Να ‘χαμε να λέγαμε

Μερικές φορές αυτό που μας πειράζει ή μας εξοργίζει περισσότερο δεν είναι ο λόγος , έστω κι αν αυτός μας είναι άγνωστος , για τον οποίο γίνεται κάτι αλλά ο τρόπος . Και κυρίως όταν αυτός ο τρόπος είναι τόσο ακαθόριστος που δεν αντιλαμβάνεσαι καν τι σου δηλώνει . Δεν έχει σημασία αν αφορά ασήμαντο η όχι γεγονός , ο αναίτια άσχημος τρόπος σου κάθεται πάντα στο στομάχι . Τι κάνεις λοιπόν σε αυτή τη περίπτωση ? Αν δεν ασχοληθείς και αφήσεις τον καθένα στην ξινίλα και την κακία του τότε σου μένει η απορία και διαολίζεσαι . Αν πάλι ζητήσεις εξηγήσεις ή θελήσεις να ανταποδώσεις τα πυρά , ανάλογα την περίπτωση , το πιο πιθανό είναι να οδηγηθείς σε έναν άκυρο διάλογο ή ακόμα χειρότερα κινδυνεύεις να κατηγορηθείς και για ξεκατινιάρα/ξεκατινιάρης . Εγώ συνήθως διαλέγω τις εξηγήσεις όταν περνάει φυσικά από το χέρι μου . Όταν έχω να κάνω με ντουβάρι όμως αφήνω το θέμα ως έχει και μένω απλά με την απορία .