Συμβαίνει Δίπλα μας...........

Παραθέτω ένα πραγματικό περιστατικό....



Παραμονή πρωτοχρονιάς 2009, μια δημοσιογράφος επισκέπτεται φίλο της γιατρό στο Γενικό Κρατικό αμέσως μετά την αλλαγή του χρόνου για να του ευχηθεί.Κατά την είσοδο της στο νοσοκομείο της έκανε εντύπωση ο πολύ μεγάλος αριθμός ασθενών στην αίθουσα αναμονής για τα επείγοντα περιστατικά.Αυτό που δεν έδενε στην όλη εικόνα ήταν το γεγονός ότι οι περισσότεροι από τους αναμένοντες δεν έδειχναν άρρωστοι αλλά συζητούσαν μεταξύ τους σε ήρεμο τόνο και δεν είχαν αυτή την αγωνία του ασθενή στα μάτια.
   Όταν η δημοσιογράφος βρήκε τον φίλο της ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος:
-"Πω πω τι κόσμος είναι αυτός...σε λυπάμαι πρωτοχρονιάτικα.."
-"Μπα μη νομίζεις, οι περισσότεροι δεν εχουν τίποτα...μαζεύονται εδώ λίγο πριν την αλλαγή προφασιζόμενοι διάφορα ψυχοσωματικά για να μην περάσουν μόνοι τους την πρωτοχρονιά...".

Η δημοσιογράφος σοκαρίστηκε και αποφάσισε να κοινοποιήσει την εμπειρία της αυτή μέσω της εφημερίδας. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν άστεγοι, ξένοι ή γενικότερα άτομα του κοινωνικού περιθωρίου. Στην πλειονότητα τους ήταν άνθρωποι καθημερινοί, οι οποίοι δεν ήθελαν να βιώσουν στο πετσί τους αυτή την χωρίς έλεος μια ώρα της προσμονής και της επακολουθούμενης χαράς,μεταξύ 23:30-00:30.H συνειδητοποίηση ότι δεν θα έχουν ούτε ένα συνάνθρωπο τους να αγκαλιάσουν εκείνη τη στιγμή είναι τόσο συντριπτική που απωθείται άμεσα στα πέρατα του ασεινηδήτου.Η βαρβαρότητα της σύγχρονης μοναξιάς και της ψυχικής απομόνωσης γίνεται ακόμη πιο έντονη αυτή τη μια ώρα μέσα στο έτος,γιατί πέρα απο γιορτές,γενέθλια, ο άνθρωπος αυτός έχει την εικόνα στο μυαλό του ότι "όλοι μα όλοι" εκείνη τη στιγμή βρίσκονται με δικούς τους ανθρώπους, με φίλους που τους αγαπάνε....

   Αποφασίζουν λοιπόν να αποδράσουν από την πραγματικότητα για να μην τρελαθούν, να μη ζήσουν αυτή τη μία ώρα....να βιώσουν μια επίφαση κοινωνικότητας...δεν θέλουν να βρεθούν ούτε στις πλατείες ανάμεσα στο πλήθος που γιορταζει,δεν θέλουν καμία σχέση με το γεγονός το ίδιο. Η επιλογή του νοσοκομείου δεν είναι τυχαία απο ψυχολογικής πλευράς. Ο χώρος αυτός είναι ταυτισμένος με τον πόνο, την ανθρωπινη δυστυχία και συχνα ο πόνος των άλλων είναι λυτρωτικός. Πολλοί από αυτούς όντως εκδηλώνουν ψυχοσωματικά συμπτώματα...αμήχανες κουβεντες απλά για να ακούσουν τον ήχο της φωνής τους,επιβεβαίωση ύπαρξης...παγωμένα χαμόγελα του αρλεκίνου και βλέμματα πάντα στο κενό,τόσο άδεια...το "δεν έχεις τίποτα, καλή χρονιά" του γιατρού έρχεται να κλείσει την πόρτα της αβύσσου....ετυχώς πήγε 01:00...καληνύχτα σας νοικοκυραίοι.........................