Ο κόσμος που χάνεται - μέρος 3ο

Από το ημερολόγιο ενός Βασιλιά - Πολεμιστή του Φωτός

...Βρισκόμουν χαμένος μέσα στις σκέψεις μου, όση ώρα καθόμουν σε αυτήν την μοναξιά της κορυφής. Κάποια στιγμή ένοιωσα κάτι παράξενο: Συνειδητοποίησα ότι η μοναξιά αυτή ήταν ο μοναδικός μου σύντροφος αυτές τις δύσκολες ώρες. "Παράξενο!!!" σκέφτηκα. Η μοναξιά που την θεωρούσα τόσο καιρό σαν εφιάλτη έγινε ξαφνικά φίλη και σύντροφός μου. Μου άπλωσε το χέρι της. Άρχισα να ακούω τότε φωνές μέσα μου.

Μου ήρθαν τότε στο μυαλό για ακόμη μία φορά τα λόγια του δάσκαλού μου. Μου έλεγε ότι εάν αφουγκραστώ προσεκτικά, θα ακούσω την ψυχή μου να νου μιλάει. Θα την ακούσω με την φωνή ενός μικρού παιδιού. Στην αρχή θα ακούγεται σιγανά. Όσο όμως θα αφουγκράζομαι και θα ακούω όλα αυτά που έχει να μου πει, αυτή η φωνή θα γίνεται δυνατότερη.

Υπάρχουν κι άλλες φωνές βέβαια. Φωνές σαγηνευτικές σαν Σειρήνες. Αυτές με ψεύτικες υποσχέσεις μας τάζουν ευτυχία μέσα από ψευδαισθήσεις. Το μοναδικό τους όμως μέλημα είναι, να μην ακούμε την φωνή της ψυχής μας και να μας οδηγήσουν στην καταστροφή. Πρέπει να αντιστεκόμαστε σε αυτές τις φωνές. Πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε να ακούσουμε τι έχει να μας πει η ψυχή μας. Να κάνουμε την φωνή αυτή δυνατότερη ώστε να σκεπάσει τις φωνές των Σειρήνων.

Για αυτό λοιπόν τα πλάσματα αυτά έχασαν τις ψυχές τους. Αγνοούσαν την φωνή της ψυχής τους μέχρι που αυτή χάθηκε. Εξ' άλλου εάν χαθεί αυτή η φωνή πως θα αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας;

Ο εαυτός μου… το μοναδικό τέρας που δεν έχω αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα αποτελεσματικά. Ένα τέρας με δύο κεφάλια σε ένα σώμα. Το ένα κεφάλι ήταν η υπερηφάνεια (που πολλές φορές ξεπερνούσε το μέτρο δυστυχώς) του Βασιλιά. Το άλλο ήταν η απλότητα, η πρακτικότητα και η σκοπιμότητα του πολεμιστή. Πάντα έπρεπε να κρατάω την ισορροπία. Να μάθω αυτά τα δύο κεφάλια να ζουν μαζί και να μοιράζονται αρμονικά το ίδιο σώμα…

Οι σκέψεις μου αυτές διεκόπησαν από κάποιες κραυγές που ακούγονταν από μακριά. Είχα απορροφηθεί τόσο πολύ που για αρκετό χρονικό διάστημα έχασα τον έλεγχο του περιβάλλοντος γύρω από τον λόφο. Σηκώθηκα από την θέση μου και είδα αμέτρητα από αυτά τα πλάσματα να έρχονται προς το μέρος μου με εχθρικές διαθέσεις. Ένοιωσα τον φόβο τους για το φως, όμως αυτός ο φόβος τα παρακινούσε περισσότερο στο να μου επιτεθούν.

Πλησίαζαν όλο και περισσότερο. Ετοιμαζόμουν για την μάχη. Το Light Bringer στα χέρια μου άρχισε να τρέμει. Πρώτη φορά το ένοιωθα να έχει τέτοια θέληση να επιτεθεί σε εχθρό. Το σπαθί μου δεν είναι απλά ζωντανό με δική του ψυχή. Έχει και δική του κρίση και θέληση. Είναι αδέκαστο και ακριβοδίκαιο. Δεν παίρνει ποτέ ζωή εάν δεν είναι απαραίτητο, αλλά προκαλεί τραύμα όπως και το αντίθετο. Αυτό ξέρει… Πόσο διαφορετικό είναι από το Storm Bringer (δίδυμο σπαθί φτιαγμένο από το ίδιο χέρι). Αυτό όταν βγει από την θήκη πρέπει οπωσδήποτε να πάρει μία ζωή προτού επιστρέψει στην θέση του.

