καταθλιψη, η οχι τελικά;

γεια σας, γραφω αυτο εδω γιατι χρειαζομαι με καποιον να μιλησω. πρωτη φορα γραφω εδω αε αυτη την σελιδα, δεν ξερω αν την χρησιμοποιω σωστα αλλα ελπιζω να το δει καποιος και να απαντησει. ειμαι 17 χρονων και απο τα 13 μου χρονων πιστευω πως απο τοτε ξεκινησαν ολα. απλα πιστευω πως εχω καταθλιψη, και φυσικα δεν το λεω ετσι απλα. εχω αλλαξει, δεν με αναγνωριζω καθολου οπως τα προηγουμενα χρονια, και φυσικα δεν εννοω οταν ημουν 6 αλλα οταν ημουν στην αρχη της εφηβιας μου. οσο παει και χειροτερευει, οι αντιδρασεις μου ειναι περιεργες και δεν καταλαβαινω καν απο που προερχονται. εχω εθιστει στο να βλεπω καταθλιπτικες ταινιες, γιατι νιωθω ωραια δε ξερω καν γιατι. πριν καποια χρονια θα ειχα ορεξη για ζωη, δε επεμενα για κατι και δεν θα κουραζομουν ευκολα. ομως τωρα, νιωθω κουρασμενη με ολα. οι γονεις μου ειναι χωρισμενοι απο οταν ημουν αρκετα μικρη, ειδαν πολλα τα ματια μου και εγω ζω με την μαμα μου και τις 3 αδερφες μου. παντα ενιωθα περιεργα που οι φιλες μου ειχαν να μιλανε καλα για τον πατερα τους, και εγω δεν ειχα καν πατερα, δηαδη δεν ζουσα μαζι του. κραταμε επαφη, ομως τον νιωθω σαν αγνωστο, επισης δεν ειναι καλος για εμενα γιατι εχει κανει πολλα. η μεγαλυτερη μου αδερφη ειχε κανει ταξιδι να παει να τον δει αρκετες φορες τελευταια. εγω εχω να τον δω απο το 2018, ηθελα και εγω να τον δω, ομως μου ειπε η μαμα μου οτι δεν πρεπει και πως θα μου φερθει ασχημα, επειδη και με την μεγαλη μου αδερφη κατεληξαν να τσακωνονται. ομως αυτη τον εζησε λιγο, νιωθω τελειως μονη. πριν 2-3 χρονια στην αρχη της εφηβιας μου, ειχα παρα πολλους φιλους, πραγματικα απειρους. με τα χρονια σιγα σιγα εμεινα μονη. και οχι δεν ειναι ειμαι καποια που αξιζει να μεινει μονη της επειδη εκανε κατι και δεν ειχε καλη συμπεριφορα. αντιθετως, ειμαι πολυ καλη σε ολους και με τα περισσοτερα ατομα απλα χαθηκαμε και δεν μιλαμε καν πλεον, με αλλα κοντινα ατομα που ειχα, βρηκαν αλλους φιλους και με αφησαν η ενταξει σιγουρα και με καποιο ατομο υπηρχαν και τσακωμοι. εχω γραψει παρα πολλα ομως τοσο καιρο τα κραταω μεσα μου. σε κανεναν φιλο μου δεν ειχα μιλησει για τιποτα απο ολα αυτα. και οχι, ακομα δεν ειπα τιποτα. τα τελευταια χρονια βλεπω τον κοσμο τελειως σκουρο, σαν να μπηκε μια γκρι επιφανεια απο πανω. δεν μπορω να χαρω για κατι, και αν το κανω για λιγο, νιωθω περιεργα, ειναι σαν να προσποιουμαι και σαν να προσπαθω να το παιξω κατι. ειναι σαν να μην ειμαι εγω. στον εξω κοσμο με ξερουν καποιοι ως ατομο που γελαει συνεχεια, ομως δεν ειμαι καν ετσι, απλα το κανω για να κρυψω ολα οσα νιωθω, για να μην με καταλαβουν. γενικοτερα, νιωθω πως αν καποιος ξερει το πως νιωθω, ειναι σαν να παραβιαζει τον προσωπικο μου χωρο, τα συναισθηματα μου. δεν θελω να δειχνω αδυναμη, και στο σκεπτικο που εχω για αλλα πραγματα στην ζωη πιστευω πως δεν ειμαι εχω τους λογους μου. στα ερωτικα, ξερω πως εχω τοσα χρονια μπροστα μου και να μην βιαζομαι κτλπ, που δεν το κανω, απλα ποτε δεν εχω κάνει κατι με καποιο αγορι, αρεσα σε αρκετους χωρις να το παιρνω πανω μου, αλλα εμενα δυσκολα θα μου αρεσαν καποιοι. πριν λιγα χρονια βεβαια τοτε ηταν που ξεκινησαν ολα. μου αρεσε ενα αγορι τοσο πολυ, και αυτου το ιδιο μιας και το ειχε πει, αφου κρατησαμε λιγη επαφη μεσω μηνυματων μετα απομακρυνθηκε, το γνωστο δυστυχως, ομως τοτε