Κολλημενος με πρωην

Γράφω τις σκεψεις μου γιατι γενικα δεν αναλυω τα προσωπικα μου σε τοσο βαθος μαζι με τους φιλους μου,και απλα θελω καποιος να με ακουσει.

Ειναι ψυχοφθορο να μπω σε πολλες λεπτομερειες σχετικα με το τι εχει γινει και πως.Και ειναι παρα πολλα για να τα γραψω σε χαρτι ή στο pc.
Απλά θα γράψω ποια ειναι η τωρινη κατασταση και ποια τα συναισθηματα μου:
Με την κοπελα εχουμε ενα μεγαλο παρελθον πανω απο 4 χρονια.Σε αυτο το διαστημα κατα καιρους ειμασταν μαζι και κατα καιρους οχι.Στην τελευταια φορα που προσπαθησαμε ξανα το τελειωσε εκεινη.Θελει να προχωρησει τη ζωη της και να ζησει πραγματα.Γενικα αν και αγαπιομασταν δεν μπορουσαμε να ζησουμε μαζι για πολυ καιρο.Εγω το δεχτηκα γιατι πανω απο ολα θελω το καλο της.Τον πρωτο μηνα δεν ημουν τοσο χαλια ισως γιατι πιστευα οτι θα τα ξαναβρουμε.Μιλουσαμε απο τοτε και μετα στο fb μια φορα την εβδομαδα.Οι μηνες ομως εχουν περασει.Σχεδον 5 μηνες.Τωρα πλεον εχουμε να μιλησουμε περιπου ενα μηνα.Δεν ξερω λεπτομερειες σχετικα με την προσωπικη της ζωη αυτους τους μηνες αλλα ξερω οτι ειχε βρει γκομενο.Δεν θελω να μιλησω τοσο για το τι κανει αυτη οσο για το πως νοιωθω εγω.Και αυτο που νοιωθω ειναι πονος.Ποναω οταν την βλεπω,ποναω οταν την σκεφτομαι καθημερινα και παρα πολλες φορες τη μερα.Ειμαι στα ορια της καταρευσης.Εχω πιασει πατο.Θελω να ερωτευτω καποια αλλη αλλα δεν μπορω.Το μονο που θελω πια ειναι να ξυπνησω μια μερα και να την εχω ξεχασει εντελως.Να την βλεπω στο δρομο και να μην την αναγνωριζω.
Δεν ξερω τι αλλο να πω.Απλα μπορω να πω με βεβαιοτητα οτι σημερα ηταν η χειροτερη μερα της ζωης μου.Δεν εχω ξανανοιωσει τετοιο πονο.Το αδιαφορο βλεμμα της.Μακαρι να ξυπνησω αυριο και να μην θυμαμαι τιποτα.