Καιρός ήταν να καταλάβουν, ότι δεν είναι πια αυτά το πρόβλημα για μένα αλλά εγώ ήμουν πλέον το πρόβλημά τους. Έβγαλα μία πολεμική κραυγή και όρμησα κατά πάνω τους. Αυτά αιφνιδιάστηκαν διότι δεν το περίμεναν. Έπεφταν γύρω μου συνέχεια. Ήταν τέτοια ορμή του σπαθιού μου που δεν μπορούσα πλέον να το συγκρατήσω. Ήταν όμως αμέτρητα. Έκανα πως τα κυνηγάω για να οπισθοχωρήσουν. Τότε εγώ γύριζα στον λόφο για να κερδίσω πολύτιμο χρόνο ξεκούρασης. Αυτό έγινε αρκετές φορές αλλά ήταν μάταιο. Για πόσο ακόμη θα άντεχα έτσι;

Τα πλάσματα κάποια στιγμή κατάλαβαν ότι κουράστηκα. Πλησίασαν μέχρι τους πρόποδες του λόφου αλλά σταμάτησαν εκεί. Κοιταζόμασταν για αρκετή ώρα χωρίς να κάνει κάποια κίνηση ο ένας εναντίον του άλλου. Τότε άρχισαν να με χλευάζουν. Η οργή άρχισε να πλημμυρίζει τότε την υπερηφάνεια μου. Οι σκέψεις μου άρχισαν να μην είναι πλέον καθαρές. Ήθελαν να με απροσανατολίσουν ώστε να χάσω τον αυτοέλεγχό μου. Τότε πλέον θα ήμουν εύκολο θύμα.

Για όλα αυτά έφταιγε το δηλητήριο που είχα ακόμη μέσα μου. Είχα αποβάλει αρκετό ώστε να μην κινδυνεύω άμεσα, αλλά όσο απέμεινε ήταν ένα από τα τρωτά μου σημεία. Όσο αντιδρούσα όμως έτσι το δηλητήριό τους δρούσε εντονότερα μέσα μου. Αυτό ήθελαν κι αυτοί. Ξαφνικά ένοιωσα μία καινούργια δύναμη να κυλάει μέσα μου. "Μα τι κάνω;" σκέφτηκα. Αυτά τα πλάσματα δεν μπορούν να με πειράξουν εάν δεν το επιτρέψω εγώ. Εκμεταλλεύονται την δύναμή μου εναντίον μου.
Άρχισα τότε να γελάω δυνατά. Όσο τα κοίταζα το γέλιο μου δυνάμωνε περισσότερο. Ήταν τόσο αξιολύπητα… Άρχισα να τα κοροϊδεύω εγώ με διάφορες γκριμάτσες. Έκανα χορευτικές φιγούρες μπροστά τους. "Δεν μπορείτε να μου κάνετε τίποτα" φώναζα.

Έπιασα τον εαυτό μου να κάνει σαν μικρό παιδί. Πόσο καιρό είχα να νοιώσω έτσι. Το διασκέδαζα τόσο πολύ που καταλάβαινα την έντονη αλλαγή της διάθεσής μου. Τα πλάσματα τότε άρχισαν πέφτουν στο έδαφος. Κρατούσαν τα αυτιά τους κλειστά και σπαρταρούσαν σαν να πονάνε. Ήταν το πρώτο μου σοβαρό πλήγμα εναντίον τους.

Με δέος τότε ανακάλυψα ότι μου αποκαλύφθηκε το τρίτο και πιο σοβαρό στοιχείο εναντίον τους: Το τίποτα και ο χλευασμός δυναμώνουν το δηλητήριο. Η παιδικότητα όμως το διαλύει. Να λοιπόν το αντίδοτο. Δεν χρειάζεται παρά να ξαναγίνουμε και να παραμείνουμε παιδιά.

Δεν υπάρχουν βρώμικες πράξεις αλλά βρώμικες σκέψεις. Ότι κα να κάνει ένα μικρό παιδί μέσα από την αφέλεια και την αθωότητά του, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί βρώμικο. Αυτή η αγνότητα που έχει λειτουργεί σαν φωτιά κάθαρσης. Όσο διατηρείται λοιπόν η φλόγα της παιδικότητας δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα. Μπορώ πλέον να επιστρέψω στο βασίλειό μου. Μπορεί επίσης το βασίλειό μου να γίνει και καταφύγιο στον καθένα. Η παιδικότητα θα διώξει κάθε ίχνος από το δηλητήριο και θα ανοίξει τα μάτια της ψυχής.

Είναι η πρώτη φορά που θα κερδίσω μία τόσο δύσκολη μάχη χωρίς το σπαθί μου. Αλλά και το Light Bringer δεν έδειξε να ενοχλείται από αυτό το γεγονός. Ίσα ίσα που απέδειξα την αξία μου να είμαι ο κάτοχός του.

Απέδειξα ότι αξίζω να έχω μέσα μου την δύναμη του φωτός και όλων των λεονταριών!!!

Συνεχίζεται...

Σχόλια:

Για να γράψεις σχόλιο στο άρθρο πρέπει να είσαι μέλος του site και να έχεις κάνει login.