giozz

mary23, είσαι σε καλό δρόμο. Η πρώτη γενναία απόφαση ήταν που διέκοψες κάθε επαφή. Όταν κάτι τελειώσει και έρθει ο χωρισμός, είναι σαν να κουβαλάμε μαζί μας ένα πτώμα. Όσο και να αρνούμαστε τη μυρωδιά της σήψης, πρακτικά είναι αδύνατον να προχωρήσουμε με ένα βάρος στις πλάτες, ένα βαρίδιο. Συχνά θέλουμε να να μείνουμε στη "σταθερότητα" και στη"συναισθηματική ασφάλεια" μιας τελειωμένης σχέσης, αρνούμαστε να δούμε πως το βασικό συστατικό σε μια σχέση είναι το ελεύθερο δόσιμο δύο πλευρών.
Εφόσον μια σχέση τελειώσει, ξαναβρίσκουμε σιγά σιγά το δρόμο μας: δουλειά, πράγματα που μας ευχαριστούν, νέες παρέες. Πολλές φορές επανέρχεται η "εικόνα"του ανθρώπου που χωρίσαμε. Είναι ένα φάντασμα, ένα αποκύημα της φαντασίας μας, που έχουμε συνηθίσει να μας δίνει χαρά και να μας ηρεμεί στο παρελθόν, και αφηνόμαστε σε ένα ονειροπόλημα που μας παρηγορεί. Ξέρω πως είναι..Σαν το τελευταίο όνειρο πριν ξυπνήσεις το πρωί, που είναι τόσο όμορφο, που κάθεσαι και χουζουρεύεις, για να παραμείνεις σ αυτή την κατάσταση.
Εν τω μεταξύ η ζωή είναι εκτός της "ασφάλειας" μιας φαντασίωσης. Η ζωή όπου κάποιος ψάχνει να σε βρει, να μοιραστείτε, να χαρείτε, να δημιουργήσετε.
Μετά από ένα χωρισμό καλούμαστε να πλησιάσουμε ένα βήμα πιο κοντά στην προσωπική μας ωρίμανση. Να μετρήσουμε απώλειες, να γιατρέψουμε πληγές, να γεμίσουμε νέα πράγματα που θα μας οδηγήσουν σε νέα περιπετειώδη "μοιράσματα".
Καλά ακούγονται, θα μου πεις, και σίγουρα θα σου έχουν πει πολύ καλύτερα άλλοι. Προσωπικά, δυσκολεύτηκα πάρα πολύ σε αντίστοιχο χωρισμό. Ενώ κατανοούσα πλήρως πως επρόκειτο για τελειωμένη υπόθεση, η ανασφάλειά μου δε με άφηνε να ξεμακρύνω και πολύ. Μου φαινόταν πως δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναχαρώ, να ξαναγαπήσω. Προτίμησα λοιπόν να μην φάω κόλλημα με τη μανία να κάνω μια νέα σχέση για να μη νιώθω μόνος και απλά να προσπαθώ να καταλάβω τι ευχαριστεί εμένα τελικά.
Λοιπόν, πολύ σύντομα, βρέθηκα με σχέση, χωρίς να το επιδιώξω, με μια κοπέλα που μου θύμισε όλα όσα πάντα αγαπούσα και μου ταίριαζαν, αλλά είχα κάνει πέρα για να ταιριάζω με την προηγούμενη (μακροχρόνια) σχέση. Είναι αστείο, αλλά η ζωή εκεί έξω επιφυλάσσει ευχάριστες εκπλήξεις..
Είναι κρίμα να περνάνε άνθρωποι κάτω από το μπαλκόνι σου κι εσύ να αρνείσαι τη χαρά του μοιράσματος στον εαυτό σου.
Θα χρειαστεί λίγος καιρός, ΟΚ. Και όταν πονάς με τις αναμνήσεις, προσπάθησε να παρατηρείς τον πόνο και τη στεναχώρια σου. Μεγάλα ποσά ενέργειάς σου ξοδεύονται εκεί. Παρατήρησε μόνο και χαμογέλα συγκαταβατικά στον αδύναμο εαυτό σου..την επόμενη φορά καλύτερα πες του. Μια καλή λύση είναι να αφοσιώνεσαι σε νέα ενδιαφέροντα και στη δουλειά. Αν όλη η ενέργεια διοχετεύεται σε "πραγματικά" γεγονότα, δε μένει πολλή ενέργεια για να ξοδευτεί σε φαντασίες.
Σου εύχομαι ολόψυχα όλα τα καλά και ομορφιές στη ζωή σου.

