Ρομαντισμός - έννοια και συναίσθημα

Νά 'μαστε πάλι εδώ, μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή ακόμα μια φορά, έχοντας ακόμα ένα βασανιστικό ερώτημα να πιλατεύει το άστατο μυαλό μου με την αλλόκοτη σκέψη. Γιατί με κατηγορούν ρομαντικό; Τι είναι ρομαντισμός; Γιατί όταν "μιλάω" στα διάφορα σάιτ που "σκοτώνω" την ώρα μου για να χαλαρώσω- έτσι λέμε τώρα την απεγνωσμένη προσπάθεια επικοινωνίας που έχουμε- ή να βρω ακόμα μια εφήμερη κατάκτηση, να κάνω νέες γνωριμίες (;) η οποία τέλος πάντων είναι η δικαιολογία που λέω στον εαυτό μου απλός για να μην απέχω από το must της εποχής μου, να μην διαφέρω από το κοπάδι, με κατηγορούν ότι είμαι ρομαντικός;

Έχω διαβάσει, τον ορισμό που λέει ότι ο ρομαντισμός αναπτύχθηκε από την απόρριψη της προγενέστερης αντίληψης της εποχής του Διαφωτισμού, ο οποίος είχε δώσει έμφαση στην ανθρώπινη λογική. Το καινούργιο κίνημα εξυμνούσε τη διαίσθηση, τα συναισθήματα, τις συγκινήσεις και το πάθος. Έδινε έμφαση στην άξια που έχει ο κόσμος των αισθήσεων, στην υποκειμενική εμπειρία ενός ατόμου και έρεπε προς τον κόσμο της φαντασίας, στην αναζήτηση ενός κόσμου που δεν υπάρχει. Ενός εξιδανικευμένου παρελθόντος η ενός ουτοπικού μέλλοντος.

Δηλαδή ρομαντικός είναι αυτός που κυνηγάει χίμαιρες, αυτός που ψάχνει την ειδυλλιακή αγάπη και βλέπει όλα τα χαρίσματα που υπάρχουν στο άτομο που τον ενδιαφέρει; Τελικά βλέπει πραγματικά τα προτερήματα που έχει ή απλώς αυτά που "αυτός" θέλει να έχει; Ερωτήματα που δεν μπορώ να δώσω σαφή απάντηση.

Ένα ακόμα ερώτημα είναι αν αρέσουν οι ρομαντικοί άντρες στις σημερινές γυναίκες. Μάλλον όχι, γιατί δεν μπορούν να αντέξουν ούτε οι ίδιες τον εαυτό τους σήμερα, πόσο μάλλον το βάρος της συναισθηματικής ομορφιάς που τους προσάπτει ο εκάστοτε κυνηγός της ειδυλλιακής αγάπης, ξεσηκώνοντας θύελλες στην γαληνή της πραγματικότητας που νομίζουν ότι βιώνουν.

Όλες κολακεύονται για λίγο όταν ακούν κάτι όμορφο, μια διαφορετική περιγραφή του εαυτού τους, όταν κάποιος μπορέσει να τις "δει με άλλο μάτι" ή όταν ζούνε μια βραδιά πάθους με φόντο τον έναστρο ουρανό και τους ήχους της θάλασσας, ένα λουλούδι αφημένο στο μαξιλάρι ή έξω από την πόρτα, είναι πράγματα που αρέσουν για λίγο, αλλά έως εκεί. Όσο μπορούν και δέχονται όλα είναι καλά, όταν νιώσουν την ανάγκη να προσφέρουν κάτι ανάλογα ωραίο από την δικιά τους πλευρά τότε η ρομαντική διάθεση του άλλου γίνετε βαρετή και πολύ κουραστική και ο άνθρωπος αυτός που τα πρόσφερε αυτά "ζει σε άλλο κόσμο", είναι λίγος για το τώρα κλπ.

Ένα άλλο θέμα είναι αν μπορούν ή αν θέλουν οι άντρες σήμερα να είναι ρομαντικοί. Και εδώ τα πράγματα είναι εξίσου ίδια. Όχι, γιατί φοβούνται! Φοβούνται ότι μιλώντας με λόγια βγαλμένα από την καρδιά θα δώσουν την ευκαιρία στους άλλους να τους κατακεραυνώσουν με φράσεις όπως "έκανες το αιδοίο κορνίζα και το προσκυνάς", "μα τι λιγούρης είσαι εσύ", "ξέρεις τι είναι αυτά που λες;", "ληγμένα παίρνεις;" στην καλύτερη περίπτωση. Φόβος ότι θα γίνουν περίγελος στους υπόλοιπους ανίκανους ή ζηλόφθονους, απλά γιατί δεν τόλμησαν, δεν μπόρεσαν ή δεν ξέρουν να εκφράσουν λόγια ίδια, ίσως και ομορφότερα, στο εκάστοτε θηλυκό "μήλο της έριδος".

Εν κατακλείδι, η προσπάθεια του καθενός από μας (άντρα ή γυναίκας) να εξυμνεί την ζωή, τον έρωτα, το πάθος, ανακαλύπτοντας την ομορφιά που υπάρχει παντού γύρω είναι κατακριτέα από τους πολλούς, που απλά έχουν χάσει αυτήν την ικανότητα βυθισμένοι στην κενότητα που επικρατεί γύρω τους. Ο ρομαντισμός δεν είναι ντροπή, είναι στάση ζωής.

Σχόλια:

Για να γράψεις σχόλιο στο άρθρο πρέπει να είσαι μέλος του site και να έχεις κάνει login.