Ο κόσμος που χάνεται - μέρος 8ο

Άρχισα να πλησιάζω τον ναό με πολύ προσοχή για να μην γίνω αντιληπτός. Όλες οι αισθήσεις μου βρίσκονταν σε εγρήγορση. Ήξερα ότι οι Μόρχωκ ήταν επικίνδυνοι σαν αντίπαλοι, αλλά στο σημείο που έφτασα δεν είχα πλέον την πολυτέλεια να νοιώσω φόβο. Κοίταξα προς όλες τις κατευθύνσεις με προσοχή. Δεν φαινόταν να υπάρχει κανείς άλλος εκεί γύρω. Κρατώντας το LightBringer προχωρούσα προς το κέντρο του κρατήρα. Να που βρισκόμουν στην καρδιά αυτού του εφιάλτη. Υπήρχε κάτι στην ατμόσφαιρα που με έκανε να νοιώθω παράξενα. Ένιωθα τον τρόμο και την απειλή να παραμονεύουν σε κάθε γωνία.

 

Κάποια στιγμή το LightBringer άρχισε να τρέμει. Ένοιωσα την επιθυμία του για μάχη. Γύρισα το βλέμμα μου δεξιά. Εκεί κοντά υπήρχε ένας Μόρχωκ ο οποίος αντιλήφθηκε την παρουσία μου. Δεν έχασα καιρό. Το LightBringer ήταν ασυγκράτητο. Η λάμα του έβγαζε διάφορες παράξενες λάμψεις. Ποτέ δεν το είχα ξαναδεί να έχει τέτοια ακόρεστη δίψα. Ήταν τέτοιο το μένος του που δεν πιστεύω ότι θα μπορούσα να το ελέγξω. Μέσα σε δευτερόλεπτα ο Μόρχωκ ήταν νεκρός. Ήταν θέμα χρόνου πια να ανακαλύψουν κι υπόλοιποι την παρουσία μου.

 

Κατευθύνθηκα τρέχοντας στην είσοδο του ναού. Η είσοδος αυτή είχε το σχήμα αψίδας και ήταν χτισμένη από πλίνθους. Περνώντας την πύλη μπήκα με τέτοια ορμητικότητα στον διάδρομο, που όσοι με είδαν τα έχασαν. Κάποιοι όρμησαν επάνω μου για να με σταματήσουν. Ευτυχώς όμως εγώ ήμουν που είχα το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού, μέχρι να συνειδητοποιήσουν τι έγινε. Με μία αστραπιαία κίνηση έπεσαν από την λάμα του σπαθιού μου άλλοι δύο από αυτούς. Παράλληλα με ισχυρά χτυπήματα χρησιμοποιώντας τους αγκώνες και τα γόνατά μου, έβγαζα εκτός μάχης όποιον έμπαινε στον δρόμο μου. Οι Μόρχωκ πάγωσαν βλέποντας ότι δεν μπορούσαν να με σταματήσουν.

 

Όταν επανέκτησαν την ψυχραιμία τους, οι φωνές τους απλώθηκαν παντού:

 

"Ιερόσυλος στον ναό. Σταματήστε τον. Θάνατος στον ιερόσυλο."

 

Συνέχισα με την ίδια ορμητικότητα. Δεν γύριζα να κοιτάξω πίσω μου. Ούτε και ήξερα που να κατευθυνθώ. Δεν είχα κάποιο συγκεκριμένο προορισμό στο μυαλό μου για να ακολουθήσω. Αποφάσισα όμως να διασχίσω τον διάδρομο μέχρι το τέρμα του. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα, ότι η πορεία μου γίνεται κατηφορική. "Αυτός ο διάδρομος είναι ατελείωτος", σκέφτηκα. Οι Μόρχωκ εξακολουθούσαν να τρέχουν από πίσω μου. Όσο κατέβαινα, ένοιωθα ότι η θερμοκρασία ανέβαινε. Άρα κατευθυνόμουν στο εσωτερικό του ηφαιστείου.

