<<Όλα είναι θέατρο>>

<<Όλα είναι θέατρο>>

Το πρωταντίκρυσα στα οκτώ μου, σ'ένα μαρμάρινο νεκροταφείο.
Ήταν πολύ όμορφη και μόνο εικοσιπέντε ετών.
Σκόπευε μάλιστα να παντρευτεί σύντομα μα το ατύχημα την   πρόλαβε.
Ένα ατύχημα από αυτά που κανένας δε θέλει να θυμάται
κι όμως παράλληλα
κανένας δεν επιτρέπει στον εαυτό του να ξεχάσει.
Όχι γι'άλλο λόγο... αλλα γιατί είναι δύσκολο
να ζεις με τις τύψεις του ότι ξέχασες.


Ύστερα το ξανασυνάντησα και πια ήταν οικείο.
Πρέπει να ήμουν δώδεκα... ή δεκατρία?
Κι αυτή τη φορά ήταν σ'ένα αεροπλάνο.
Ένα αεροπλάνο που έπεσε και μαζί του πήρε δύο αγγέλους.
Όλοι τους θρήνησαν... Πόνεσαν, έκλαψαν.
Είπαν πως δε θα το ξεπεράσουν ποτέ.
Κι ένα <<πράσινο αστέρι>>, όντως δεν το ξεπέρασε ποτέ.
Κι οι φίλοι τους έτσι είχαν πει
μα τρεις ή τέσσερις ημέρες αργότερα
γελούσαν ξανά
κι έτρεχαν, κι έπαιζαν <<εις μνήμην τους>>.
Όχι γι'άλλο λόγο... αλλά γιατί <<έτσι είναι αυτά,
η ζωή συνεχίζεται>>


Τέλος το είδα στα δεκάξι,
σ'έναν πατέρα που χτύπησε την κόρη του.
Είπε πως είναι ατίθαση και ανυπάκουη.
Είπε πως δεν τον νοιάζει
και πως δε μετανιώνει για ό,τι έκανε.
Κι έτσι, φορώντας το προσωπείο της αδιαφορίας
έπνιξε τις τύψεις και τις ενοχές που ένιωθε
προκειμένου να μην αναγκαστεί να ζητήσει συγγνώμη.
Όχι γι'άλλο λόγο... αλλά γιατί τι θα'λεγε ο κόσμος
που ένας πετυχημένος άρα καλός άνθρωπος έκανε λάθος?


Τότε λοιπόν σκέφτηκα
και τελικά κατάλαβα.
Όλα είναι θέατρο.
Το σύμπαν είναι η σκηνή...
Μια αέναη και αβυσσαλέα σκηνή...
Μοναδική πρωταγωνίστρια, η ίδια η ζωή.
Κι εμείς...
Απλοί κομπάρσοι.


Κομπάρσοι που όμως νομίζουν πως είναι πρωταγωνιστές.
Και σαν πρωταγωνιστές, διαλέγουμε τους συμπρωταγωνιστές μας...
ή μήπως αυτοί μας διαλέγουν?
Δεν έχει σημασία.
Σ'αυτόν τον παράδοξο θίασο
όλα ξεκινούν και καταλήγουν σαν κουβάρι.
Και το σίριαλ συνεχίζεται...
Κι οι ρόλοι συνεχώς αντιστρέφονται...


Βλέμματα, χαμόγελα, δάκρυα και προσωπικότητες
όλα κινούνται ασταμάτητα μέσα στο φαύλο κύκλο
του <<πρέπει>> και του <<χρειάζεται>>.
Πληγώνεις... για να μη σε πληγώσουν.
Φεύγεις... για να μη σ'αφήσουν.
Ζητάς ν'αγαπηθείς... σ' ό,τι μισείς.
Γιατί?
Γιατί όλα είναι θέατρο.
Και γιατί θες πάντα να΄σαι ο πρωταγωνιστής.


Κι αν κάποτε το αντιληφθείς
και κουραστείς να ζεις στο ψέμμα και στις ψευδαισθήσεις?
Αν κάποτε απλώς θες να πάψεις να βαυκαλίζεσαι?
Μπορείς να φύγεις???
Ξεκινάς... μα πριν φτάσεις,
έχεις ξεχάσει που ήθελες να πας.


Δε γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι.
Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε ηθοποιοί.
Κι αν ακόμη κατορθώσουμε να σκηνοθετήσουμε τη δική μας παράσταση...
Ποτέ δε θα φύγουμε απ'την κεντρική,
αυτή στην οποία παίζουμε όλοι,
ποτέ...
γιατί όλα...
ΟΛΑ
είναι θέατρο.