Μελαγχολία-Πανελλήνιες-Γκομενικά

Γεια σας φτούδες,

είναι καλοκαίρι και όπως όλοι από γενιά του 97 προετοιμάζομαι για πανελλήνιες.Μία λέξη χίλιες εικόνες,καθώς το πρόγραμμα καθημερινά περιλαμβάνει πολλές ώρες φροντηστίριο και διάβασμα.Κι όπως όλοι έτσι κι εγώ αισθάνομαι την κούραση σε μεγάλο βαθμό.

Παρ όλ αυτά δεν είναι οι πανελλήνιες που με κάνουν να μελαγχολώ διότι ανέκαθεν υπήρξα πολύ καλός μαθητής.

Το θέμα είναι πως κάθε μα κάθε μέρα σκέφτομαι το ότι θέλω μία κοπέλα.Είμαι αρκετά κοινωνικός γιατί εκτός από τους πολλούς φίλους που έχω μου αρέσει το γεγονός ότι και η παρέα των μεγαλύτερων αδερφών μου με θέλουν,μα όλα αυτά πλέον δε με συγκινούν.Περνάω πολύ καλά με όλους,σίγουρα,και χωρίς αυτούς δε θα μουν δυνατός να διαβάζω και για τις πανελλήνιες.

Όμως το γεγονός ότι είμαι 17 και δεν έκανα ποτέ σχέση με έχει κομπλάρει κάπως.Εμφανισιακά δεν είμαι ούτε του πεταματού,αλλά ούτε και κανένας που ξεχωρίζει,μα μου λένε πως είμαι αρκετά αρρενωπός και μεγαλοδείχνω.

Δεν ξέρω τι να κάνω.Ίσως πάλι να ναι και μία μελαγχολία λόγω της πίεσης των πανελληνίων...το τρελό είναι ότι το ίδιο πρόβλημα έχουν και κάποια άλλα παιδιά-φίλοι-φίλες μου που είναι πιο ωραίοι/ωραίες εμφανισιακά από εμένα.

Το τελευταίο φλερτ το είχα το Μάρτιο αλλά δεν έγινε τίποτα γιατί δεν την ξαναείδα :P