Την μέρα που μου είπες χωρίζουμε...ήταν τσιμεντένιος ο ουρανός....και βαρύς ο αέρας...τα βήματα σου χανόταν πάνω στο λασπωμένο έδαφος του παρκου....ευτυχώς τα δάκρυα μου τα έσβηνε η βροχή που έπεφτε με φόρα πάνω στο πρόσωπο μου και τα έριχνε στο χώμα...για να ποτίσουν την απηστία ενώς ακόμα έρωτα...σηκώνω τα μάτια...βλέπω το όνομα σου γραμμένο στον ουρανό....ξαναφέρνω τα μάτια μου στην μισοσβησμένη σκια σου κάπου στο τέλος του δρόμου...θέλω να σου φνάξω γλυκά και όσο πιο μελωδικά μπορώ....ΒΡΕ ΑΪ ΣΤΟΝ ΔΙ@ΟΛΟ ΠΟΥ ΜΕ ΕΦΕΡΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΒΡΟΧΗ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΟΤΙ ΧΩΡΙΖΟΥΜΕ...τα highly cinematics σε μάραναν.....(παίδες...αυτό το σκεφτόμουνα την ώρα που το έγραφα...καλό? έχω λέτε ταλέντο???
)