 

Στο βάθος φάνηκε ότι ο διάδρομος κατέληγε σε μία μικρή πόρτα. Η πόρτα αυτή ήταν ανοικτή και όσο πλησίαζα, διέκρινα όλο και καλύτερα ότι μετά από εκεί ξεκινούσαν σκαλοπάτια. Μόλις πέρασα, άρχισα να τα κατεβαίνω με τον ίδιο γρήγορο ρυθμό. Οι Μόρχωκ όταν έφτασαν στην είσοδο της πόρτας σταμάτησαν να με καταδιώκουν. Σαν κάτι να έκανε να μην τολμήσουν να την περάσουν.

 

Άκουσα κάποιον πίσω μου να λέει: "Είναι τρελός σίγουρα. Πηγαίνει στην κατοικία του Αραμώς."

 

"Αφήστε τον. Από εκεί που πηγαίνει, έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει επιστροφή", συμπλήρωσε κάποιος άλλος. "Μόνος του αποφάσισε ποία θα είναι η τιμωρία του."

 

Για μια στιγμή κοντοστάθηκα. Ήθελα να σιγουρευτώ ότι δεν με ακολουθεί κανένας. Δεν έδωσα σημασία στα λόγια τους. Ήμουν σίγουρος ότι το έκαναν απλά και μόνο να με τρομοκρατήσουν. Συνέχισα να κατεβαίνω τα σκαλοπάτια με πιο αργό όμως ρυθμό. Σε λίγο η κατηφορική και ελικοειδής πορεία μου με οδήγησε σε μία άλλη πόρτα. Όταν την πέρασα βρέθηκα σε ένα μεγάλο κλειστό χώρο. Δεν θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω σαν δωμάτιο. Ούτε και σαν αίθουσα. Οι τοίχοι του ήταν το πέτρωμα του ηφαιστείου. Υπήρχαν και κάποιες σειρές από γιγάντιες κολώνες, που βρίσκονταν σε διάταξη. "Παράξενο μέρος", ψιθύρισα.

 

Η ζέστη ήταν πλέον αφόρητη. Πήρα την απόφαση να συνεχίσω, ενώ ταυτόχρονα περιεργαζόμουν τον χώρο. Προχωρούσα αργά και με προσοχή, για να μην δεχτώ καμία αναπάντεχη επίθεση. Ξαφνικά το έδαφος άρχισε να τρέμει. Έκανα ένα βήμα πίσω. Λίγα μέτρα μπροστά μου σχηματίστηκε ένα δαχτυλίδι φωτιάς. Από μέσα άρχισε να ξεπηδάει ένα πυκνό σύννεφο καπνού. Παράλληλα ακούγονταν παράξενες φωνές. Δεν μπορούσα όμως να καταλάβω, τι έλεγαν. Λίγο μετά απόκοσμες αστραπές άρχισαν να εξαπλώνονται σε όλο τον χώρο. Την ίδια στιγμή άρχισαν να αντηχούν και κραυγές χιλιάδων όπως ένας στρατός την ώρα που κάνει επίθεση.

 

Κράτησα γερά το σπαθί μου, για να βρίσκομαι σε ετοιμότητα. Δεν είχα σκοπό να το βάλω στα πόδια. Κατά κάποιο παράξενο τρόπο δεν ένοιωσα στην λαβή τίποτα. Ούτε επιθυμία για μάχη αλλά ούτε και αποτροπή για αυτήν. Το LightBringer πρώτη φορά αντιδρούσε έτσι. Μετά από λίγο η φωτιά εξαφανίστηκε με τον ίδιο μυστηριώδη τρόπο. Οι φωνές σταμάτησαν και αυτές. Όσο αραίωνε ο καπνός, άρχισε μέσα από αυτόν να διαγράφεται μια επιβλητική φιγούρα. Ύστερα από λίγο όμως κατάλαβα…

 

"Ο Αραμώς", μου ξέφυγε ένας ψίθυρος. Το σύννεφο του καπνού διαλύθηκε και μπροστά μου στεκόταν ο μεγαλοπρεπής θεός, που το όνομά του προκαλούσε φόβο και τρόμο!

