Γκει;Μπαι;Ασεξουαλ;

Γειά σας μέλη του φτου.Είμαι καινούργιος σχετικά εδώ.Με λένε Ανδρέα και είμαι είκοσι και μισό.Στα πρωτα εφηβικά μου χρόνια παρέβλεπα ηλιθιωδώς ή καλύτερα με μια παιδικότητα κάθε στροφή μου προς το ίδιο φύλο.Στο δημοτικό είχα το κακό συνήθειο να μου αρέσει κάποια κοπέλα να μην της το λέω και να τρέφω αισθήματα για εκείνην.Στο γυμνάσιο ερωτεύθηκα κάποια κοπέλα με την οποία έκανα παρέα και μετά ερωτεύθηκα.Όταν όμως της το είπα ήταν ερωτευμένη με κάποιον άλλο και κάπως έτσι ήρθε η ψιλοκατάθλιψη στη ζωή μου την οποία ξεπέρασα με τη στροφή μου στο ίδιο φύλο όταν πήγα στο λύκειο στις αρχές του δηλαδή.Εκεί δεν ένιωθα ντροπή όταν ήμουν μόνος μου και απελευθερώθηκα από αυτό.Έβλεπα κανονικά ομοφυλοφιλικό πορνό και ερεθιζόμουν περισσότερο από το στρέιτ.Μετά άρχισε να μη μου λέει κάτι το γυναικείο σώμα και όντας απογοητευμένος από αυτές πέρασα μοναχικές στιγμές.Είμαι φύσει κλειστό άτομο χωρίς ποτέ να έχω φίλους.Και τότε μπήκε στη ζωή μου κάποιος.Κάποιος που είχε όλα όσα ήθελα σε έναν ανθρωπο.Ήταν ένας άντρας καθαρός.Στρέιτ βέβαια.Με τον οποίο έκανα πολυ παρέα.Κατά πολύ μεγαλύτερος μου (δέκα πέντε χρόνια μεγαλύτερος) τον οποίο αγάπησα και αγαπάω ακόμη.Δεν του αποκάλυψα ποτέ τι αισθάνομαι και τρέμω σε αυτή την ιδέα.Του εχω πει οτι ειμαι στρειτ και του εχω μιλησει για γκομενες.Βέβαια μετά άρχισα να νιώθω (πηρα μια απόσταση από τον τύπο) κάτι για κάποια κοπέλα.Όμως η πρώτη ιστορία επαναλήφθηκε και πληγώθηκα ξανά.Στο μεσοδιάστημα αυτό μεταξύ του τύπου και της δεύτερης κοπέλας γνώρισα ένα άτομο έναν φίλο ας τον ονομάσουμε Θησέα.Ο Θησέας αν και έδειχνε να με σέβεται όταν του αποκάλυψα τι είμαι (σιγουρος πως ειμαι γκει και οχι μπαι) έδειξε να αλλαζει συμπεριφορα.Ενω συνεχισαμε να βγαινουμε σα να αλλαξε λιγο σταση απεναντι μου.Σα να μη με εμπιστευεται.Σα να μην νιωθει την προηγουμενη οικειοτητα.Εγω αυτη τη στιγμη αισθανομαι πραγματα για τον σαρανταρη αυτον και ο θησεας το γνωριζει αυτο αλλα πιστευω πως ο φοβος του Θησεα ειναι μηπως τον γουσταρω.Και δεν ξερω τι πρεπει να κανω.Ο θησεας ξεσπαει καμια φορα πανω μου γτ εχει ενα σωρο κομπλεξ και βρισκει θυμα λεγοντας μου σε ενα καυγα οτι ειμαι καταθλιψαρα και κομπλεξαρα και μου πεταξε την προηγουμενη φορα που βγηκαμε οτι δεν εχω προβληματα οτι ολα ειναι στο δικο μου το κεφαλι και οτι η ζωη ειναι σκληρη και τετοια αλλα.Μου λεει οτι κανω σα χαζογκομενα και τετοια οποτε καυγαδιζουμε.
Βασικα θελω να βγαινω μαζι του γιατι δεν εχω αλλους φιλους και εκεινος εδειχνε αρχικα να μην εχει θεμα -μου αρεσε που του μιλουσα ελευθερα και δε με εκρινε,αλλα τωρα πια καταλαβα πως δεν μπορει να ειναι φιλος μου καποιος που πουλ απλα τον κερναω παντα (εχουμε βγει 20 φορες και εχω κερασει τις 19)και τωρα ενω ξερει τα θεματα μου μου μιλαει ετσι- ομως νιωθω πως υπαρχει χασμα αναμεσα μας και εγω θελω εναν φιλο να μπορω να λεω την αληθεια μου.Εχω την αναγκη να εξωτερικευω την αληθεια μου και μονο αυτο.Τι να κανω;Να μιλησω στους γονεις μου; Να μιλησω στον σαρανταρη ζητωντας του να μη το πει πουθενα με κινδυνο να μη μου ξαναμιλησει.Να σταματησω με το θησεα την παρεα γιατι ειναι τερμα αποτομος και βγαζει τα νευρα του πανω μου , που εχω αδυναμο χαρακτηρα και ενα καρο ανασφαλειες;
Νοιωθω πολλες φορες μονος μου