οικογενειακα προβληματα

καλησπερα σας...ειμαι φοιτητρια 20 ετων και αντιμετωπιζω οικογενειακα/ψυχολογικα προβληματα...(οπως το παρει κανεις)...περναω δυσκολες μερες αυτο το διαστημα καθως η γιαγια μου ειναι ετοιμοθανατη και εμεις μενουμε με τον πατερα μου(εγω και ο αδερφος μου)αφου η μητερα μου μενει με τους συγγενεις για να την προσεχουν μηπως και αλλαξει κατι προς το καλυτερο(κατι που το ευχομαι πολυ)...για να μην τα πολυλογω,το πρωτο βραδυ που μειναμε μαζι του,επειδη αργισαμε 20 λεπτα να επιστρεψουμε σπιτι και πηρε τηλ ο θειος μου να ρωτησει αν φτασαμε(περιπου 1 η ωρα το ξημερωμα)σηκωθηκε αφου ειχε ξαπλωσει και αρχισε να περνει βολτα τα μαγαζια της περιοχης(που ειναι πολυ ησυχη)και να μας ψαχνει....οταν επεστρεψε και μας βρηκε μεσα,μπαινει με ταχυτητα και κατευθυνετε προς το μερος μου,με εβριζε με πολυ ασχημα λογια και προσπαθησα να του εξηγησω οτι δεν ηταν σωστο αυτο που εκανε να μας ψαχνει στα μαγαζια πριν βεβαιωθει,μιλησα με ηρεμο τροπο(μου ειχε κανει μια κληση που ειδα μολις εφτασα σπιτι)...μολις του το ειπα αυτο(οτι και καλα μας ρεζιλευει μεγαλα παιδια να μας ψαχνει)ερχεται κοντα μου και αρχισε να μου λεει οτι θα με χτυπισει τωρα πρωτη φορα,θα μου δωσει μια να με σκοτωσει κλπ,λιγο ηθελε να με χαστουκισει και να με γδαρει ζωντανη με τα νυχια του....πραγματικα αυτος ο ανθρωπος εχει ριξει εμενα κ ολη την οικογενεια σε μια μαυρη κολαση τοσα χρονια...παντα θελει καποιον να μαλωνει,εξαγριωνεται πολυ ευκολα,εχει πιθανως ψυχολογικα εφοσον μεγαλωσε χωρις οικογενεια,ενω αντιθετα τωρα γυριζει και κοιταζει τη μανα του,αντιδρα,ξεσηκωνει τη γειτονια και θελει σε ολους τους ξενους απεξω να φαινεται κυριος και οικογενειαρχης,να μην χαλαει την εικονα του ενω μεσα στο σπιτι του ειναι ενα τερας......τον συναντω και χαλιεμαι απιστευτα αλλα ολοι μου λενε να μην μιλαω επειδη πληρωνει τις σπουδες μου...εκεινη την ημερα πηγε πρωτη φορα να με χτυπησει,επειδη το ποτηρι εχει ξεχειλισε δεν κρατηθηκα αλλο του ειπα ''τολμησε να με αγγιξεις και αν με ξαναδεις εδω μεσα γραψε μου'' ισως παιδια να ηταν λαθος μου αλλα δεν αντεξα αλλο...ειμαι διαρκως το μαυρο προβατο της οικογενειας....οι γονεις μου εχουν μεταξυ τους τεραστια αποσταση,ξεχωριστο πορτοφολι,ξεχωριστη γνωμη,ξεχωριστο κρεβατι,ξεχωριστα μυστικα,αλλα κουβαλανε τον ιδιο εγωισμο!!!μια ζωη ο πατερας μου στο παραμικρο λαθος-προβλημα μου λεει ιδια η μανα σου και η μανα μου το αντιστροφο.....μονο στον αδερφο μου που ειναι 15 δεν λενε-κανουν τπτ....εμενα απο τα πολυ παιδικα μου χρονια 5-6 μπορει και πιο μικρη,με εχουν καταδικασει να βλεπω καβγαδες με ασχημη μορφη και να ειμαι παντα ο μεσαζωντας,να γυριζει μεθυσμενος και να περνουμε ξενους ανθρωπους να ερθουν νυχτα στο σπιτι μας για να μην μας κανει κακο(αυτοι τον καλμαραν),να αναρωτιεμαι γτ μου συμβαινουν ολα αυτα,να μην μπορω να κοιμηθω,να κλαιω,να σκεφτομαι πολλες φορες να βαλω τελος στη ζωη μου και παντα ξενοι να με σταματουν και να με βοηθουν...δεν ερχονται ουτε μια φορα στη θεση μου....ειναι υπερβολικοι και ανωριμοι...μεχρι τωρα δεν εχω καταφερει να κανω καμια σχεση αξιας ωστε να μπορω να φυγω απο εδω μεσα,μιας που οι σπουδες αργουν και κινδυνευω αν δεν κανω οτι λεει να με σταματησει απο τη σχολη,κλεινομαι στον εαυτο μου,φοβαμαι τον κοσμο,ειμαι καχυποπτη,θεωρω πως ολοι με μισουν,συνεχως κανω πισω να μην ντροπιασω τους γονεις μου και εκεινοι μια ζωη εναντιον μου και ολο παραπονα μαζι μου.....πιστευετε οτι σε καθε τετοια φασαρια ειναι καλο να μην μιλαω και να σκυβω κλαιγοντας ή να φευγω απο το σπιτι με οποιοδηποτε ρισκο?ειμαι σε πολυ τραγικη θεση,εαν φυγει η γιαγια μου που μας εχει μεγαλωσει ή θα καταληξω στο δαφνι/στη φυλακη ή θα αναγκαστω να βαλω ενα τελος στη ζωη μου για να σωθω....εκανα υπομονη τοσα χρονια μα δεν μπορω πια...δεν πανε ουτε σε ειδικο να μιλησουμε,μια ζωη αυτοι εχουν δικιο,και οποιος τουςς πει το αντιθετο τον κανουν εχθρο,νια ζωη κυριοι απεξω και τερατα στο σπιτι τους..η μανα μου ερχεται και λιγο στα νερα μου αλλα τον φοβαται και περνει κατα καποιο τροπο τ μερος του επειδη ειναι γονεις μ κ καλα κ θελουν το καλο μου....ετσι συμπεροιφερονται αυτοι που αγαπανε?σε χτυπανε εκει που πονας?