Χρόνος υπάρχει;

Χαμένος στους ωκεανούς της σκέψης μου άλλη μια μέρα περνάει εμπρός από τα έντρομα μάτια μου, ο χρόνος είναι ένα τραίνο χωρίς στάση, περνάει και χάνετε, σε μια στιγμή το παρόν γίνετε παρελθόν. Αλήθειες, όνειρα, ψέματα παραπαίουν μέσα σε στιγμές που διαρκούν λίγα λεπτά αφήνοντας μόνο ίχνη στην άμμο του μυαλού, αρκεί ένα φύσημα ανέμου, ένα κύμα και όλα σβήνονται για πάντα, μόνο οι πληγές μένουν βαθιές ψάχνοντας τα όρια του γιατρού χρόνου να τις επουλώσει διαγράφοντας οριστικά συναισθήματα μίσους και αγάπης.

 

Φιλοσοφικές αλήθειες και ψεύδη ασύστολα είναι τελικά αυτά που τριβελίζουν την ύπαρξη μου, εγωιστικές προεκτάσεις του εαυτού μου αναφωνώ "εύρηκα",λες και ξαφνικά ανακάλυψα την θεραπεία του καρκίνου, η πείνα και η δίψα καταργήθηκαν με προεδρικό διάταγμα, από δω και πέρα κανείς δεν δικαιούται να πεινά, να διψά, να πονά. Ο κόσμος μεταμορφώθηκε σε όμορφο και ηθικό, αγγελικά πλασμένο. Έτσι θα είναι αν έτσι πιστεύω.

 

Είναι πραγματικά παράξενο το πώς το μυαλό μου παίζει παιχνίδια περίεργα ορμώμενο από τον εγωισμό της ύπαρξης μου, μη αποδεχόμενο το δικαίωμα στην καρδιά μου να ξαναπέσει στις ίδιες λακκούβες, να ξανακάνει τα ίδια λάθη, να εμπιστευτεί πάλι τους ανθρώπους από φόβο μην πληγωθεί και πάλι. Ετυμηγορία: ΕΝΟΧΟΣ.

 

Ψάχνω απεγνωσμένα να βρω ένα παράθυρο ανοιχτό, μια ευκαιρία να εκφραστώ, να καταλάβω τελικά γιατί; Η μοναξιά της σκέψης μου, ο μεγαλύτερος φόβος μου, έγινε πραγματικότητα που με κυκλώνει βάναυσα. Είναι κανείς εδώ; Υπάρχει κανείς; Η σιωπή είναι ανυπόφορη, είμαι περιστοιχισμένος από είδωλα;

 

Παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου να περιμένει στις στάσεις, να περπατά τρέχοντας προσπερνώντας με, να προλάβει να φτάσει, που; Τι να προλάβει; Μοιάζω με είδωλο άλλης εποχής, ένα τοτέμ παραδομένο στην βροχή και τον άνεμο, που στέκει ακίνητο ΕΔΩ, ΕΚΕΙ άθλιο υπόλειμμα εποχής πεπερασμένης η είμαι ο μόνος που κατάλαβε; Κατάλαβα ότι τελικά η μάχη με τον χρόνο είναι άνιση και το αποτέλεσμα προδιαγεγραμμένο. Το κατάλαβες; Συνειδητοποίησες τι είναι αυτό που κατάλαβες;

 

Είναι μια αέναη μάχη να κατακτήσουμε το κενό, να προλάβουμε αυτό που δεν υπάρχει, το ΧΡΟΝΟ. Κάποιος πλακατζής πρόγονος αποφάσισε να δημιουργήσει, να εφεύρει μάλλον, κάτι για να γελάσει με τους υπόλοιπους βλέποντας τους να προσπαθούν να πιάσουν το άπιαστο, να τρέχουν να προλάβουν μια ουτοπία. Ο επόμενος εφεύρε το ρολόι για να μπορέσει να αιχμαλωτίσει την αυταπάτη με νούμερα δίνοντας της υπόσταση, τονίζοντας την παρουσία της φτάνοντας τέλος στην εποχή μας να βρεθεί στο απόγειο της δόξας της. Όλοι πλέον τρέχουμε να την πιάσουμε, να φτάσουμε και να την γεμίσουμε, να προλάβουμε να κάνουμε τα πάντα μέσα στα όρια που αυτοί οι δυο μας έβαλαν, για την πλάκα τους, να αισθανόμαστε τύψεις όταν την σκοτώνουμε χωρίς λόγο.

 

Αυτό κατάλαβες;

 

Ναι. Έτσι πιστεύω. Έτσι θα είναι αφού έτσι πιστεύω.