 

 

Είχε το διπλάσιο ανάστημα από μένα και ήταν περιβεβλημένος με μία ολόμαυρη αστραφτερή πανοπλία. Με δέος και θαυμασμό παρατηρούσα την διακόσμησή της που ήταν καμωμένη από όμορφα σκαλίσματα. Εξίσου εντυπωσιακό ήταν και το τεράστιο σπαθί του. Η λάμα του ήταν φτιαγμένη από μαύρο μέταλλο και η λαβή του σκαλιστό ομοίωμα από πόδι δράκου. Το πρόσωπό του δεν φαινόταν, διότι το κάλυπτε το κράνος του. Αυτό ήταν διακοσμημένο με δύο φτερά νυχτερίδας.

 

"Ποιος είναι αυτός που τολμάει να εισέλθει στην κατοικία μου και να διαταράξει την ησυχία μου;" Ακούστηκε η επιβλητική φωνή του.

 

Το μυαλό μου ξαφνικά σκοτείνιασε από το μίσος και την οργή.

 

"Ήρθα για όλα αυτά που μας έκανες εσύ κι οι ιερείς σου! Δεν θα σας αφήσω να καταστρέψετε τον κόσμο μου!".
"Ώστε ήρθες να με αντιμετωπίσεις;" κι ένα βροντερό και ειρωνικό γέλιο ήχησε μέσα από το κράνος του Αραμώς και απλώθηκε σε όλη την αίθουσα.
"Κράτα το γέλιο για τον εαυτό σου", φώναξα. "Ετοιμάσου τώρα, να ακολουθήσεις το πάθημα των ιερέων σου". Και βγάζοντας μια πολεμική κραυγή επιτέθηκα.

 

Εκείνη την ώρα ένοιωσα ότι δεν είχα καμιά ελπίδα. Φώναξα πιο πολύ για να ξεγελάσω τον δικό μου τρόμο παρά αυτόν τον ίδιο. Ο Αραμώς έμεινε ατάραχος περιμένοντας να τον πλησιάσω. Την κατάλληλη στιγμή απέκρουσε με φοβερή δύναμη το χτύπημά μου. Μόλις διασταυρώθηκαν οι δύο λάμες ένας φοβερός κρότος ακούστηκε. Παράλληλα βγήκε και μια δυνατή λάμψη. Ήταν τόσο δυνατό το κτύπημα που ανταπέδωσε Αραμώς, ώστε πετάχτηκα ψηλά πάνω από το έδαφος. Έπεσα με δύναμη πάνω στον τοίχο και μετά βρέθηκα πεσμένος στο έδαφος. Οποιοσδήποτε άλλος δεν θα άντεχε μετά από ένα τέτοιο χτύπημα. Σίγουρα το LightBringer ήταν που με προστάτεψε. Μάταια όμως. Όλα έδειχναν ότι κέρδισα απλά μερικά δευτερόλέπτα παράταση ζωής.

 

Πονούσα τόσο πολύ από το κτύπημα, που ήμουν ανίκανος να κινηθώ. Μην μπορώντας να αντιδράσω, κοίταζα τον Αραμώς να κατευθύνεται προς το μέρος μου αμίλητος. Ο ήχος της πανοπλίας του διέσχιζε τον αέρα. Κάθε βήμα του ήταν η αντίστροφη μέτρηση για μένα. Ύψωσε το σπαθί του κρατώντας το και με τα δύο του χέρια από την λαβή, με σκοπό να με αποτελειώσει. Βλέποντας να έρχεται το τέλος μου, φώναξα με όση δύναμη μου είχε απομείνει:

 

"Εμπρός λοιπόν τι περιμένεις; Ο κόσμος μου καταστρέφεται. Ο λαός μου και τα αγαπημένα πρόσωπα το ίδιο. Τι να την κάνω τέτοια ζωή;. Όλα χάθηκαν. Ας πεθάνω λοιπόν με τιμή."

 

Ακούγοντας αυτά τα λόγια ο Αραμώς δίστασε και κοντοστάθηκε. Κατέβασε κάτω το σπαθί του και εξακολούθησε να στέκεται μπροστά μου αμίλητος. Μετά από λίγο ρώτησε: "Ώστε για αυτό ήρθες;"

 

Δεν είχα όμως άλλη δύναμη για να απαντήσω. Έκανα ένα καταφατικό νεύμα σφιγμένος από τον πόνο.

