Εκτρωσεις ...η σφαγες 250.000 αμαχων ....

Τι γνωμη εχεις για της 250.000 εκτρωσεις ,μονο στην ελλαδα καθε χρονο???


Μια μικρη ενημερωση!Έκτρωση είναι ο τερματισμός μιας αγέννητης ζωής. Είναι γνωστή και ως άμβλωση, μια ονομασία που δίδεται για την «προκλητή απόρριψη του εμβρύου» από τη μήτρα της μητέρας του. 'Aραγε, το έμβρυο είναι προσωπικότητα; Αν, ναι, τότε – στην κρίση πολλών – η προσχεδιασμένη έκτρωση είναι μια εγκληματική ενέργεια.

Στην περίπτωση που το έμβρυο δεν είναι πρόσωπο, τότε η έκτρωση είναι κάτι λιγότερο( από έγκλημα. Τα στοιχεία μας λένε ότι το 10% των εκτρώσεων γίνονται μετά τον 3ο μήνα της εγκυμοσύνης, κάτι που πολλοί γιατροί αρνούνται να κάνουν, διότι το σκότωμα του εμβρύου είναι πολύ ξεκάθαρο».

Αυτή η άποψη, των πολλών γιατρών, έχει τις ρίζες της βαθιά και στον αρχαίο, ακόμα, κόσμο.

Βλέπουμε ότι ο Ασσυριακός νόμος – μεταξύ 1450 π.Χ. και 1250 π.Χ. – σε περίπτωση προσχεδιασμένης έκτρωσης, όριζε ως ποινή το θάνατο με βασανιστήρια. Η φανερή αντίθεση προς την έκτρωση _στη Ρωμαϊκή εποχή – ξεκίνησε από τον μεγαλύτερο Ρωμαίο ρήτορα, τον Κικέρωνα. Σε λόγο του που εκφώνησε το 15 π.Χ. ο Κικέρων αναφέρεται σε μια γυναίκα, από τη Μαλεσία, που έκανε έκτρωση και γι αυτό, εκτελέστηκε. Ο ίδιος συμφωνούσε με την εκτέλεση και καταδίκαζε την ηθική χαλαρότητα των ημερών του.

Ο Φαβορίνος (80-150μ.Χ.) μίλησε για την έκτρωση σαν μόλις λιγότερο εγκληματική πράξη από εκείνη της έκθεσης των βρεφών, ενώ ο Σωρανός, ο μεγάλος γιατρός γυναικολόγος την εποχή του Τραϊανού (998-117μ.Χ.), είπε ότι μερικοί από τους σύγχρονους του, υποστήριζαν ότι η έκτρωση δεν ήταν ποτέ σωστή. Ναι, οι εκτρώσεις ήταν πολύ γνωστές στην αρχαιότητα. Αναφορά γι αυτές κάνουν και ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας, αλλά και ο Ιπποκράτης στον «όρκο του» για τους γιατρούς – που ισχύει μέχρι και σήμερα – αφού συμπεριέλαβε τη φράση «Δεν θα δώσω σε έγκυο γυναίκα φαρμάκι για να την κάνω να αποβάλει»

Και ο κώδικας του Χαμουραμπί (1728 π.Χ.) νομοθετεί εναντίον των εκτρώσεων. Στην πατρίδα μας Ελλάδα – σήμερα -, σύμφωνα με τον Ποινικό κώδικα, η γυναίκα που «αποκτείνει εκ προθέσεως, ή επιτρέπει εις άλλον να πράξει τούτο», τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών χρόνων. Σ’ αυτόν που επιφέρει το θάνατο του εμβρύου, η ποινή είναι φυλάκιση έξι μηνών έως πέντε χρόνων. Σ’ εκείνον όμως που ενεργεί κατά συνήθειαν εκτρώσεις, η ποινή αγγίζει και τα δέκα χρόνια. Και όλα αυτά, έως το έτος 1986, όπου με τον Νόμο 1609, οι εκτρώσεις είναι πλέον νόμιμες και γίνονται και με έξοδα του Κράτους!

