υπάρχει ελπίδα?

καλησπέρα....σήμερα τυχαία βρήκα αυτό το forum κ είπα να πω κ εγώ την ιστορία μου μήπως καταφέρω να βρω μια άκρη...αυτή τη στιγμή πραγματικά υποφέρω...πονάω τόσο πολύ που πραγματικά νιώθω πως δεν έχει νόημα πια η ζωή μου....πριν από 4.5 περίπου χρόνια γνώρισα ένα παιδί....από τότε περάσαμε από πολλά στάδια....το στάδιο της απλής περιπέτειας, του μίσους, κ τέλος της μακροχρόνιας σχέσης.....τότε ήμουν 16 ετών σήμερα 21....η ιστορία μας είναι λίγο πιο πολύπλοκη από ότι φαίνεται.....όντως τον γνώρισα στα 16 μου αλλά ζευγάρι κανονικό γίναμε όταν ήμουν 18....στην αρχή ήταν κάτι επιπόλαιο που κράτησε μόνο 2 εβδομάδες αλλά από ότι φάνηκε ήταν αρκετές για να μας κάνει να μην μπορούμε ο ένας χωρίς τον άλλο....τότε το είχαμε σταματήσει κ είχαμε γίνει εχθροί...προσπαθούσαμε να μπούμε ο ένας στο μάτι του άλλου..εκείνος έκανε άλλη σχέση εγώ άλλη αλλά πάντα κάτι μας τραβούσε τον έναν πάνω στον άλλον....όταν "χωρίσαμε" την πρώτη φορά εγώ προσπάθησα πάλι πολύ να είμαστε πάλι μαζί αλλά χωρίς αποτέλεσμα....κ έτσι το σταμάτησα...μόλις σταμάτησα να τον κυνηγάω άρχισε να εμφανίζεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα με μηνύματα, αναπάντητες κτλ....(εδώ να πω ότι είχε σχέση κ εγώ κ αυτός)μετά από έναν μεγάλο καβγά έκανα να τον δω 1,5 χρόνο περίπου καθώς κ να μάθω νέα του....όταν τον ξαναείδα είχα ήδη χωρίσει από την τότε σχέση μου αλλά εκείνος ήταν ήδη 4 μήνες με μια άλλη κοπέλα....με το που με είδε ξανά όλα φούντωσαν από την αρχή....συναντηθήκαμε τυχαία ξανά μετά από περίπου 2 εβδομάδες κ από τότε άρχισε να με κυνηγάει....με είχε πληγώσει πολύ πριν αλλά η καρδιά μου έλεγε άλλα...κ έτσι δέχτηκα να είμαι ξανά μαζί του....από τότε ήμασταν μαζί κ παρόλο που είναι ναυτικός πέρασα δίπλα του 3 υπέροχα χρόνια....αλλά ένα οικογενειακό μου πρόβλημα με έριξε σε κατάθλιψη κ αυτό επηρέασε τη σχέση μας....έγινα πολύ ανασφαλής κ αυτό άρχισε να τον πνίγει κ έτσι χωρίσαμε....ενώ εγώ έκανα πίσω όταν μου είπε πως δεν έχω ελπίδα να ξαναγυρίσει κ έφυγα ακόμα κ από την αθήνα μόλις επέστρεψα άρχισε τα τηλέφωνα κ την επικοινωνία.....κ τώρα είμαστε πάλι κοντά στο ταξίδι....σε λίγο φεύγει κ δεν ξέρω πως να νιώσω...μου είπε ότι είναι πολύ μπερδεμένος κ ότι σ αυτό το ταξίδι έχει να σκεφτεί πολλά....(να πω ότι το πηγαίναμε σοβαρά)...(αρχή πίστευα πως όλα θα είναι όπως σε όλους....δηλαδή θα χωρίζαμε κ θα τελείωνε το θέμα εκεί...αλλά έκανα λάθος....στην αρχή έκανα κάποια βήματα για να τα ξαναβρούμε αλλά χωρίς αποτέλεσμα....μετά από κάτι ψεύτικα λόγια κάποιων ¨φίλων" καταφέραμε να διακόψουμε κάθε επαφή....πόνεσα πολύ κ για να βρω τον εαυτό μου έφυγα από την αθήνα....κ τα κατάφερα...αλλά ακόμη κάτι με έτρωγε...κάτι μου έλεγε πως δεν έχουμε τελειώσει ακόμα....κ έτσι κ έγινε δύο μέρες αφού επέστρεψα εμφανίστηκε ξανά....κ από τότε εμφανιζόταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα δίνοντας μου ελπίδες ότι θα είμαστε πάλι μαζί....κάποια στιγμή κουράστηκα να μου δίνει ελπίδες κ να μου τις παίρνει πίσω κ έτσι του είπα πως είμαι αλλού όπως κ εκείνος (βέβαια το δικό μου ήταν ψεύτικο)κ του ζήτησα να μην έχουμε επαφή για κάποιο χρονικό διάστημα...βέβαια όπως καταλαβαίνεται δεν έγινε αυτό...συνέχισε να εμφανίζεται....κ τότε μου μπήκε μια ιδέα στο μυαλό...αφού τον έβλεπα δεν έκοβε την επικοινωνία άρχισα να σκέφτομαι πως αν κάναμε ξανά έρωτα θα του θύμιζα τα παλιά κ θα μπορούσαμε να κάνουμε μια καινούρια αρχή η οποία βέβαια θα ήθελε πολύ μα πάρα πολύ δουλειά....κ έτσι κ έγινε κάναμε έρωτα κ εγώ έγινα κομμάτια...εκείνος άρχισε να κατηγορεί τον εαυτό του ότι με κάνει κ πονάω...μου είπε ότι θα εξαφανιστεί από τη ζωή μου γιατί δεν αντέχει να με κάνει να με βλέπει κομμάτια....εγώ αυτή τη στιγμή είμαι πιο χάλια κ από τότε που χωρίσαμε....με άφησε να πάρω εγώ την απόφαση για την επικοινωνία μας...μου είχε πει πολλές φορές ότι δεν είναι έτοιμος ακόμα....δεν ξέρει τι θέλει....το θέμα είναι ότι εγώ από τα 16 μου έχω μάθει να ζω μαζί του....είτε τότε που ήμασταν μαζί είτε τότε που δεν ήμασταν μαζί κ κάναμε σαν μωρά...αλλά πάντα ήταν στη ζωή μου....δεν έχω μάθει να ζω χωρίς εκείνον...χωρίς να περιμένω κάτι από εκείνον....σ περίπου 1 μήνα μπαρκάρει...ξέρω ότι την δεδομένη στιγμή δεν μπορούμε να είμαστε μαζί....άραγε υπάρχει ελπίδα μετά το μπάρκο....νιώθω μισή....την ώρα που κάναμε έρωτα ένιωσα να μου ξεριζώνει την καρδιά κ να την παίρνει....το ξέρω πονάει κ εκείνος...αλλά όχι όσο εγώ....φοβάμαι ότι δεν θα καταφέρω ποτέ να ζήσω χωρίς εκείνον....κανείς δεν θα υπάρξει που θα μπορέσει να τον αντικαταστήσει.....πως θα ζήσω με εκείνον τόσο μακριά μου....μου είπε βέβαια πως αν θέλω μπορούμε να έχουμε επαφή κ ότι πάντα θα είναι εδώ για μένα....τι να κάνωω???????πονάω πολύ.....δεν θέλω να τον χάσω......ευχαριστώ για τον χρόνο σας......