Φίλε μου, πιστεύω πως πραγματικά σε απασχολεί αυτό το ζήτημα και γίνεται βασανιστικό. Θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου.
Αναφέρεις πως παλιότερα είχες κάποιες εμπειρίες με φίλους, αν ψάξεις όμως καλύτερα θα δεις πως σε αρκετές περιπτώσεις συμπεριφορές ομοφυλοφιλίας σε νεαρή ηλικία είναι στα πλαίσια της διερεύνησης-περιέργειας, ας πούμε. Οι τσόντες που "εξάσκησες" τον εαυτό σου να ερεθίζεται, είναι φυσικό να σε ακολουθούν ως εικόνες και να γίνονται σκέψεις που σε αναστατώνουν. Αυτά από μόνα τους δεν καθορίζουν τίποτε. Θα μπορούσες να είχες ολοκληρώσει με και με άντρες, και πάλι δε θα έπρεπε να δεχτείς να βάλεις "ταμπέλα" στον εαυτό σου.
Τι εννοώ: Σαν άνθρωπος που αποτελείται από σώμα, "καρδιά", λογική, σκέψεις, όνειρα, στόχους, αισθήματα, κουβαλάς κι ένα εργαλείο που καταλαμβάνει το 1% του σώματός σου, άντε 2% αν είσαι προικισμένος. Γιατί πρέπει οι προτιμήσεις του κάτω κεφαλιού σου να σε "ορίσουν" και να σε "κατατάξουν" σε μια κατηγορία? Σε τι υστερούν όλα τα άλλα που μπορείς να καλλιεργήσεις και να είσαι ένας υπέροχος και αξιαγάπητος άνθρωπος, ώστε να επιμένεις να αυτοβασανίζεσαι?
Έγραψες πως υπάρχει μια κοπέλα που την αγαπάς πολύ. Βρες αυτά τα ασήμαντα μικροπράγματα που κάνουν σημαντική τη ζωή και μοιράσου τα. Ζήσε απλά και όμορφα αυτό που έχεις.
Αν διαψευστείς από τον ίδιο σου τον εαυτό, και αυτό είναι μέσα στο παιχνίδι, είτε είσαι gay, είτε bi είτε straight.
Το δρόμο στη Ζωή σου τον διαμορφώνουν τα βήματα σου, κανείς δεν ακολουθεί ένα προδιαγεγραμμένο μονοπάτι που λέει κι ο ποιητής.
Μόνο τα πρόβατα πηγαίνουν ομαδόν, είτε στη βοσκή, είτε στη σφαγή.

