Αναζητήσεις θολωμένου μυαλού

Άλλη μια μέρα άργησε να αρχίσει για μένα. Ο νους μου πάλι τριγυρνά σε διαφορετική διάσταση, σε μια άλλη ζωή, ονειρεμένη κι απόμακρη. Άλλωστε η φαντασία είναι μια πραγματικότητα ξεχωριστή για τον καθένα. Εκεί νιώθουμε άρχοντες, εραστές, πλούσιοι, αναμάρτητοι. Εκεί βρίσκουμε ό,τι μπορεί να μας χαρίσει την ευτυχία που μας στερεί η ζωή μας εδώ, σ' αυτή την κοσμική αναλγησία που μας περιβάλλει με τον όρο "πραγματικότητα".

Ο γαλάζιος και ασυννέφιαστος ουρανός, ο καθάριος ορίζοντας ανήκει στην ουτοπία του εσωτερικού μας κόσμου και αναπαράγεται φανταστικά στις λίγες πραγματικά στιγμές ξεγνοιασιάς και ελευθερίας που μπορούμε να απολαύσουμε δίχως τύψεις και προκαταλήψεις ψευδείς και δοτές από μια κοινωνία δημοκρατικά κατεστραμμένη στα εξ' ων συνετέθη από μεγάλους οραματιστές με ανάστημα νάνου.

Προσδιορισμοί και λέξεις όπως ο Έρωτας, η Αγάπη, ο Ρομαντισμός είναι πια φαντάσματα ενός ένδοξου παρελθόντος και ως φαντάσματα εξορίστηκαν στο πυρ το εξώτερο, στον Καιάδα των άπνοων ψυχών μας, που υπηρετούν μυαλό και μισαλλοδοξία καριέρας και άχρηστων, όσο και ανεκπλήρωτων αναγκών για μεγάλη και άνετη ζωή, πλημμυρισμένοι με καταναλωτικά αγαθά αιμοδιψών τεράτων, δίχως ηθικούς αλλά και οιασδήποτε άλλης μορφής φραγμούς. Ας το παραδεχθούμε κυρίες και κύριοι, πέσαμε θύματα ποταπών οραματισμών, ξεχνώντας ακόμα και το δικαίωμα ύπαρξης ενός ονειρικού κόσμου ελευθερίας. Στερηθήκαμε την ομορφιά της φύσης, την οποία παρατηρούμε και θαυμάζουμε μέσα από ψηφιακές φωτογραφίες και ηλεκτρονικά επεξεργασμένους πίνακες χρωμάτων -γιατί οι πίνακες ζωγραφικής είναι πλέον δυσεύρετοι-και απλώς αναπολούμε καρτερικά την εποχή των προγόνων μας, μακαρίζοντας την τύχη τους να γεννηθούν μερικές δεκαετίες πριν.

Ο Έρωτας υμνήθηκε σα Θεός και δοξάστηκε επί εκατοντάδες αιώνες από ανθρώπους με διανοητικούς ορίζοντες άγνωστους σε μας, για τις άπλετες στιγμές ευτυχίας που χαρίζει σε όλα τα όντα που έχουν την τιμή να κατοικούν σε αυτή τη γη, δίχως περιορισμούς, ακατανόητα από την ίδια την ψυχή τους. Κατάντησε στην εποχή μας, αποπαίδι για τους πολλούς, να εκφράζεται με τραγουδάκια που έχουν ημερομηνία λήξης μερικών μηνών, να ορίζεται κατά το δοκούν για την εξασφάλιση λίγων παθιασμένων στιγμών, μοιρασμένων εγωιστικά σε κάποιο από τα μέρη που συμμετέχει στο συμπλεγματικό όργιο. Παρέμεινε στις καρδιές τρελών, αγνών, αθώων, μεθυσμένων και ονειροπόλων ποιητών, να υμνείται σαν όραμα άπιαστο και ουτοπικό, ακατανόητο αλλά συνάμα ποθητό, όσο και αναγκαίο για τη συνέχεια της ψυχικής ανάτασής μας, απαραίτητος και συνυφασμένος με την Αγάπη με δεσμούς άρρηκτους.

Αγάπη, το υπέρτατο συναίσθημα ανιδιοτέλειας, σε όλες τις θρησκείες του κόσμου, ολοκληρωτικά ανθρώπινο, εξαγνιστικά πολύτιμο σε όλες της μορφές της, μα τόσο παρεξηγημένο από τα χείλη κάθε σφετεριστή ευνούχου που ορκίζεται αιώνια πίστη και αφοσίωση στο αντικείμενο του εφήμερου πόθου του. Εξοστρακισμένο από καιρό, αφηρημένα επίκαιρο για όλους μας τούτο το όμορφο αίσθημα του πόνου αναζωογονεί την καρδιά και το πνεύμα, χαρίζοντας στιγμές έκστασης και ελευθερίας σε όσους κατανοούν την αναγκαιότητά του, προσφέροντας το απλόχερα παντού, μεθώντας με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, γεμάτη νέκταρ και άρωμα σπάνιων λουλουδιών, εξυψώνοντας το άτομο και το νου, μεταβάλλοντας την κόλαση σε παράδεισο.

