Δε ξέρω πια τι είμαι!

Γεια σας φιλοι μου. Βλεποντας οτι πολλοι εχουν βοηθηθει εδω περα, αποφασισα επιτελους να τολμησω κι εγω να εγγραφω, για να δηλωσω το βασανιστικο προβλημά μου και να σας ζητησω βοηθεια, αν ειναι αυτή εφικτη. Ειμαι ο Φέφος (έτσι με ‘λεγαν οι φίλοι μου... όταν είχα ακόμη φίλους) και είμαι 17 ετών. Εδω και δυο χρονια ξεκινησα να έχω κάποιες ανεξηγητες, αλλοκοτες τασεις. Να αναφερω εδω ότι μικρος στο σχολείο δεν αντιμετωπιζα ιδιαιτερα προβληματα στο να κάνω φιλους, ημουν ένα παιδί αρκετα κοινωνικο, και δε διεφερα σε πολλα ή σημαντικα πραγματα με τους συνομιληκους μου.

Αυτα ολα ομως κρατησαν λιγο πριν το τελος του Γυμνασιου. Γιατι, καθως εγινα 15 χρονων, αρχισα να νιωθω καπως... δε ξερω... να ενθουσιαζομαι, ας πουμε, με πραγματα με μεγαλη θηλυπρεπεια. Ετσι ξεκινησα να βαζω τις γοβες και γενικως τα παπουτσια της μητερας μου, κρυφα απ’ ολους φυσικα, τα σουτιεν, τα στρινγκ και ο,τι τελοσπαντων ευχαριστει μια γυναικα που σεβεται τη φυση της. Ομως αισθανομουν ενα κενο. Μια εμμονη σκεψη βασανιζε το μυαλο μου. Δε μου εφτανε η κρυφη μου μεταμφιεση... παροτι τα βραδια ξεχυνομουν –και ειναι κατι που το κανω ακομη– ντυμενος ετσι, σαν μια τρανς, σε κακοφημα σοκακια της πολης μου, προκαλωντας ομορφους και γοητευτικους μεσηλικους ανδρες, και κανοντας πραγματα με αυτους (μονο φιλι και στοματικο ως τωρα, αφου φοβαμαι να προχωρησω).

Λιγο πριν κλεισω τα 17 μου ετη εγινε κατι φοβερο. Ο Νίκος, ενας αρκετά κοντινός μου φίλος, ετυχε να με δει ενα βραδυ απο το παραθυρο του δωματιου μου που το ‘χα ξεχασει ανοιχτο, λιγο πριν φυγω για την καθιερωμενη μου «βολτα». Εμενα μου κόπηκε το αιμα. Κοκκαλωσε κι αυτός. Μετα απο λιγο εφυγε τρεχοντας.

Την επομενη μερα, στο σχολειο, προσεξα οτι με κοιταζαν ολοι πολυ διαφορετικα.
Δε μπορουσα να το πιστεψω αυτο! Το ειχε πει στους –υπολοιπους- φιλους μου, και σε μερικες κοπελες! Στην αρχη δε μου μιλουσαν καν. Απλως με παρατηρουσαν με απεχθεια. Επειτα ομως, οταν αποπειραθηκα να τους πλησιασω, ηρθε ενας (ο Αντώνης) και μου ειπε οτι δε θα μου ξαναμιλησουν λεει και οτι «δε κανουμε παρεα με τραβελια». Εγω κατεβασα το κεφαλι κι εφυγα. Πηγα στο σπιτι μου (εκανα κοπανα), κλειστηκα στο δωματιο μου κι αρχισα να κλαιω.

Λιγοι μηνες εχουν περασει απο τοτε, μα το ‘χω πια αποδεχτει. Δεν εχω φιλους, κι ισως ποτε να μην ξαναποκτησω. Ευτυχως τουλαχιστον φιλοτιμηθηκαν και δε διεδοσαν το «νεο» πολυ παραπανω, ετσι δεν το εμαθαν οι γονεις μου. Ή τουλαχιστον ημουν τυχερος (ο πατερας μου ειναι πολυ βιαιος).

Τωρα λοιπον, μεσα στη μοναξια και την καταθλιψη μου, εχω πλεον ορμες παρανοικες. Θελω να κανω αλλαγη φυλου, να γινω μια γυναικα. Δεν ειναι οτι ντρεπομαι μοναχα... ειναι πως δεν εχω χρηματα... ειναι πως δεν προκειται ποτε να ζητησω απ’ τους γονεις μου, και δεν εχω καποιον αλλο. Βλεπω περιεργα, τρομερα ονειρα... οτι κανω τομη μ’ ενα μαχαιρι στο αντρικο στηθος μου και βαζω μεσα πραγματα και να φαινεται γυναικειο και λοιπα.
Δε ξερω πως να το αντιμετωπισω. Στην αρχη ειχα καποια αισιοδοξια. Τωρα πια ολα μοιαζουν μαυρα. Και το χειροτερο ειναι πως αισθανομαι επικινδυνος για τον εαυτο μου.