η μαμα μου και ο καρκινος

έχασα τη γιαγιά μου απο καρκίνο...
Η Μαμά σου για να μπορεί εκείνη την δύσκολη στιγμή να σου πει μια τέτοια κουβέντα,είναι πολυ δυνατός άνθρωπος και θα πρέπει να την καμαρώνεις που δε το βάζει κάτω και προσπαθεί!
Δεν εχω κάτι ιδιαίτερο να σου πω,απλώς να είσαι δίπλα της και να μη της το θυμίζεις,να την κάνεις να ξεχνιέται,να γελάει...
Και αν έρθει προς τα εκει η κουβεντα μην την λυπάσαι γιατι θα το καταλαβαινει και δε θα ειναι πολυ ωραιο για αυτην!
απλως δωσ΄της κουραγιο και δυναμη,πιστευω το εχει αναγκη...

Πραγματικά είναι πολύ σκληρό αυτό. Σε τέτοιες στιγμές αναρωτιόμαστε αν ο θεός είναι κοντά μας η αν απλά η ζωή είναι ένα τίποτα. Σε βεβαιώνω όμως ότι τέτοιοι άνθρωποι σαν την μαμά σου είναι που ο θεός τους θέλει κοντά του. Για να μην πιάσω ο θεολογικό θέμα επειδή δη ξέρω τι πιστεύεις εσύ (και ξέρω ότι ο admin θα με βρίσει) ας πάμε στο βιολογικό θέμα. Είναι ο κύκλος τις ζωής και δυστυχώς έχουμε καταστρέψει τον πλανήτη και έχουν ενφανιστι τέτοια πράγματα όπως ο καρκίνος. Σκέψου ότι όλοι θα έρθει η στίμη να ''κοιμηθούμε'... αν λοιπόν η μητέρα σου - καλά να είναι! - πάθη κάτι πιο κακό.. πρέπει να μείνεις δυνατός χαρακτήρας για την υπόλοιπη οικογένεια σου! Που το ξέρεις όμως? όλα γίνονται σε αυτήν την ζωή!! ξέρω ανθρώπους που ήταν σίγουρο ότι δη θα την έβγαζαν καθαρή και σε μια μέρα έγιναν καλά χωρίς την παραμικρή ταλαιπωρήσει και οι γιατροί ακόμα απορούν πως γίνετε αυτό. Να είσαι δυνατός και πάντα με ελπίδα!!

δυνατή να είσαι κοπελια! μάλιστα είδα σε ένα άλλο post που είχες κάνει που έλεγες ''που είναι ο θεός?'' και κατηγορούσες. έχω να σου απαντήσω αλλα δυστυχώς το θέμα έκλεισε. οτιδήποτε χρειαστείς ΦΤΥΣΕ και θα έρθουμε! ;)

Αυτά που θα πω δεν ξέρω αν είναι λόγια παρηγοριάς ή πόνου,αλλά είναι αυτά που ένιωσα εγώ...
Δεν έχω βιώσει περιστατικό με καρκίνο...αλλά έχω βιώσει απώλεια γονιού...Στην αρχή πίστευα ότι θα πεθάνω μαζί και εγώ και ότι δεν μπορώ να το αντέξω,ότι η ζωή μου δεν έχει σημασία πια αφού δεν θα έχω τον μπαμπά μου δίπλα μου να με βοηθά στα μαθήματα,να μου φτιάχνει τον υπολογιστή,να με μαλώνει,να με αγκαλιάζει...Γυρνούσα σπίτι και νόμιζα συνέχεια ότι είναι εκεί,αλλά δεν ήταν.Πριν πάω για ύπνο ήθελα να τον χαιρετίσω για βράδυ αλλά δεν μπορούσα.Έβριζα το θεό γιατί μου τον πήρε,οι συμμαθητές μου σταμάτησαν να λένε τη λέξη "μπαμπάς" μπροστά μου...όλοι με κοιτούσαν σαν να με λυπούνται...Ένιωθα τόσο άδεια,υπήρχαν εντάσεις στο σπίτι,κλαίγαμε όλοι μόνοι...τα βράδια όμως ήταν τα χειρότερα γιατί τότε το μυαλό ταξιδεύει και δεν μπορείς να το ελέγξεις...πάει συνέχεια εκεί που δεν θέλεις πριν κοιμηθείς...Τον πρώτο καιρό κάθε φορά που θυμόμουν τον μπαμπά μου έκλαιγα...όχι όμως πια.Με τον χρόνο δεν πονάει τόσο,ή μάλλον νιώθεις ότι δεν πονάει γιατί έχεις πονέσει πολύ για αρκετό καιρό που νομίζεις ότι δεν έχει άλλο να νιώσεις.Το μόνο που μπορώ να πω για τη δική σου περίπτωση είναι να μην σκέφτεσαι το αύριο,αλλά το σήμερα.Δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει,μην προεξοφλείς τίποτα.Να λες στη μαμά σου πόσο την αγαπάς,να περνάς ώρα μαζί της...να τη χορτάσεις.Κουράγιο και δύναμη...αλλά πάνω από όλα αγάπη !