για εμενα ηταν κατι καινουριο και δεν ηξερα πως να το χειριστω, απλα ειχα κολλησει και υπηρχε αποσταση με εμενα και αυτον, ελαχιστη βεβαια, απλα δεν τον εβλεπα και πουθενα. μηνες ειχα κολλησει και καθε βραδυ εκανα σεναρια, εβλεπα φωτογραφιες του, ειχα κανεο ενα ψευτικο προφιλ για να του μιλαω απο εκει, ειχα ψαξει πολλα για αυτον, κοιμομουν πανω απτην συνομιλια μας, και με καθε μηνυμα του εξαρτιοταν αν θα ειμαι χαρουμενη η οχι. τα γνωστα στις μερες μας, ομως τοτε ενιωθα πως θα μπορουσα να κανω τα παντα τα μαζι του, ημουν ενα 13 χρονο που καθοταν μονο του σε ενα δωματιο με τις ωρες και κοιτουσε τον τοιχο με τραγουδια απο το βραδυ μεχρι το πρωι σκεφτοντας αυτον, χωρις να καταλαβαινω καν πως περνουσε η ωρα. δεν κοιμομουν καθολου για 7 μηνες, δεν χαιρομουν με τιποτα (εκτος και αν εβγαινα εξω με φιλους και απλα ξεχνιομουν και εδειχνα και καλα χαρουμενη κτλπ) ειχα αλλαξει σχολειο και πηγα στο δικο του, εδειχνε πως ενδιαφεροταν, ομως απλα τον ειδα με μια αλλη να κανουν κατι στο διαλειμμα. ενιωσα απλα κατι θολο κατι σκουρο και την καρδια μου να χτυπαει τοσο γρηγορα που την ακουγα, οταν το ειδα αυτο. τωρα πραγματικα δεν νιωθω τιποτα για αυτον, απλα το λεω γιατι απο τοτε ειχα ξεκινησει να ειμαι ετσι και απλα μετα συνηθισα να ειμαι ετσι μεχρι σημερα. φοβομουν μετα με οποιο δηποτε αγορι να γινει κατι, ενιωθα οτι απλα θα προσποιηθει και θα φυγει. η απλα οτι θα ειμαστε μαζι και απλα κλασσικα θα χωρισουμε. δεν ειχε νοημα καν. τα τελευταια δυο χρονια ειναι που εχασα πολλους φιλους, ειχα μετακομισει κιολας και κοψαμε επαφη με τους περισσοτερους, αν και εγω προσπαθησα να κρατησω επαφη, ομως αυτοι εμειναν μαζι χωρις εμενα. ξερω πως φαινεται, σαν να κανω κατι και απλα να μην ηθελαν, ομως οχι. ημουν τοσο διασκεδαστικη μαζι τους, φαινοταν ποιοι με συμπαθουσαν και ποιοι οχι. τελοσπαντων εχασα πολλους απο ολα τα μερη που ειχα φιλους, και εμεινα με 1-2 κολλητες. εμεινα με 1 ομως τον τελευταιο καιρο προσπαθησα να γνωρισω αλλα κοριτσια, αληθεια εβαλα τα δυνατα μου. ημασταν στο σχολειο και κατι κοριτσια μου μιλησαν στην αρχη και εκατσα μαζι τους. εγω ημουν πολυ καλα ντυμενη, μυριζα ωραια, δεν μιλουσα πολυ, ομως ξεκινουσα καποιο θεμα για συζητηση και ημουν προθημη να πουμε κατι, προτεινα καποια πραγματα, αφηνα τον αλλον μιλησει, και τις εκανα να γελανε καποιες φορες. δεν καταλαβαινω που εγινε το λαθος και απλα χαθηκε και δεν θελησαν να γνωριστουμε παραπανω και να γινουμε φιλες. προσπαθω να γνωριζω κοσμο, ομως κατι γινεται και ειναι σαν να μην γνωριστηκαμε ποτε. επισης με τα περισσοτερα ατομα δεν ταιριαζω καν, εχω τελειως διαφορετικη αποψη σε πολλα, και γενικα με ατομα της ηλικιας μου στην εφηβια δεν συμφωνω συχνα. ομως δεν το λεω, δεν ξεκιναω τσακωμο, σεβομαι την γνωμη του αλλου και τελος. καθε λιγο καιρο παντα κατι γινεται, ειτε στα ερωτικα μου, που νιωθω απορριψη απο ατομα που με ενδιαφερουν, η και απο καινουριες φιλιες που τελικα τελειωνουν ασχημα χωρις καν να εχω κανει κατι πραγματικα. εχω μαθει τα τελευταια χρονια να συμπεριφερομαι αρκετα καλα, και το εχω με την επικοινωνια. ξερω τι ειναι καλο να πω και τι δεν ειναι. εχασα δυο κολλητες που ειχα τον τελευταιο μηνα, δεν εκανα τιποτα, ξερω οτι παντα λενε πως φταινε και οι δυο, αλλα πραγματικα δεν εκανα τιποτα. η μια κολλητη μου βρηκε αγορι, ενω ειχαμε