Απωθημενο

Καλησπερα σε ολους, γραφω αυτο το θεμα για να σας αναφερω το προβλημα μου.Προκειται για μια κοπελα. Μια κοπελα που μου εχει παρει το μυαλο ενα χρονο τωρα. Μια κοπελα που στα ματια μου απλά ξεχωριζει μέσα στο πλήθος. Ειναι υπεροχη, πολυ γλυκια και με κατι γκριζοπρασινα ματακια που ομοια τους δεν εχω ξαναδει και η γλύκα τόσο στο πρόσωπο της όσο και στο χαρακτήρα της και την φωνής ειναι καταπληκτική και δεν ειναι δυνατόν να την περιγράψω με τα λογια μου. Μπορουσα να κατσω και να την κοιταζω για ωρες ολοκληρες.. Τι εγινε περσυ? Την ήθελα τόσο πολύ, δεν πήγαινε αλλο.. Το προσπάθησα. Εκανα πράγματα που ποτε ξανά δεν είχα ξανακάνει! Αρχικα προσπάθησα να το ξεκινησω πειραζοντας την λιγάκι κυρίως την ωρα της γυμναστικής και σε κανένα διάλειμμα. Αφού πέρασε λίγος καιρός, αυξησα την προσπάθεια. Της μιλαγα όλο και περισσότερο. Μαρεσε τόσο πολυ, με αυτή τη γλυκύτητα που εβγαζε όταν μιλαγαμε.. Απλα υπέροχη. Ξεκίνησα λοιπον να την περιμένω καμια φορά όταν τελείωνε με το μαθημα και πηγαίναμε προς το σπίτι της (εκεί ειναι και το γυμναστηριο που πάω) και συζητουσαμε συνεχώς. Αυτές τις βόλτες που δεν θα ξεχάσω ποτε.. Όσο πέρναγε ο καιρός ερχομασταν όλο και πιο κοντά(έτσι ένιωθα τουλαχιστον). Μπήκε ο Μάρτιος, ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΦΤΙΑΞΑ ΜΑΡΤΗ.βρήκα το θάρρος να της το Δώσω, η απάντηση της; Παντα ήθελα ενα αλλά ποτε κανεις δν μου έφτιαχνε, συνοδευόμενο με το ομορφότερο χαμόγελο που είχα δει ποτε μου. Την επόμενη μερα στο σχολείο, το είχε φορέσει. Μόλις μπήκα ενιωσα οτι με κοίταξε όπως ποτέ ξανά δεν με είχε κοιτάξει. Τι με σταμάτησε; Δεν έχω καταλάβει ακόμα πως το επέτρεψα αυτό. Μια φιλη της-συμμαθητρια μας φωναξε καθώς σχολαγαμε, κατι που καθαρά δεν άκουσα, ενω στο προηγούμενο διάλειμμα απ αυτό το γεγονός, ήρθε και μ είπε θες κονε με την... Μ......... Απομακρύνθηκε, απομακρυνθηκα. Ισως φοβομουν την απορριψη, δεν μπορουσα να το σκεφτω να μην τα καταφερω μετα απο τοσο κοπο.. Και ισως για αυτο εκανα την χειροτερη επιλογη της ζωης μου! Και επιστρεφουμε στο τώρα.. Στο τώρα που νόμιζα οτι ολα ανήκουν στο παρελθόν. Ουτε τον εαυτο μου δεν μπορω να πεισω να ξεκολλησει! Ειμαι ερωτευμενος μαζι της, οσο και να προσπαθω δεν μπορω να την ξεχασω. Οσες κοπελες και να με προσεγγισαν παντα εβρισκα κατι που να μην θελω να κανω τιποτα (εκτος απο μια φορα). Φετος λοιπον μου εστειλε μυνημα πριν δυο μηνες σχεδον για να χορευαμε μαζι χοροεσπεριδα. Απ΄τη μια πεταγα στα συννεφα και απ την αλλη σκεφτομουν οτι αυτη δεν το βλεπει ετσι. Η απαντηση μου? ΟΧΙ. Και γιατι? Γιατι ισως ετσι την ξεπερνουσα σιγα σιγα. ΜΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ. Η εικονα της δεν φευγει απο το μυαλο μου. Τελευταια αρχιζω να την προσεγγιζω λιγο, οσο μπορω τουλαχιστον. Απ' την μια σκεφτομαι να παιξω οτι χαρτι μου εχει απομεινει, μα απ την αλλη νοιωθω πως δεν υπαρχει ελπιδα ποια.. Τι μου προτεινεται να κανω:/ συγγνωμη για το μεγαλο κειμενο και ευχαριστω εκ των προτερων