Ημερολόγιο μιας απελπισμένης: Η ζωή μετά

Τρίτη, 4.06.2013: ακριβώς 6 μέρες μετά τη λήξη των πανελλαδικών.

Ξύπνησα στις 12.30 χτες τη νύχτα. Κοιμόμουν απ'το μεσημέρι. Όλοι μου οι γνωστοί, μου κρατάνε μούτρα επειδή λέει κοιμάμαι όλη τη μέρα και τους έχω γραμμένους. Δε βαριέσαι. Πού νά 'ξεραν ότι ακόμη κι αν δεν κοιμόμουν, πάλι γραμμένους θα τους είχα.

Οι εξετάσεις πήγαν σχεδόν καλά. Βέβαια μ'αυτά που έγραψα δεν περνάω ούτε έξω απ' την Ιατρική, αλλά δεν έχει να κάνει. Γενικά, ναι, το φιλοσόφησα: δε θα κάτσω να σκάσω. Δε βαριέσαι. Και το μπακάλικο του μπαρμπα-Βασίλη καλό είναι, έχει στάνταρ πελατεία.

Η μάνα μου νομίζει ότι παίρνω ναρκωτικά, επειδή όλη τη μέρα κοιμάμαι. Χτες, εκείνα τα 5 λεπτά που μιλήσαμε, με ρώτησε τι παίρνω και σαπίζω όλη τη μέρα. Μού 'πε αν θέλω να πάμε στο γιατρό. Όχι ρε μάνα, καλά είμαι, απλά νυστάζω. Δε βαριέσαι. Θα ξυπνήσω το Σεπτέμβρη μια και καλή.

Πήγα και θάλασσα. Βέβαια. Με το που πάτησα το πόδι μου στην παραλία, άρχισε να βρέχει. Αλλά δε βαριέσαι; Σάμπως τώρα θα τη μάθω τη γκαντεμιά που με κυνηγάει; Κατά τ'άλλα, όλα βαίνουν καλώς, παράπονο δεν έχω. Είπα ότι θα ξεκινήσω γυμναστήριο. Θα πήγαινα χτες, αλλά με πήρε ο ύπνος. Και ζούμπα μάλλον. Ήθελα να πάω να ρωτήσω, αλλά υπέθεσα ότι στις 12:30 δε θα ήταν κανείς στο γυμναστήριο. Δε βαριέσαι. Από Δευτέρα.

Σχόλια:

Για να γράψεις σχόλιο στο άρθρο πρέπει να είσαι μέλος του site και να έχεις κάνει login.