takis_papa

Σκηνικό:
Μέσα στα σπερματοθυλάκια.
Τα σπερματοζωάρια έχουν πανηγύρι. Ποτό, μουσική, χορός, βαβούρα, ανέκδοτα.
Μονάχα ένα από αυτά, μόνο του στη γωνία, δε συμμετέχει στο ξεφάντωμα και κάνει ασκήσεις. Nα κάμψεις, να τρέξιμο γύρω στη σάλα, να βάρη (σκουώτ, πάγκος, larry scot), να γυμναστική!
Κάποια στιγμή, τα άλλα το φωνάζουν να πιει μαζί τους.
- Μήτσο, τι θα γίνει, παράτα τα και έλα να πιεις κάνα ποτήρι.
- Καλά, ξεφαντώστε εσείς. Όταν όμως έρθει η ώρα, ΕΓΩ θα είμαι αυτός που θα φτάσω πρώτος στο ωάριο και θα το γονιμοποιήσω...
Και πριν προλάβει να τελειώσει άλλη μία έλξη στο μονόζυγο, χτυπάει ο συναγερμός. Μια τεράστια προειδοποιητική κόκκινη πινακίδα αναβοσβήνει τα γράμματα "ΟΡΓΑΣΜΟΣ" και ακούγεται μία εκκωφαντική σειρήνα.
Τα σπερματοζωάρια, παρατάνε τα πάντα, τρέχουν και στήνονται στην εκκίνηση, έτοιμα για να ξεχυθούν στο διάδρομο. Ο Μήτσος στη πρώτη γραμμή, με μάτι κόκκινο από την αδρεναλίνη, περιμένει μαζί με τους άλλους.
Tο πράσινο ανάβει και το τσούρμο αρχίζει το τρέξιμο.
Μερικοί τσαλαπατιούνται στη διαδρομή, οι πιο γέροι τα φτύνουν μετά από λίγο, οι πιωμένοι ξερνάνε τα άντερα τους, ο Μήτσος όμως τους έχει αφήσει όλους πίσω.
Το τρέξιμο συνεχίζεται (η κάμερα δείχνει τα κεφάλια των δρομέων από πίσω, φωνές πανικού παντού, “μη σπρώχνεις ρε”, “κάνε πιο πέρα μαλάκα”.., και στο βάθος, ο σωληνοειδής στίβος που πλησιάζει στο τέλος του), με το Μήτσο να προηγείται των άλλων...
Φτάνει στην έξοδο, βγάζει το κεφάλι του έξω, σταματάει απότομα, και με πρόσωπο παραμορφωμένο από τον πανικό, φωνάζει στους άλλους, που τον πλησιάζουν ασταμάτητοι:
- Πίσω, πίσω, προδοσία!... Πέσαμε στα σκατά...

Στον Σεξολόγο:
Γιατρέ, έχω πρόβλημα με την ερωτική πράξη.
- Λοιπόν, του λέει ο γιατρός, πες μου πώς είναι μια συνηθισμένη μέρα σου.
- Όλα αρχίζουν στη μέση της νύχτας. Η γυναίκα μου με ξυπνάει στις τρεις το πρωί για να το κάνουμε και ξανά στις πέντε για να αφιερώσουμε δύο ώρες στον έρωτα προτού αναχωρήσω για τη δουλειά.
- Χμ, κατάλαβα, λέει ο ιατρός.
- Μισό, περιμένετε, λέει ο άντρας. Βλέπετε, όταν μπαίνω στο τρένο με προορισμό το Μενίδι για να πάω στη δουλειά, κάθε μέρα συναντάω μια κοπέλα και κλείνουμε μια κουκέτα και το κάνουμε καθʼ όλη τη διαδρομή!
- Ααα… τώρα κατάλαβα, λέει ο ιατρός.
- Όχι, δεν έχετε καταλάβει ακόμα, λέει ο άντρας. Όταν φτάνω στη δουλειά, η γραμματέας μου, που μου έχει αδυναμία, με οδηγεί στην αποθήκη και το κάνουμε στα γρήγορα.
- Ααα… τώρα κατάλαβα, λέει ο ιατρός.
- Όχι, όχι, όχι, του λέει. Όταν πάω για το μεσημεριανό μου γεύμα, συναντάω μια σερβιτόρα που της αρέσω και πάμε στις τουαλέτες για ένα γρήγορο.
- Επιτέλους κατάλαβα… λέει ο υπομονετικός ιατρός.
- Όχι, περιμένετε, λέει εκείνος. Όταν επιστρέφω στη δουλειά το απόγευμα, η διευθύντριά μου, μια ιδιαίτερα απαιτητική γυναίκα, με υποχρεώνει να το κάνουμε, διαφορετικά απειλεί ότι θα με απολύσει.
- Μάλιστα… λέει ο γιατρός, είναι ξεκάθαρο.
- Όχι, έχει κι άλλο, λέει ο άντρας. Όταν επιστρέφω στο σπίτι, η γυναίκα μου χαίρεται τόσο που με βλέπει, που μου παίρνει μια πίπα πριν από το βραδινό κι αφού φάμε το κάνουμε.
- Ποιο είναι, λοιπόν, το πρόβλημά σας; ρωτάει ανυπόμονα πλέον ο ιατρός.
- Να… λέει ο άντρας, όταν αυνανίζομαι… πονάει, γαμώ το!... Γιατί, γιατρέ μου;!...