περασει πολλα μαζι στα ερωτικα και τα λεγαμε ολα μεταξυ μας, και απλα βρηκε αγορι μεσω ιντερνετ και αλλαξε. δεν μου ελεγε να βγουμε και απλα απομακρυνθηκε. της μιλησα και της ειπα πως καλο θα ηταν να το συζητησουμε και πως νιωθω οτι εχει απομακρυνθει τελευταια ενω ειμαστε κολλητες. απλα νευριασε και εφυγε. με την αλλη κολλητη μου, με εβγαλε απο τα σοσιαλ μιντια ξαφνικα ενω μιλουσαμε, και την ρωτησα τον λογο και θυμωσε και αυτη. πραγματικα δεν κανω κατι λαθος και το βλεπω. παραδεχομαι συνηθως αν κανω κατι, ομως εδω δεν καταλαβαινω τι γινεται. βεβαια εγω αυτη την ελπιδα πως, παμε δυνατα θα πανε ολα καλα και θα βρεθουν ατομα. ομως δε ξερω. απο την οικογενεια μου νιωθω τελειως διαφορετικη, γελανε βαζουν τραγουδια περνανε καλα (για μια μερα αυτο βεβαια αφου ολη μερα τσακωνονται) και εγω δεν μπορω ξαφνικα να ειμαι χαρουμενη και να χορευω. δεν κολλαει καν, αφου ολα ειναι σκατα, τιποτα δεν εχει νοημα. σχεδον πολλες μερες μεσα στην εβδομαδα παντα κατι γινεται και κλαιω τοσο δυνατα που νιωθω τον πονο μεσα μου, κοκκινηζω τοσο, πρηζονται τα ματια μου τοσο πολυ που δεν μπορω καν να τα ανοιξω το επομενο πρωι, και απλα οι σκεψεις στο μυαλο μου χειροτερευουν. ολα αυτα που νιωθω δεν ειναι απο αυτα που σας ειπα μονο, δεν ειναι οτι ξαφνικα εχω καταθλιψη απο αυτα, απλα ο τροπος που βλεπω την ζωη εδω και χρονια, εχω περασει απειρα πραγματα που εχω τον καθε λογο να ειμαι ετσι, ομως πλεον χειροτερευει παρα πολυ, δεν κοιμαμαι καθολου απτις σκεψεις μου τα βραδια, οταν κανει καποιος για εμενα κατι καλο, θελω να κλαψω απο συγκινηση, εστω μια αγκαλια, εστω κατι μικρο. συγκεκριμενα με πιανει κατι περιεργο τελευταια, κανω πραγματα που δεν βγαζουν πολυ νοημα, και προσπαθω να κρατηθω και να μην γινω χειροτερα. εχω βαρεθει να μιλαω να συζηταω για οτιδηποτε, ξερω σε ολα το τελος που θα υπαρχει και δεν ελπιζω σε κατι μιας και εχω απογοητευτει απο παρα πολλους ανθρωπους απο εκει που τους εμπιστευομουν παρα πολυ, ξαφνικα θα εβλεπα κατι που δεν θα πιστευα στα ματια μου. ενιωθα τοσο χαλια πριν μηνες, που με τραβηξε η θρησκεια μου παρα πανω απο οτι ημουν κοντα, και ειχα αρχισει να προσευχομαι στον θεο, να αποκτω καλυτερες συνηθιες, και ολα τα γνωστα. η οικογενεια μου οταν παω να πω κατι κανουν λες και ειπα κατι που δεν κολλαει, ενω οντως παιζει να λεω κατι φυσιολογικο απλα αντιδρανε ετσι επειδη το εκαναν παλιοτερα που ημουν μικροτερη για να δειξουν οτι "τι λεει το μικρο" μετα απο ολα οσα εχω στο μυαλο μου ετσι με αντιμετωπιζουν, ναι λογικα ειμαι μικρο. επισης σκεφτομαι συνεχεια τον θανατο, οχι να πεθανω, απλως γινονται τοσοι θανατοι καθημερινα εδω που μενω τοσα χρονια που απλα καθομαι και σκεφτομαι το νοημα για καποια πραγματα για ωρες. θα μπορουσα να πω αλλα χιλιαδες πραγματα κυριολεκτικα, ομως πρεπει καπου να σταματησω. επισης ειχα πει στην μαμα μου να παω σε ψυχολογο αλλα λεει οτι λεω βλακειες, δεν με καταλαβαινει καν, και εχω καιρο να χαμογελασω και δεν τρωω καν, ενω ταυτοχρονα προσπαθω να κραταω τον εαυτο μου οσο πιο υγιη μπορω, καποιες φορες φορες βρισκω την δυναμη να κανω γυμναστικη, δεν θελω να σταματησω να πιστευω σε εμενα, αλλιως τοτε ολα τελειωσαν. ειμαι μελαγχολικη με ολα, ελπιζω καποιος να απντησει και πραγματικα ευχαριστω για τον χρονο σας το εκτιμω απιστευτα πολυ αν καποιο μου απαντησει σε αυτο.