 

"Αλήθεια" συνέχισε τότε ο Αραμώς: "Εσείς οι άνθρωποι είστε τα πιο παράξενα πλάσματα που υπάρχουν. Φθαρτοί και αδύναμοι. Έχετε όμως ένα πείσμα που σας κάνει τόσο δυνατούς. Αγωνίζεστε καθημερινά για την τροφή σας, τον χώρο σας, το ταίρι σας. Τις κάθε λογής επιδιώξεις σας. Ακόμη και για τα συναισθήματά σας. Αυτό γίνεται όμως επειδή εσείς οι ίδιοι το επιλέξατε. Όχι επειδή το όρισε η φύση, που κι αυτή την ίδια προσπαθείτε να δαμάσετε. Εάν το κρίνετε σκόπιμο, είστε ικανοί να τα βάλετε με οποιονδήποτε. Όπως εσύ τώρα. Πόσες είναι οι φορές, που είστε θύματα της ίδιας σας της ματαιοδοξίας; Των ανούσιων παθών σας; Εσείς οι ίδιοι είστε που πλέκετε αυτό το δίχτυ γύρω σας. Ο χρόνος μπορεί να μην είναι ευεργετικός στον καθένα σας ξεχωριστά. Αλλά σας ευνοεί σαν είδος. Ο χρόνος όμως δεν δαμάζεται. Όσο κι αν προσπαθείτε να το κατορθώσετε, έστω και με την μορφή της υστεροφημίας. Η σκιά του θανάτου πλανιέται συνεχώς από επάνω σας. Άλλοι τον θεωρείτε σαν το τέλος. Ενώ άλλοι τρομοκρατείστε από αυτόν, επειδή δεν γνωρίζετε. Το πέρασμα σας στην ζωή είναι τόσο σύντομο σαν ένα καλοκαιρινό σύννεφο. Και χάνεστε με την πρώτη πνοή του ανέμου. Είναι τόσο λίγα, αυτά που ξέρετε. Ακόμη και για ότι αφορά την ίδια σας την υπόσταση.

 

Πώς να σας χαρακτηρίσω; Επεκτατικούς ή αυτοκαταστροφικούς; Πως είναι δυνατόν να συνυπάρχουν μέσα σε ένα ον τόσα αντίθετα και αντικρουόμενα πράγματα; Αναζητείτε ελευθερία αλλά υποδουλώνετε μόνοι σας τον εαυτό σας με εμμονές και παγίδες μέσα στο ίδιο σας το μυαλό. Ψάχνετε για ευτυχία. Καθηλώνεστε όταν βλέπετε μια πόρτα της να κλείνει. Κι όμως σαν να εθελοτυφλείτε σε πόσες άλλες μπροστά σας που είναι ορθάνοιχτες μπροστά σας και σας περιμένουν να τις διαβείτε ώστε να σας οδηγήσουν σε αυτήν.

 

Ένα άλλο εντυπωσιακό που είδα μόνο σε εσάς είναι ο έρωτας. Είστε το μοναδικό είδος που έχετε κάτι τέτοιο. Η επήρεια του σας μεταμορφώνει με ένα παράξενο τρόπο. Δεν μπορώ να εξηγήσω, τι σας συμβαίνει εκείνη την στιγμή. Κάποιες στιγμές δείχνει σαν πόνος μέσα σας, αλλά δεν είναι πόνος. Σαν σφίξιμο στην καρδιά αλλά και σε όλο σας το κορμί. Μία δύναμη, που δεν μπορώ να καταλάβω, από που πηγάζει. Σας βλέπω πως αισθάνεστε ισχυροί, αλλά συγχρόνως και ασήμαντοι. Πως είστε ικανοί για τα πάντα αλλά ταυτόχρονα και ανήμποροι για οτιδήποτε. Έτσι σας κάνει ο έρωτας. Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάποιες στιγμές το ζηλεύω! Αυτό το πράγμα που νοιώθετε, ενώ φαίνεται, ότι σας προξενεί κακό κι όμως από την άλλη μου δίνει την εντύπωση, ότι είναι κάτι τόσο ξεχωριστό. Τόσο σημαντικό. Αλλιώς δεν θα το επιδιώκατε με τέτοια μανία. Δεν σου το κρύβω, πως έρχονται στιγμές, που θα ήθελα να βρεθώ κι εγώ σ' αυτήν την κατάσταση. Δεν περίμενες να ακούσεις αυτά τα λόγια από εμένα έτσι; Εδώ και αιώνες νοιώθω τον τρόμο σας, όταν αναφέρεστε στο όνομά μου. Εδώ και αιώνες αντικρίζω τα φοβισμένα σας πρόσωπα, όταν μπαίνετε στους ναούς μου. Πιστεύετε ότι είμαι υπεύθυνος για πολλά πράγματα. Τα αποδίδετε σε μένα και με θεωρείτε σαν θεό του κακού. Γιατί;