Η Βιβλική άποψη

Η σύλληψη του εμβρύου, επανειλημμένα, αναγνωρίζεται από την Αγία Γραφή σαν δώρο του Θεού (Γένεση δ΄1, κθ΄ 31, Ρουθ δ΄ 13) και ο Δαυίδ στον Ψαλμό κβ΄ 10 λέει: «εκ κοιλίας της μητρός μου συ είσαι ο Θεός μου». άρα και ως έμβρυο ο Δαυίδ ήταν στα χέρια του Θεού και αναγνωρίζονταν απ’ αυτόν ως ύπαρξη ζωντανή. Επίσης ο Ησαΐας, στο ομώνυμο βιβλίο του κεφ. μθ΄ 1, γράφει τα εξής: «Ο Κύριος με εκάλεσεν εκ κοιλίας, εκ των σπλάχνων της μητρός μου ανέφερε το όνομά μου». Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Θεός αναμειγνύεται ενεργητικά στην διαμόρφωση του εμβρύου και το βλέπουμε αυτό στον Ψαλμό ρλθ΄ που μεταξύ άλλων, γράφει: «Διότι συ εμόρφωσας τους νεφρούς μου, με περιτύλιξας εν τη κοιλία της μητρός μου» (εδάφιο 13). «Το αδιαμόρφωτον του σώματός μου είδον οι οφθαλμοί σου» (εδάφιο 16). Έτσι, λοιπόν, αφού από τη στιγμή της συλλήψεώς μας στη μήτρα της μητέρας μας, γινόμαστε πλέον ένας ζωντανός οργανισμός, η απόφαση να μας αποβάλουν είναι πέρα για πέρα δολοφονία και μάλιστα εκ προμελέτης, άξια κάθε καταδίκης. Πολλοί από τους πρώτους Χριστιανούς στα συγγράμματά τους καταδίκασαν την έκτρωση ως δολοφονία και ως πράξη καταδικαστέα από τον Θεό.

Το Έμβρυο

Κάθε έμβρυο είναι ανθρώπινη ζωή – όπως γράφει κάποιος - , και αντιπροσωπεύει μια δυνατότητα για σχηματισμό προσωπικότητας ήδη από πολύ νωρίς στην πρόοδο της εξέλιξης, περίπου από την πρώτη εβδομάδα. Από αυτό το πρώιμο στάδιο είναι μια ενδεχόμενα υπαρκτή, προσωπικότητα, και την όγδοη περίπου εβδομάδα και μετά, έχει αναγνωρίσιμη ανεξαρτησία, όπως εμφαίνεται από την κυκλοφορία του και τη δραστηριότητά του εγκεφάλου. Είναι καθ’ οδόν για την ολοκλήρωση της προσωπικότητας.

Η Εκτέλεση της Δολοφονίας

Στην Ελλάδα οι πιο πολλοί γιατροί χρησιμοποιούν την «Αναρρόφηση υπό νάρκωση», όπου προηγείται διαστολή του τραχήλου της μήτρας, για να χρησιμοποιηθεί αναρροφητήρας.

Στη συνέχεια ακολουθεί αποκόλληση, απόξεση κι αναρρόφηση του «περιεχομένου»(!) της μήτρας. Αυτή η μέθοδος, γνωστή ως D+E, κάνει το έμβρυο «λιανό», και όταν η εγκυμοσύνη είναι κάπως προχωρημένη, ο γιατρός χρησιμοποιεί ειδικά εργαλεία για να τσακίσει, (ω, Θεέ μου!!!) τα κοκαλάκια και το κρανίο του μωρού, ούτως ώστε να μπορέσει να αναρροφηθεί από την «ηλεκτρική του σκούπα».

Οι γιατροί όμως, της «παλιάς σχολής», έχουν άλλη μέθοδο έκτρωσης, που γίνεται με διαστολή του τραχήλου της μήτρας και «Απόξεση του περιεχομένου». Αυτή η μέθοδος προϋποθέτει πείρα και δεξιοτεχνία. Για όσους έχουν ατσάλινα νεύρα, στη μέθοδο εκτρώσεως D+E, ο γιατρός(!) κόβει το σωματάκι του εμβρύου σε κομμάτια με ένα αιχμηρό νυστέρι, αρχίζοντας από το κεφάλι κλπ. Μάλιστα, συνιστάται αυτοψία στα κομμάτια, για να διαπιστωθεί μήπως «ξεχάστηκε» κανένα μέσα στη μήτρα της γυναίκας. Σε κάποια περίπτωση, όταν ο γιατρός βιντεοσκοπούσε την προσπάθεια αυτή, με έκπληξη είδε ότι το έμβρυο, όσο το νυστέρι το πλησίαζε, άλλο τόσο αυτό...απομακρυνόταν! Ναι, αισθανόταν τον κίνδυνο και αυτό ανάγκασε τον νεαρό γιατρό να πει ότι δεν θα ξανακάνει στη ζωή του ποτέ πια μια τέτοια τρομερή πράξη.



Αυτααααα.......



Φιλικα!