HPV στα 17

Δεν γράφω για κάποια απορία ή κάποια βοήθεια.Απλως έχω ανάγκη να μοιραστώ τις σκέψεις μου.Μολις διαπίστωσα ότι επέστρεψαν τα κονδυλώματα στο σώμα μου.Ειχα κάνει θεραπεία και πιο παλιά για αυτό το θέμα.Ξεκινησα το προηγούμενο καλοκαίρι και τελείωσα πριν μερικούς μήνες.Ηλπιζα και ήμουν αισιόδοξος ότι θεραπεύτηκα και ότι μόνο για προληπτικούς λόγους θα ξανά έκανα εξετάσεις.Αλλα τελικά διαψεύστηκα.Ηταν μια αρκετά επώδυνη θεραπεία σωματικά φυσικά αλλά κυρίως ψυχικά.Ο πατέρας που μου στάθηκε σε όλο αυτό ήταν πάντα πρόθυμος να βοηθήσει και να πληρώσει για όλα.Δεν του έδειξα όμως ποτέ πόσο πολύ φοβόμουν και πόσο πολύ πονούσα μέσα μου.Δεν είναι εύκολο να ξέρεις θα κουβαλάς μέσα σου έναν ιό για το υπόλοιπο της ζωής σου από τα 17.Ας έρθουμε στο σήμερα (κυριολεκτικά σήμερα ).Τώρα φοβάμαι, φοβάμαι τον κίνδυνο να πάθω καρκίνο, φοβάμαι να ξανά περάσω από όλη αυτή τη διαδικασία της θεραπείας, φοβάμαι ότι δεν μπορώ να το αντέξω πάλι.Δινω πανελλήνιες σε μερικούς μήνες ,δεν ξέρω ακριβώς πότε με τις τελευταίες εξελίξεις.Ειμαι πολύ πιεσμένος γιατί έχω ψηλούς στόχους και χρειάζεται αρκετή προσπάθεια.Δεν μπορώ να έχω και αυτό στο μυαλό μου,απλώς δεν μπορώ .Θα προσπαθήσω να το διαχειριστω και δεν θα πω κάτι στον πατέρα μου ακόμα ,ούτως ή άλλως με την απαγόρευση κυκλοφορίας και την έξαρση του κορονοϊου δεν μπορώ να ξεκινήσω θεραπεία τώρα . Θα περιμένω και θα προσπαθήσω να το αφήσω στην άκρη όσο μπορώ μέχρι να τελειώσω από όλα αυτά (τις πανελλήνιες,τα μαθήματα κτλπ).Είμαι πολύ φοβισμένος αυτή τη στιγμή και είναι ένα αίσθημα που σπάνια με κατακλύζει και πιο σπάνια το εκμυστηρεύομαι.Ευχαριστω αν έκατσες και τα διάβασες όλα αυτά.Νιωθω ήδη καλύτερα που ξέρω ότι κάποιος θα ακούσει τα προβλήματα μου,σε φίλους και άλλους συγγενείς ντρέπομαι να μιλήσω καθώς τα αφροδισια νοσήματα είναι ένα στίγμα(κοινωνικά μιλώντας) που δύσκολα φεύγει.