Είναι συχνό το φαινόμενο να ανησυχεί κάποιος με το μέγεθος του πέους του, ειδικά στην ηλικία σου. Προσωπικά πιστεύω πως δεν πρέπει να σε απασχολεί. Διότι πολύ λίγες είναι οι περιπτώσεις με "παθολογικά" μικρό πέος ή με ανεπαρκή στύση που χρήζει ιατρικής διερεύνησης. Για παράδειγμα, αν υπάρχει πρόβλημα "φίμωσης" όπως λέγεται, οπότε δε μπορείς να "βγάλεις" έξω τη βάλανο του πέους (κεφαλάκι) από το πετσάκι, οπότε μια ιατρική γνώμη θα σε διαφώτιζε.
Από κει και πέρα υπάρχουν άντρες με μεγαλύτερο ή μικρότερο πέος, that's all. Δε μετριέται σε πόντους πόσο Άντρας είσαι φίλε μου.
Το μέγεθος λειτουργεί σαν plus εάν πρόκειται να ψάξεις για δουλειά που θα το δείχνεις σε "χρήση". Ο έρωτας είναι κατ'αρχήν ένωση ψυχών, τα σώματα είναι η αφορμή, εύχομαι να μη χρειαστεί αν περάσουν χρόνια για να το μάθεις.
ΥΓ: Η φώτο πρέπει να κατέβει μάλλον, διότι το link που έδωσες, ήδη μπλοκαρίστηκε από τις υπηρεσίες αστυνόμευσης internet στη χώρα που βρίσκομαι.
Σημείωση moderator: Η φωτογραφία σβήστηκε επειδή παρόλο που δεν είναι παράνομη, είναι ενάντια στη διαφημιστική πολιτική του google με το οποίο και συνεργαζόμαστε.

Λόγω προσωπικής πείρας με συγγενικά μου πρόσωπα σου ξαναγράφω.
Η αλήθεια είναι πως είσαι ακόμη μικρός, αλλά σε 1-2 χρόνια θα αισθάνεσαι απότομα πολύ μεγάλος και σύντομα θα είσαι και βιολογικά και νοητικά άντρας. Καθώς η δύναμη σου θα αυξάνεται, έχει μεγάλη σημασία να έχει αυτοκυριαρχία και - όσο είναι αυτό δυνατόν - κατανόηση προς τους άλλους. Κανείς δεν είναι τέλειος. Φυσικά και δεν δικαιολογείται τέτοια συμπεριφορά από τη γιαγιά σου και δεν εννοώ πως πρέπει να συγκαλύψεις τα γεγονότα αυτά. Μίλησε στον πατέρα σου ήρεμα, θα βρεις κάποια ευκαιρία. Εξάλλου σύντομα θα είστε φίλοι.
Πολλές φορές οι γονείς/παππούδες μας δεν καταλαβαίνουν πως μας πληγώνουν, ή πάλι δε γνωρίζουν πως να δείχνουν αγάπη και στοργή. Άλλοι πάλι, πιο ηλικιωμένοι, ίσως θεωρούν πως με τη σκληρότητα φτιάχνουν ένα άνθρωπο με πιο ισχυρό χαρακτήρα, ίσως ακόμη αυτόν τον τρόπο γνώρισαν μόνο. Φυσικά δεν είναι εύκολο να αλλάξει ένας ηλικιωμένος άνθρωπος. Εσύ όμως, όντας νέος ακόμη, τώρα βάζεις θεμέλια για το χαρακτήρα που θα έχεις αύριο - χτίσε με καλά υλικά.

Το βασικότερο είναι αν υπάρχει κάτι που σε κινητοποιεί, ένας στόχος δηλαδή δυνατότερος από τη "βαρεμάρα" που συχνά μας πιάνει όλους.
Η μόνη δυσκολία ίσως είναι πως πρέπει να έχεις σταθερότητα, δηλαδή συγκεκριμένες ώρες που θα αφιερώνεις καθημερινά. Αν δε σ αρέσει η μελέτη, ή δεν έχεις συνηθίσει να συγκεντρώνεσαι αρκετά, θα σου φανεί ίσως βουνό. Όμως, αν πραγματικά υπάρχει κάποιος σκοπός, κάποιο όνειρό σου που θα σε "ενθουσιάσει" ώστε να συγκεντρωθείς με χαρά και αποφασιστικότητα, τα κενά σου είναι δευτερεύοντα.
Εξάλλου, αν δεν προσπαθήσει κανείς, τα κενά δεν πρόκειται να γεμίσουν ποτέ..οπότε.. καλή τύχη!

Πιστεύω πως στη σεξουαλική σου ζωή δε θα αντιμετωπίσεις κανένα πρόβλημα, όσο εξακολουθείς να τη μοιράζεσαι με το κρεβάτι και μόνο.
Δε νομίζω πως έχεις κάποιο πρόβλημα, βρίσκεσαι σε καλό δρόμο!
.. αν και είσαι λίγο ριψοκίνδυνος ρε αδερφέ...με το χέρι???!!!

