Αυτό το κείμενο μας αφόρα όλους!

Όταν ο Τίμοθυ Λήρυ έκανε μια συναρπαστική δουλειά στο Χάρβαρντ πάνω στην ψυχογλωσσολογία έκανε μία παρατήρηση που δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Είπε: "Οι λέξεις είναι η κατάψυξη της πραγματικότητας". Διδασκόμαστε το νόημα των λέξεων πριν να είμαστε πραγματικά ικανοί να τις καταλάβουμε και να επαναστατήσουμε. Και μέσα από τις λέξεις διδασκόμαστε τον φόβο και την προκατάληψη ,διδασκόμαστε ένα σωρό πράγματα. Κι έτσι το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς, χάρη στην αποστασιοποιητική ικανότητα των λέξεων , είναι να σε σκουντήξει με τον αγκώνα και να σου πει: «ΕΕ εσύ! Πρόσεχε τον αυτόν είναι καταγεγραμμένος σε μία από τις λίστες που εμείς έχουμε φτιάξει για τους περιθωριοποιημένους, δηλαδή: Αυτός είναι αλλόθρησκος/ μαύρος/ χοντρός/ άσχημος κ.α. Ένα παράδειγμα, αν είσαι «μαύρος» σε διώχνουν από παντού. Το ίδιο συμβαίνει και με το αν είσαι «διαμαρτυρόμενος», «Καθολικός» ή «’Εβραίος» ή «χοντρός» ή «παράξενος». Ξέροντας την ονομασία νομίζουμε ότι ξέρουμε τα πάντα για τον άλλον. Κοιτάμε όλοι το περίβλημα και δεν ρωτάει κανείς: «Κλαίει αυτός? Αισθάνεται? Καταλαβαίνει? Αγαπάει? Πονάει? Νοιάζεται για τους άλλους? Γιατί να μην νοιαστώ κι εγώ γι’αυτόν? Μήπως πρέπει να τον γνωρίσω καλύτερα και μετά να αρχίσω να τον κρίνω για τις κινήσεις του?».
Ένας ψυχολόγος σ’ένα βιβλίο του γράφει πως όταν ήταν μικρός οι συμμαθητές του τον φώναζαν με διάφορα ονόματα προσβλητικά και αυτό τον πείραζε. Συμπέρασμα: Το να βρίζεις κάποιον που τον ξέρεις ελάχιστα είναι αποστασιοποιητικό φαινόμενο γιατί έτσι δεν μαθαίνεις τίποτα για τον άλλον .
Η γνώμη μου: Αν θέλετε να γνωρίσετε έναν άνθρωπο πρέπει να μπείτε στο μυαλό του κι αν θέλω να σας γνωρίσω δεν ωφελεί να λέω: «Είναι παχιά. Είναι αδύνατη. Είναι Καθολική . Είναι Εβραία». Είναι σίγουρα πολλά περισσότερα από αυτά.
Ο Ρόστεν λέει: «Οι αδύναμοι άνθρωποι είναι σκληρή. Μόνο από τους δυνατούς να περιμένεις καλοσύνη.» .Αυτό είναι αλήθεια. Λυπάμαι που ζω σε κοινωνία που διαχωρίζει τους ανθρώπους από το περιτύλιγμα, είναι κρίμα! Ζούμε κάτω από τον ίδιο ουρανό και μοιραζόμαστε το ίδιο έδαφος έχουμε τις ίδιες ανάγκες και τα ίδια προνόμια ανομοιόμορφα μοιρασμένα. Όμως αυτό είναι το ωραίο σε εμάς, το ότι διαφέρουμε ο ένας από τον άλλον! Φανταστείτε να ήμασταν όλοι ίδιοι δεν θα είχε νόημα να ζούμε. Γι’αυτό σκεφτείτε, όταν έχετε να αντιμετωπίσετε ένα άτομο από τις παραπάνω κατηγορίες μήπως πρέπει να σκεφτείτε κι όλα τα παραπάνω? Μην συμβάλλεται στο χείριστο έργο της κοινωνίας να μας κάνουν όλους ίδιους και χωρίς άποψη.
Έχω νιώσει πως είναι να σε μειώνουν και δεν θέλω να το πάθουν κι άλλοι και προς Θεού μην αλλάξει κανένας τον εαυτό του επειδή του το επιβάλλουν οι άλλοι. Είμαστε όλοι άνθρωποι! Κανένας δεν έχει ούτε λιγότερα ούτε περισσότερα δικαιώματα από τους άλλους .
Τέλος μην κρίνεται ποτέ τους άλλους ίσως τους αρέσει έτσι όπως είναι και μην τους κάνετε να ντρέπονται και να φοβούνται και για σκεφτείτε εσείς είστε τέλειοι?