Ν. Τραβάγιας: Ημέρα πληρωμών

Είναι Πέμπτη κι έχω κέφια· μέρα πληρωμής. Ας δεχτώ λοιπόν μερικά τηλεφωνήματα: Βάζω το ακουστικό πίσω στο τηλέφωνο. Χτυπάει.



"Προσπαθώ να πιάσω γραμμή ώρες τώρα!", η φωνή γκαρίζει στην άλλη άκρη της γραμμής.

"Όχι, δε γίνεται να ήταν ώρες" λέω, βάζοντας τη βιντεοκασέτα "Blade Runner" πίσω στη θήκη της, "ήταν βασικά 114 λεπτά. Είχα μακρό τηλεφώνημα με το μεγάλο αφεντικό και τον διπλάρωνα για να φέρει περισσότερα μηχανήματα"

(Γάντζο, σαπούνι και σκοινί.)

"Ω, με συγχωρείτε..."

"Δεν πειράζει, έχω υπομονή". Βάζω στα υπόψη ν' αλλάξω το password αυτουνού σε κάτι άσχετο αύριο μεθαύριο.

"Θα ήθελα να μάθω πώς να μετονομάσω ένα αρχείο...", λέει το φιορούλι.

Όχου βάσανα. Αλλά μισό λεπτό, δεν είναι ημέρα πληρωμής; Έχω κέφια!

"Κανένα πρόβλημα. Γράψε 'rm' και το όνομα του αρχείου."

"Ευχαριστώ!"

"Παρακαλώ!" Τώρα ειναι που ΟΝΤΩΣ έχω κέφια. Σκέφτομαι μάλιστα να γράψω ένα σκριπτάκι που να κάνει αδύνατο το σώσιμο αρχείων στα κρυφά σε άσχετες στιγμές. Σοβαρά το σκέφτομαι.

Το τηλέφωνο χτυπά ξανά.

"Εμπρός;"

"Γεια χαρά", λέω.

"Εκεί είναι του οπερέιτορ;"

"Ναι, είναι", λέω, όμορφα κι ωραία.

"Μπορείτε να μου φέρετε τα χαρτιά που εκτύπωσα παρακαλώ; Τα χρειάζομαι επειγόντως και τα έχω εκτυπώσει εδώ και πέντε λεπτά."

"Το username σου;" ρωτάω

Μου το δίνει, το γράφω γι' αργότερα. "Κανένα πρόβλημα!" λέω και πάω προς τους εκτυπωτές. Βλέπω ένα ΤΕΡΑΑΑΑΑΣΤΙΟ σωρό από χαρτιά μα σίγουρα τα δικά του θα είναι τα πάνω-πάνω. Τα παίρνω, τα ξεχωρίζω απ' τα υπόλοιπα και τα λούζω με το οινόπνευμα που έχουμε για να καθαρίζουμε τις κεφαλές των εκτυπωτών, το οποίο είναι ήδη βρώμικο απ' το μελάνι. Τα περνάω δυο-τρεις φορές απ' τις μελανοταινίες και τα χτυπάω στο πορτάκι του εκτυπωτή κάμποσες φορές για να ισιώσουν. Κυριλέ.

"Εδώ είναι τα έγγραφά σας", λέω, "Συγγνώμη για την καθυστέρηση αλλά έχουμε προβλήματα με τον εκτυπωτή"

Τα βλέπει και φρικάρει.

"Ε, μπορώ να τα ξαναεκτυπώσω;"

"Φυσικά και μπορείς, αλλά θα σου κοστίσει", λέω ξεχειλίζοντας συμπόνοια για τον άτυχο.

"Δε με νοιάζει το κόστος, ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝ!"

Χώνομαι στο δωμάτιο των εκτυπωτών και βάζω το τόνερ που έχουμε για τις ειδικές περιπτώσεις - εκείνο που εκτυπώνει μαύρες χοντρές γραμμές καταμεσής της σελίδας και στο πλάι είναι ξεθωριασμένο. Μου είχε πάρει κάμποση ώρα να το φτιάξω αυτό, θυμάμαι. Η εκτύπωση περνάει και του την πάω αμέσως, δε θέλω να χάσω το σόου.

"Τι... τι είναι αυτά;" ουρλιάζει ο ταλαίπωρος. Ευτυχώς που κατέγραψα το username του, αρχίζω ήδη να ηδονίζομαι που τον βασανίζω.

"Να, τίποτα. Εννοώ, βεβαίως είναι λίγο βρώμικο αλλά το ανταλλακτικό έχει ήδη τυπώσει 47 χιλιάδες σελίδες και το έχουν γεμίσει μόνο 17 φορές. Πάλι καλά τα πάει σε σύγκριση με άλλα που έχουμε."

Με πληρώνει και μουρμουρίζει.

"Μα, τώρα, δεν υπάρχει λόγος να κλαψουρίζεις, δεν έχεις γράψει τη δουλειά σου σε δισκέτα;"

Μου δίνει ένα κουτί δισκέτες. Πάω μέσα και τις σβήνω. Βγαίνω πάλι έξω.

"Συγγνώμη, μόλις θυμήθηκα ότι το μηχάνημά μας είναι σε συντήρηση, πήγαινέ τις στην άλλη μεριά του Πανεπιστημίου, στο μηχάνημα εκεί. Αυτοί θα σου εκτυπώσουν τα έγγραφα μια χαρά, έχουν και καινούργιο τόνερ, το πήραν μόλις χθες!"

"Εντάξει."

"Α και κράτα τις δισκέτες πάνω απ' το κεφάλι σου ενώ περπατάς, το μαγνητικό πεδίο της Γης είναι πολύ δυνατό σήμερα."

"Ορίστε;"

"Δεν έχει ορίστε, απλά κάντο!"

Φεύγει με τη δισκέτα πάνω απ' το κεφάλι και το χέρι ψηλά. Ίσως αυτή τη φορά να το παράκανα.