 

Πολλές ήταν οι φορές που με διασκέδαζε η αφέλεια σας. Υπήρχαν όμως και στιγμές που μου προξενούσε λύπη. Κι αυτό επειδή προσπαθείτε να εξηγήσετε έννοιες άγνωστες σε εσάς μέσα από τις φθαρτές αδυναμίες σας και την άγνοιά σας. Διότι τι είναι κακό; Γνωρίζει στα αλήθεια κανείς από εσάς, ώστε να μου το αποδώσει; Εγώ είμαι η νύχτα που διαδέχεται την ημέρα. Το τέλος που συμπληρώνει την αρχή. Το σκοτάδι που περικλείει το φως. Τι το κακό βλέπεις σε αυτό; Εξάλλου αυτός είναι ο ρόλος μου. Τι επιδιώκετε καλώντας τον θεό; Σε ποιόν στην πραγματικότητα θέλετε να αποδώσετε τιμές; Σε εμάς; Στον Δημιουργό;

 

Αυτός δεν έχει πρόσωπο. Είναι Το Παντοδύναμο Πνεύμα. Είναι Ο Νους που μέσα από Τον Λόγο Του βγήκε Το Αποτέλεσμα. Ότι βλέπεις γύρω σου αλλά και ότι δεν μπορεί να συλλάβει το μάτι σου. Εγώ είμαι απλά ένας αθάνατος και υπάρχουν πολλοί σαν κι εμένα. Μέσα από την θέση μας έχουμε αναλάβει τον ρόλο που μας έχει ανατεθεί. Το ίδιο ισχύει και για εσάς, άσχετα εάν δεν το γνωρίζετε. Ακόμη και εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το πεπρωμένο. Κι όχι μόνο αυτό αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να διαφυλάξουμε, ότι έχει ορισθεί. Σίγουρα δεν καταλαβαίνεις τίποτα από όλα αυτά που σου λέω."

 

Εγώ τον άκουγα αποχαυνωμένος.

 

"Πρέπει να αποκαταστήσω κάποια πράγματα". Συνέχισε. "Σήκω και πλησίασε. Έλα, μη φοβάσαι!" Ξαφνικά οι πόνοι εξαφανίστηκαν από το κορμί μου. Σηκώθηκα και κατευθύνθηκα διστακτικά προς του μέρος του.

 

"Παρακολούθησα το ταξίδι σου", μου είπε τότε. "Είσαι άξιος να έχεις μέσα σου την δύναμη του Φωτός και όλων των Λιονταριών. Τελικά βλέποντας εσένα πιστεύω ότι το είδος σου έχει ακόμη ελπίδα. Αξίζει μία ακόμη ευκαιρία. Πες σε όλο τον κόσμο τα λόγια μου αλλά και ότι διδάχτηκες και ανακάλυψες μέσα σου. Αυτό το ταξίδι πρέπει να το κάνουν όλοι ο καθένας με τον τρόπο του.

 

Μόλις βγεις από εδώ μέσα θα τα ξαναβρείς όλα όπως ήταν κανονικά. Η Βασίλισσά σου είναι έξω και σε περιμένει.

 

Όλο αυτόν τον καιρό ταξίδευες μέσα από σκοτεινά μονοπάτια. Μην σε απασχολεί όμως αυτό, διότι το φως φαίνεται πάντα πιο δυνατό όταν το κοιτάζει κανείς μέσα από το σκοτάδι. Κι εσύ τώρα είσαι βαπτισμένος στο ΦΩΣ!"

 

ΤΕΛΟΣ