Αποδεκτή απάντηση:

Δεν ξέρω αν υπάρχουν εξωγήινοι, αλλά βλέπω στους γήινους εκατομμύρια ανθρώπων με θρησκείες και πεποιθήσεις που απέχουν.
Δεν ξέρω αν προερχόμαστε από τον πίθηκο, αλλά βλέπω ανθρώπους που είναι πιο άγριοι και από σαρκοφάγα αιλουροειδή.
Δεν ξέρω αν υπάρχει Θεός, αλλά κάνω μια απλή σκέψη: Όταν βλέπω έναν όμορφο πίνακα ζωγραφικής, ή ακούω μια μελωδία, είμαι σίγουρος πως κάποιος το δημιούργησε, νιώθω χαρά και μια έλξη γι αυτόν, παρότι δεν τον ξέρω.
Πιστεύω λοιπόν πως υπάρχει Θεός και πως ο Άνθρωπος, έχει ένα κομμάτι θεού μέσα του, δώρο από το Θεό(η πνοή που φύσηξε στη δημιουργία και μας κάνει κι εμάς δημιουργούς, πράγμα που μας διαφοροποιεί από τα υπόλοιπα ζώα, που ακολουθούν αιώνες τώρα ένα ενστικτώδη τρόπο διαβίωσης-δημιουργίας).
Ο κάθε άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού, και όλη τη "λατρεία" και "προσφορά" προς τον συνάνθρωπό μας βρίσκει το πρόσωπο του Θεού που όλοι ψάχνουμε. Το πρόσωπο αυτό, λέγεται Αγάπη.

petros97, να προσπαθήσεις να ηρεμήσεις, αν και δεν είναι εύκολο αυτό και το καταλαβαίνω. Ο καυγάς τρέφει πολλούς ανθρώπους, και μπαίνοντας στην ίδια συχνότητα μαζί της πρώτα από όλα της δίνεις την ικανοποίηση πως "επικοινωνείς" μαζί της, αφού τη γλώσσα αυτήν καταλαβαίνει. Κυρίως όμως κάνεις κακό στον εαυτό σου. Θα σου είναι πολύ δύσκολο να μάθεις να σκέφτεσαι και να αντιμετωπίζεις τη ζωή σου ήρεμα και λογικά, αν συνηθίσεις να τρέφεσαι με θυμό και οργή κι εσύ. Ο θυμός σου είναι μια φαινομενικά δίκαιη αντίδραση. Όμως δεν παύει να σου παίρνει όλη την υπέροχη Ενέργεια των 15 χρόνων- σκέψου το. Την επόμενη φορά που θα σε προκαλέσει, και θυμώσεις παρατήρησε τον εαυτό σου. Απλά. Δες πόσο πολύ έχεις θυμώσει/οργιστεί χωρίς να σκεφτείς εάν είναι κακός ή καλός. Παρατηρώντας τον θα διαπιστώσεις πως είναι ένα συναίσθημα, όπως όλα τα άλλα και πως κάθε φορά όταν τον παρατηρείς να κυριαρχεί στην καρδιά σου, ο θυμός μικραίνει και σιγά σιγά ελέγχεται(!). Δες το και λίγο "εγωιστικά" το θέμα. Κάποιος κυριαρχεί μέσα μας αν καταφέρει να μας κάνει να οργιστούμε, να θυμώσουμε. Αν αντίθετα στην αδικία εμείς φερθούμε με ανωτερότητα ο άλλος νικιέται κατά κράτος, και φυσικά Εμείς είμαστε οι Κυρίαρχοι του εαυτού μας. Μπορείς να επιδιώκεις παρέες και δραστηριότητες που σε ηρεμούν και βοηθούν όλη σου η ενέργεια να γίνει στόχοι και δημιουργία. Να είσαι καλά.