Ο κόσμος που χάνεται - μέρος 6ο

Δεν πρόλαβα να κάνω ένα βήμα να απομακρυνθώ και άκουσα πίσω μου την φωνή της γερόντισσας: " Μην φύγεις ακόμη", φώναξε. Γύρισα το βλέμμα μου προς το μέρος της κοιτάζοντάς την με απορία. Κρατούσε στα χέρια της μία κρυστάλλινη σφαίρα. " Θέλω προτού φύγεις, να κοιτάξεις πρώτα εδώ μέσα ", είπε και την έβαλε στα χέρια μου. "Έλα πάρ' την μην φοβάσαι". Την κράτησα διστακτικά και κοίταξα μέσα της. Άρχισα να βλέπω πάλι εικόνες. Στην αρχή ήταν θολές, αλλά όσο κυλούσαν τα δευτερόλεπτα γίνονταν πιο καθαρές. Όταν έγιναν πια ξεκάθαρες, ένα αίσθημα φρίκης με πλημμύρισε.

Αυτό που είδα ήταν σαν βγήκε από τον χειρότερο εφιάλτη του ανθρώπινου νου. Είδα παράξενες πολιτείες με πανύψηλα οικήματα που έκρυβαν τον ήλιο. Ήταν τόσο αποκρουστικά!!! Βδελύγματα της φαντασίας… Αναρωτήθηκα ποιο άρρωστο μυαλό θα μπορούσε να τα φτιάξει όλα αυτά… Δεν υπήρχε έδαφος. Μόνο ένα επίπεδο σκληρό υλικό και κανένα ίχνος γης ή δέντρων. Ενώ ένα μαύρο απειλητικό σύννεφο πλανιόταν στον αέρα. Ξαφνικά είδα κοπάδια ολόκληρα από κάτι μεταλλικά θηρία!!! Είχαν δύο στρογγυλά μάτια που έβγαζαν ένα παράξενο φως, ενώ αντηχούσαν παντού οι ανατριχιαστικές κραυγές τους. Μέσα στις κοιλιές τους υπήρχαν ανθρώπινα πλάσματα, δεν έδειχναν όμως να τα είχαν κατασπαράξει. Όλο αυτό το απέραντο κοπάδι ακολουθούσε μια συγκεκριμένη πορεία.

Είδα και αμέτρητα πλήθη από ανθρώπινα πλάσματα, παρόμοια με αυτά που συνάντησα σε αυτόν τον κόσμο. Ήταν όμως ντυμένα όλα παράξενα και ομοιόμορφα. Ίσως ήταν κάποιο είδος στολής. Προχωρούσαν γρήγορα και σκυθρωπά με τάξη. Σαν να έτρεχαν να προλάβουν. Δεν κοιτούσαν γύρω τους. Αδιαφορούσαν ποιος ήταν δίπλα τους. Μόνο μερικές στιγμές αντάλλασσαν μερικές ματιές φθόνου, χλευασμού, καχυποψίας, απαξίωσης. Διέκρινα και κάποιες μεταλλικές κολώνες με τρία φωτεινά μάτια. Αυτές έδιναν εντολές στα πλάσματα και στα μεταλλικά θηρία πώς να κινηθούν.

Οι άνθρωποι αυτοί και τα μεταλλικά θηρία πρέπει να ήταν αιχμάλωτοι ή δούλοι. Δεν μπορεί να τα έφτιαξαν από μόνοι τους όλα αυτά. Οφείλω να θαυμάσω τον αφέντη τους, που τους επέβαλλε τέτοια πειθαρχία. Αποκλείεται όλα αυτά να είναι δημιούργημα ελεύθερων ανθρώπων. Αλλιώς θα είχαν κάνει κάτι ώστε να βλέπουν την δύση και την ανατολή του ηλίου. Το φεγγάρι, την θέα των αστεριών. Δεν μπορεί να μην τους έλειπαν τα δέντρα, λουλούδια, το θρόισμα των φύλλων. Οι ήχοι του δάσους, των ποταμών. Το κελάηδισμα των πουλιών. Μόνο φυλακές θα μπορούσαν να είναι χτισμένες με αυτόν τον τρόπο. Και τελικά έτσι ήταν. Τα πλάσματα αυτά ζούσαν σε μικρά τετράγωνα κελιά. Από ότι φαίνεται τους επέτρεπαν να είναι κατά οικογένειες. Το παράξενο είναι, ότι δεν τους είχαν κλειδωμένους. Μπαινόβγαιναν όποτε ήθελαν. Δεν υπήρχε όμως ουσιαστική διαφορά. Όλο εκείνο το μέρος ήταν μια απέραντη φυλακή. Τα κελιά αυτά θα ήταν μέρος ξεκούρασης, ύστερα από την καταναγκαστική τους εργασία.

