Ανασφάλεια για το μέλλον.

Λοιπόν...

Είμαι 17 χρονών, πάω 3η λυκείου και έχω πέσει σε κατάθλιψη..

Ας τα πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή..

Από μικρός ήμουν καλό παιδί και πάντα με αγαπούσαν και με πρόσεχαν οι συγγενείς και οι γνωστοί..Ήμουν ήσυχος και δεν πείραζα κανένα και σπάνια έφερα αντίρρηση στους γονείς μου.

Στο δημοτικό ήμουν καλός μαθητής και δεν έβριζα ούτε συμμετείχα σε καβγάδες...γενικά εκείνα τα χρόνια ήμουν υπόδειγμα σωστού παιδιού και όλοι λέγανε στους γονείς μου πόσο καλός είμαι.

Οι γόνεις μου πάντα με φρόντιζαν και δεν είχα ποτέ παράπονο...ότι τους ζητούσα το είχα..

2009....Έφτασε ο καιρός που περίμενα...μπήκα στο γυμνάσιο...έκανα καινούργιους φίλους και είδα νέα πράγματα..αλλά κάτι άλαξε μέσα μου.Άρχιζα να γινόμουν τεμπέλης...το μόνο που με ένιαζε ήταν η βόλτα και ο υπολογιστής...Οι βαθμοί και η απόδοση μου έπεφταν μέρα με την μέρα και κάθε χρόνο έμενα σε 2-3 μαθήματα αλλά στο τέλος περνούσα την τάξη..

2012...μπήκα στο Λύκειο...δεν άλλαξε τίποτα...όλη την ώρα τεμπελιά και ξύσιμο...διάβασμα τίποτα...δεν έμεινα στις τάξεις του Λυκείου γιατί είναι αδύνατον να μείνεις αλλά οι βαθμοί μου ήταν πολύ χαμηλοί...όμως ξαφνικά ανακάλυψα την αγάπη μου για την μουσική...κάτι που με έκανε να αφιερώσω χρόνο πάνω σε κάτι δημιουργικό και ψυχαγωγικό..


2015...όλοι οι φίλοι μου ετοιμάζονται να δώσουν πανελλήνιες και εγώ απλά είμαι τουρίστας στο σχολείο όπως πάντα...όμως φέτος ωρίμασα....κατάλαβα τις μαλακίες μου και κατάλαβα πως είναι πια αργά να διορθώσω τα σφάλματα μου.

Οι φίλοι μου,οι γονείς μου και η κοπέλα μου με στηρίζουν και μου λένε να δώσω πανελλήνιες έστω και ας μην περάσω...απλά να λέω πως έδωσα τουλάχιστον..

Οι γονείς μου μου είπαν πως θα με στηρίξουν σε ότι αποφασίσω να κάνω...και αυτό μου δίνει κουράγιο από την μια και από την άλλη με ρίχνει κάτω γιατί ξέρω πως είμαι ανίκανος για τα πάντα.

Δεν ξέρω τι θα κάνω με το μέλλον μου...δεν υπάρχει καμία δουλειά που να μου αρέσει και ακόμα και αν ήμουν καλός μαθητής δεν θα ήξερα τι να σπουδάσω..

Το μόνο που έχω καταφέρει είναι να πάρω το Lower..

Πραγματικά είναι στιγμές που λέω να γίνει κάτι και να πεθάνω..

Νιώθω πως οι φίλοι μου,η κοπέλα μου και όλοι αυτοί που με αγαπάνε ακόμα θα με παρατήσουν γιατί θα καταλάβουν τι άχρηστος που έιμαι...και το χειρότερο είναι πως θα έχουν και δίκιο..

Ζω στην Κρήτη και θέλω να μου πείτε αν υπάρχουν Ι.Ε.Κ η Δημόσιες σχολές εδώ και αν ξέρετε και τιμή...επίσης μπορώ να σπουδάσω και Αθήνα γιατί έχουμε σπίτι...