Πριν κλειδώσω το topic, ψήνομαι να σου απαντήσω με μια ιστορία που μου είπε κάποιος πρόσφατα και μου άρεσε.
Ήταν μια φορά ένας περπατητής (καλή ώρα σαν εσένα) που ζούσε φτωχικά σε μια όαση στην έρημο και όλη του τη ζωή έτρωγε καρύδες και στις δυσκολίες ζήταγε με δάκρυα βοήθεια από το Θεόοοοοοο.... Η βοήθεια φυσικά δεν ερχόταν. Το αντίθετο, όλα γίνονταν ακόμα πιο δύσκολα και μάλιστα κάποια στιγμή έφτασε στο ύστατο σημείο της γκαντεμιάς: Πέθανε.
Κι εκεί που περιφερόταν σαν αστροναύτης στους πλανήτες και στους αστεροειδείς, πετυχαίνει το θεό και του κάνει:
- Μα καλά, εγώ δεν σου ζήτησα να με προστατεύεις;
- Μα φυσικά, σε προστάτευα! Να, ορίστε, εδώ είναι οι πατημασιές μας στην έρημο, δίπλα ακριβώς από τις δικιές σου είναι οι δικιές μου!
- Και στα πιο δύσκολα σημεία γιατί είναι μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές;
- Γιατί κρυβόμουνα από πίσω σου.
-----------------The only unbearable thing is that nothing is unbearable.