Μετά από ένα τραγικό αεροπορικό δυστύχημα, ο μοναδικός επιζών ροκανίζει ένα κοκαλάκι και το πετάει στον σωρό από κόκαλα που έχει φτιάξει δίπλα του.
Ξαφνικά, διακρίνει μια ομάδα διάσωσης να πλησιάζει και ξεσπά σε λυγμούς ανακούφισης:
"Επιτέλους ήρθατε, ήρθατε! Σώθηκα! Σώθηκα!"
Η ομάδα διάσωσης μένει εμβρόντητη από τη φρικιαστική θέα των ανθρώπινων κοκάλων δίπλα από τον επιζώντα και στέκεται παγωμένη να τον κοιτάζει.
Όπως ήταν προφανές, είχε κατασπαράξει όλους τους νεκρούς συνεπιβάτες του. Ο επιζών, διακρίνει τον φόβο στα μάτια τους και σκύβοντας το κεφάλι από ντροπή, απολογείται:
"Δεν φταίω. Έπρεπε να επιζήσω. Είναι αμαρτία να θέλει κανείς να ζήσει;"
Τότε, ο αρχηγός της ομάδας πλησιάζει και λέει "Κανείς δεν σε κατηγορεί που θες να ζήσεις ρε φίλε αλλά... για όνομα του Χριστού και της Παναγίας...χθές έπεσε το αεροπλάνο!..."

Μεσημεράκι, και στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς να σου και μπαίνει μια πάπια.
-Πιασε δυο σουβλάκια και μια μπύρα! (λέει η πάπια)
-Ρε, συ, μια πάπια! αναφωνεί σαστισμένος ο σουβλατζής
-Μπράβο, φίλε, απο μάτια καλά πάμε!
-Και μιλάει!..
-Και απο αυτιά το ίδιο! Πιασε δυο σουβλάκια και μια μπύρα τώρα να τελειώνουμε, δεν θα βραδιάσουμε 'δωπέρα!
-Αμέσως...αλλά, ξέρεις δεν μού συμβαίνει κάθε μέρα να έχω πελάτη πάπια. Πώς απο δω; (ρωτά κατάπληκτος ο σουβλατζής)
-Δουλεύω στην οικοδομή απέναντι, λέει η πάπια και παίρνει τα σουβλάκια και την μπύρα, πληρώνει και φεύγει.
Αυτό το βιολί συνεχίστηκε δυο βδομάδες. Και να, που μια μέρα έρχεται στην πόλη ένα τσίρκο. Τυχαίνει ο θεατρώνης να κάνει μια στάση στο μαγαζί. Ο σουβλατζής δεν κρατιέται και του λέει με το νι και με το σίγμα για την πάπια που μιλάει. Κι ο θεατρώνης έκπληκτος:
-Να μού την στείλεις οπωσδήποτε, την χρειάζομαι!
Αμ έπος αμ έργον, με το που εμφανίζεται την άλλη μέρα η πάπια, της λέει ο σουβλατζής:
-Σού βρήκα δουλειά που θα τα κονομήσεις καλά.
-Τι ρε;
-Στο τσίρκο. ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ!
-Στο τσίρκο;
-Ναι, ντε, στο τσίρκο!
-Στο τσίρκο; Εκεί που έχουν την μεγάλη την τέντα; Και τα μεταλλικά κλουβιά με τα ζώα ; Και τα βαγόνια με τις λαστιχένιες ρόδες;
-Ναι!
Η πάπια φαίνεται να τα χει κάπως χαμένα..
-Και καλά ρε φίλε,., μπορείς να μου εξηγήσεις, αφού δεν έχουν τοίχους, τι διάβολο μπορεί αυτοί να χρειάζονται έναν σοβατζή!..

Καλό!
(Τα κεφαλαία τί τά 'θελες; )