virgin

Γειά σας, με λένε Νίκο, είμαι 21 και είμαι νέος στο φόρουμ (το βρήκα τυχαία ψάχνοντας κάτι άσχετο), και να συγχωρέσετε την ευθύτητα με την οποία μπαίνω στο θέμα. Έχω διαβάσει αρκετά άλλα φόρουμ, αλλά νομίζω εδώ είναι καλό μέρος να καταθέσω την περίπτωσή μου.
Πρώτα όμως να πω πως μου κάνει εντύπωση πού βλέπω τόσο μικρά παιδιά (13-15) να έχουν ολοκληρωμένες σχέσεις ή/και να μιλούν για θέματα ταμπού τόσο ανοικτά. Ναι μεν είναι κάτι αναμενόμενο, δοθείσας της σημερινής κοινωνίας της πληροφόρησης, αλλά από την άλλη είναι λυπηρό όταν σκέπτομαι πως σαν χτες ήταν που ήμουν κι εγώ σε αυτή την ηλικία και πόσο διαφορετικά ήταν τα πράματα.

Τέλος πάντων, το πρόβλημα μου είναι συνάμα απλό και πολύπλοκο (νομίζω). Όσο και να φαίνεται περίεργο, μέχρι ατή την ηλικία δεν είχα καμία σχέση, και δεν μιλώ για ολοκληρωμένη, μιλώ για τίποτε, μηδέν! Δεν είναι ότι δεν ήθελα, ή δεν το κυνηγούσα, αλλά δεν μπόρεσα να κάνω τίποτε. Δεν είμαι κάνας χαζός, ξέρω πολύ καλά πως δουλεύουν τα πράγματα, και σε αυτή την ηλικία είναι ακόμα πιο δύσκολο. Φταίει η εμφάνιση μου, δεν είμαι ο Μπραντ Πιτ, αντιθέτως είμαι μικροκαμωμένος άσχημη φάτσα με γυαλάκια.

Από το σχολείο στις κοπέλες που μου άρεσαν τους το είχα πει, αλλά έτρωγα ζεστή-ζεστή χυλόπιτα (ίσως να μου άξιζε). Μια μάλιστα που μου άρεσε για 3 χρόνια πήγε και την έπεφτε στον κούκλο της τάξης (φυσικά!) ο οποίος όμως (κολλητός μου) μαγείρευε και αυτός χυλόπιτες με την σειρά του.

Δεν είναι ότι είμαι ο υπερκαμένος που λιώνει μπροστά στο PC όλη μέρα (‘ντάξι λιώνω λίγο, αλλά φταίει και το αντικείμενο της σχολής). Βγαίνω βόλτες καθημερινά και έχω αρκετούς κολλητούς και κάποιες φίλες και περνάμε πάντα καλά. Όμως παρόλα αυτά, εκτός από τους φίλους και την οικογένειά μου, έχω έντονα την αίσθηση πως όταν κάνω καινούριες γνωριμίες κάθονται/συζητάνε μαζί μου μόνο από ευγένεια. Αυτό έχει οδηγήσει και μένα να είμαι πολύ ντροπαλός γενικά (θα μου πείτε η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα… δεν ξέρω).

Το θέμα μοιάζει απλό (θα πείτε, Αυτοπεποίθηση χρειάζεται. Η πλάκα είναι πως παλιότερα και που την είχα τι κατάλαβα?), αλλά για μένα δεν είναι απλό. Έχω αρχίσει να απελπίζομαι πια. Βλέπω, όπως είναι φυσικό, όλη η υπόλοιπη παρέα μου να έχει τουλάχιστο μια ολοκληρωμένη σχέση, και να έχω μείνει ο «μπακούρης». Με αγχώνει δε, που οι άλλοι έχουν ζήσει και έχουν κάνει πράγματα πού ήθελα από μικρός να ζήσω, και φοβάμαι πως όσο αργώ να κάνω σχέση, τελικά θα μου ζητηθεί να “ωριμάσω” απότομα, χωρίς έχοντας κάνει και ζήσει πράγματα που ονειρευόμουν.

Συγνώμη αν σας κούρασα, αλλά ευχαριστώ για τον χρόνο σας. Το μόνο που θα ήθελα είναι να κάνουμε συζήτηση με πιο “έμπειρους”, ή να μου πείτε αν και εσείς έχετε περάσει κάτι παρόμοιο. Όπως βλέπω η περίπτωση μου είναι σχετικά κοινή. Είστε ελεύθεροι να γελάσετε άμα θέλετε, εγώ απλά ήθελα να το πω γιατί με βασανίζει σχεδόν από πάντα.