Λίγο αργότερα όμως είδα και ποιοι εξουσίαζαν αυτόν τον τόπο. Σε κάθε κελί υπήρχε κι ένα δαιμονικό πλάσμα σε σχήμα κουτιού με δύο κέρατα. Πρέπει να είναι επιτηρητές τους. Πόσο απαίσια όψη είχαν!!! Το πρόσωπο των δαιμόνων έπαιρνε την μορφή ενός ανθρώπου κι έδινε συνέχεια διαταγές. Τους έλεγε τι να κάνουν, τι να πιστεύουν, τι να θεωρούν σωστό και λάθος, τα πάντα. Τα ανθρώπινα πλάσματα ήταν καθηλωμένα μπροστά τους. Έπαιρναν τις εντολές και τις εκτελούσαν. Ήταν τόσο πειθαρχημένα που υπάκουαν αμέσως. Οι δαίμονες αυτοί όμως εκτός από την ανθρώπινη μορφή έδειχναν και εικόνες. Είδα τεράστια μεταλλικά πουλιά να πετούν στον ουρανό. Έριχναν αυγά από τον αέρα που σκορπούσαν τον θάνατο.

Υπήρχαν διαφορετικά αυτήν την φορά μεταλλικά θηρία, που ήταν σαν να είχαν προβοσκίδες και κατέστρεφαν τα πάντα στο πέρασμα τους. Στρατιώτες με παράξενα κοντάρια που σκότωναν από μακριά. Άνθρωποι διαφόρων χρωμάτων να υποφέρουν. Παιδάκια σκελετωμένα και άρρωστα να είναι αβοήθητα. Σκηνές Φρίκης!!! Τι είδους πλάσματα είναι αυτά και μπορούν και προκαλούν όλεθρο με τέτοια ευκολία; Που είναι τόσο αδίσταχτα και έχουν αναπτύξει μόνο την τέχνη του Θανάτου και της καταστροφής; Του πόνου και της δυστυχίας; Της θλίψης και της απόγνωσης; Που έχουν υποδουλώσει με τόσο βάναυσο τρόπο τα πάντα γύρω τους;

Από πού να προέρχονται άραγε αυτοί οι δαίμονες; Δεν υπάρχει κανείς να τους αντισταθεί; Τόσο ισχυροί είναι; Έβγαλα μία κραυγή αγανάκτησης. "Δε θέλω να δω τίποτα άλλο!!! Θέλω να φύγω αμέσως από εδώ!!!". Συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν μπροστά στην γερόντισσα και κρατούσα έντρομος την κρυστάλλινη σφαίρα. Αυτή τότε ήρθε και τον πήρε από τα χέρια μου. Εγώ την κοίταζα γεμάτος φρίκη χωρίς να μπορώ να αρθρώσω λέξη. "Κοίταξες στο μέλλον", μου είπε. "Αυτό θα συμβεί στον κόσμο σου εάν αποτύχεις. Πήγαινε τώρα και να θυμάσαι όλα αυτά που είδες. Τα πάντα πλέον εξαρτώνται από σένα..".

Σχόλια:

Για να γράψεις σχόλιο στο άρθρο πρέπει να είσαι μέλος του site και να έχεις κάνει login.