Οι ρομαντικές παραισθήσεις, οι καρμικές συνωμοσίες και τα μελιστάλαχτα όνειρα ανήκουν στους λίγους, τους πραγματικά τυχερούς που επιμένουν να πειραματίζονται, πιστεύοντας στην ομορφιά της ψυχής, προσπαθώντας να ενεργοποιήσουν την από καιρό κοιμισμένη συναισθηματική άνοιξη των υπολοίπων. Προτάσσουν τα στήθη τους μαχόμενοι σε Θερμοπύλες, δημιουργώντας παράλληλα ήρωες χαλεπών καιρών, γίνονται φάροι φωτεινοί και παραδείγματα μίμησης άλλων ανήσυχων και δημιουργικών πνευμάτων.

Πράγματα μίζερα, κοινά και τετριμμένα, έχουν στοιχειώσει την πραγματικότητα, που άλλοι επέβαλαν στη ζωή μας, αποκλείοντας βέβηλα τη δυνατότητα ύπαρξης έστω και κάποιου ρομαντισμού, οποιασδήποτε μορφής, στη στερημένη, πλέον, καθημερινότητά μας. Έχουμε αναγάγει την εργασία σε επιβίωση, με όλες τις αποχρώσεις που διέπουν την έννοια, εξαρτώμενοι αποκλειστικά από την επιτυχία της, κι άλλο σκοπό δεν έχουμε. Λειτουργούμε ανταγωνιστικά ακόμα κι απέναντι στους δικούς μας ανθρώπους, αγνοώντας παράλληλα όλες τις απέλπιδες προσπάθειες της ψυχής μας να μας σπρώξει να αφυπνιστούμε από το λήθαργο και να ανατρέξουμε πίσω, στην περίοδο της αθωότητας, της νιότης, της επαναστατικής εφηβείας, για να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις ανατροπής του φαύλου κύκλου που μας δεσμεύει, θύματα και θύτες ταυτόχρονα μιας "συνομωσίας σιωπής" και αποξένωσης από όλες τις αξίες που θα 'πρεπε να σημαδεύουν την ύπαρξή μας.

Η ώρα περνάει, το μπουκάλι που μου κρατάει συντροφιά με το υπερφίαλο περιεχόμενό του τελειώνει και ο νους μου ταξιδεύει ασταμάτητα με φανταστικές περιπέτειες σε μέρη απόμακρα, ξεχασμένα και άγνωστα. Σε τόπους που με τραβάνε όλο και περισσότερο από τη ρουτίνα που αναγκαστικά βιώνω, πλημμυρίζοντας το είναι μου λυτρωτικά, εξαγνιστικά...

Ένας καλοκαιρινός περίπατος δίπλα στο κύμα, ο αχός της θάλασσας, το φλογισμένο βλέμμα του φεγγαριού, η λάμψη στα μάτια μιας αιθέριας παρουσίας. Το λίκνισμα του κορμιού της που περπατά χαϊδεύοντας τη ματιά μου, προκαλεί μια γλυκιά ανατριχίλα στο είναι μου, προσφέροντάς μου συνάμα απλόχερα μια εσωτερική γαλήνη. Ένα δροσερό φύσημα της καλοκαιρινής αύρας ανατάραξε τα μακριά μαλλιά της, δημιουργώντας φωτοστέφανο γύρω από το υπέροχο πρόσωπο με την καθαρή ματιά και τα λάγνα χείλη, προσκαλώντας με να πιω το νέκταρ τους, να μεθύσω παραδομένος πια στο πάθος, αποτινάζοντας τις ανασταλτικές και δόλιες σκέψεις που βασάνιζαν το μυαλό μου.

Οι πύρινες γλώσσες της φωτιάς σκορπούν μια κόκκινη λάμψη γύρω μας, ζεσταίνοντας τα κορμιά μετά από το τρυφερό αγκάλιασμα της ασημένιας θάλασσας, που αντανακλά το φωτεινό δίσκο του νυχτερινού ουρανού, συμπληρώνοντας το τραγούδι των κυμάτων με τριξίματα και ήχους θαλπωρής, ενώ προσπαθούμε να χαλιναγωγήσουμε την ανάσα μας και να αποκτήσουμε την αυτοκυριαρχία μας μετά την έκρηξη ηδονής. που σα λαβα ξεπήδησε από τα παραδομένα στον έρωτα κορμιά μας. Ρομαντικός παραλογισμός σαλεμένου μυαλού η ουτοπία αγανακτισμένου, από την ανυπαρξία ερωτισμού της κοινωνίας που συνυπάρχουμε, αντιστεκόμενοι σθεναρά στα πρωταρχικά ένστικτά μας;

Αγναντεύοντας το απέραντο γαλάζιο ουρανού και θάλασσας, ορθός παρατηρητής στέκει πάνω στα μεσαιωνικά τείχη του κάστρου της Μονής της Εμβασιάς, αναπολώντας καράβια εχθρικά να πλησιάζουν απειλητικά στη βραχωμένη παραλία, προσμετρώντας τις στιγμές της γαλήνης πριν το όλεθρο και την αντάρα της μάχης που πλησιάζει. Το βλέμμα περιπλανιέται στα χρώματα και τους ήχους της άνοιξης, τις ευωδιές που αναδύει το χώμα, τα λουλούδια, ακούγοντας τα τιτιβίσματα των γλάρων που πετούν αμέριμνα ψηλά στον ουρανό, μακαρίζει την τύχη τους.

