Ξεκινώ με την δική μου, θα μιλήσω χωρις ευφημισμούς.
Τέτοια εποχή 3 χρόνια πριν. 1η λυκειου εξετάσεις, μάθημα: γεωμετρια.
Κοπέλα (με την οποία ήμουν τσιμπημένος, καλύτερη μαθήτρια στην τάξη) έχοντας ξεχάσει να φέρει χάρακα πλησιάζει το θρανίο μου και μου λέει:
"τον δανείζομαι για λίγο ε? δεν πειράζει;" "οχι" τις λέω
Και τότε είναι που η πραγματικότητα με χτυπάει κατάμουτρα, κάθως κάνοντας ένα σύντομο flashback θυμάμαι ότι με αυτόν τον χάρακα την προηγούμενη μέρα το βράδι είχα μετρήσει (ως αγωνιών για το μέγεθος του έφηβος) τον πατουφίνο μου οπότε προσπερματικά και τα συναφή είχαν αλοίψει όλο τον χάρακα
Με έλουσε κρύος ιδρώτας, γιατί δεν της έδωσα τον άλλο; ο μαλάκας, είπα. Αλλά μετά ήρθα στα ίσα μου και συνέχισα το διαγώνισμα, λεώ, και τί έγινε; no big deal... για να γυρίσω και να την δω σε κλασική αμήχανη στιγμή οπού ρωτούσε την καθηγήτρια για διευκρίνηση να έχει βάλει τον χάρακα στο στόμα της και να τον δαγκώνει...
Την λυπήθηκα την κακομοίρα και περιέργως μου ήρθε αναγούλα....που να ήξερε η καημένη που ήταν χθες ο χάρακας.