Ο χρόνος κυλά βασανιστικά αργά, περιμένοντας το τέλος ή την αρχή, μιας ζωής που περνά μπροστά από τα μάτια, ευτυχισμένες και ανέμελες στιγμές, χαραγμένες ανεξίτηλα στα πιο βαθιά σημεία του νου. Το βάρος των όπλων που γυαλίζουν κάτω από το φως του ήλιου είναι αβάσταχτο, οι αισθήσεις τεταμένες και η ανάσα βαριά, το στόμα στεγνό και η φωνή βγαλμένη σαν από πηγάδι απόκοσμη και τρομακτική. Μια φιγούρα χάλκινη, που στέκει αγέρωχα ατενίζοντας το άγνωστο και αβέβαιο μέλλον που πλησιάζει απειλητικά και αποφασιστικά, όσο αποφασισμένος είναι κι εκείνος να μείνει εκεί, σάρκινη προέκταση των πέτρινων τειχών, πιστός στο καθήκον να υπερασπιστεί και με τη ζωή του ακόμα, αυτή τη μικρή γωνιά της γης που αποκαλεί πατρίδα. Καθήκον που πηγάζει από το αγνό και ανιδιοτελές αίσθημα της αγάπης που πλημμυρίζει την καρδιά και εξυψώνει στα πέρατα της δημιουργίας την ψυχή ή άγριο ένστικτο ζώου που διψά για αίμα;

Το άλογο κάλπαζε ράθυμα και νωχελικά κάτω από τον αδυσώπητο καλοκαιρινό ήλιο του μεσημεριού, διασχίζοντας την καταπράσινη πεδιάδα που απλωνόταν εμπρός του, λικνίζοντας αρμονικά τον άντρα που το ίππευε. Ο ιδρώτας που έλουζε τα κορμιά τους κυλούσε ποτίζοντας τη γη, χαράζοντας θαρρείς αυλάκια στο ξερό χώμα. Στο βάθος του ορίζοντα αχνοφαίνονταν τα πρώτα δέντρα του δάσους, που τύλιγαν τρυφερά την πηγή των ξωτικών, όπως την ονόμαζε ο θρύλος της περιοχής. Ο καλπασμός του Έκτορα, όνομα που του 'δωσε συνεπαρμένος από τον ήρωα της Τροίας με την απαράμιλλη ρώμη και το τραγικό τέλος, άρχισε ξαφνικά να επιταχύνεται, καθώς το ζωντανό οσμιζόταν το νερό που βρισκόταν λίγο πιο κάτω. Η δροσιά του δάσους αναζωογόνησε με μιας άνθρωπο και ζώο αναπτερώνοντας το ηθικό, υποσχόμενη λύτρωση από τη δίψα που τους ταλάνιζε τόσες ώρες.

Τιτιβίσματα πουλιών, μυρωδιές πεύκου και λυγερόκορμων κυπαρισσιών συντρόφευαν την πορεία τους προς τα έγκατα αυτού του παραδεισένιου τοπίου που τους κύκλωνε, προστατεύοντάς τους ταυτόχρονα από τις αδυσώπητες ακτίνες του ήλιου, το μονοπάτι ήταν στενό και σπαρμένο με πολύχρωμα λουλούδια που μεθούσαν, τις αισθήσεις και γαλήνευαν το βλέμμα. Όσο προχωρούσαν πιο βαθιά, οι ακτίνες του ήλιου έπεφταν κάθετα, διαπερνώντας με δυσκολία τα πυκνά φυλλώματα του πράσινου θόλου πάνω από τα κεφάλια τους, δημιουργώντας παράξενες σκιές γύρω τους.

Χαρούμενα γέλια και πλατσουρίσματα νερού ακούγονταν από το βάθος μιας πρασιάς. Ο άντρας ξεπέζεψε και χαϊδεύοντας τρυφερά τη μουσούδα του ζώου πλησίασε προσεκτικά, παραμερίζοντας τα φύλλα. Το θέαμα τον άφησε άναυδο, αποσβολωμένο να κοιτά την αιθέρια μορφή μιας κόρης που έτρεχε στην όχθη της λίμνης. Τα πυρόξανθα μαλλιά της έλαμπαν, στολίζοντας τους λευκούς ώμους της, τα πέπλα που τύλιγαν το αλαβάστρινο κορμί της ανέμιζαν γύρω της και μετέτρεπαν τη μορφή της σε όραμα. Ουτοπική παράσταση προερχόμενη από το θολωμένο μυαλό ενός σύγχρονου Δον Κιχώτη ή όνειρο θερινής νυκτός;

Σχόλια:

Για να γράψεις σχόλιο στο άρθρο πρέπει να είσαι μέλος του site και να έχεις κάνει login.