3 παραδείγματα εταιρικού χιούμορ

Σήμερα λέμε για το εταιρικό χιούμορ, δηλαδή καμιά σχέση με τις μαλακίες του ftou.gr, ολωσδιόλου και α-παπά-παπά. Το εταιρικό είναι πλέον το αποδεκτό και κυριλέ χιούμορ της κοινωνίας, και μιας που το μάθαμε κι εμείς κάνοντας παρέα κοινωνικώς σωστά άτομα, αυτό στο εξής θα έχουμε. Δες εδώ δείγμα εκλεπτυσμένου χιούμορ και εταιρικής κουλτούρας:

Εταιρικό χιούμορ στο σχολείο

Δευτέρα δημοτικού βάζει η δασκάλα έκθεση: Πώς πέρασα την Καθαρή Δευτέρα με τους γονείς μου. Ο Γεράσιμος φυσικά που πέθανε ο πατέρας του πέρυσι, δεν έγραψε και πολλά. Και τι να γράψει, για τη μάνα του μες στα μαύρα ή για τους συγγενείς που ενώ έρχονταν τις μέρες μετά την κηδεία και τα μνημόσυνα, εκείνη την Καθαρή Δευτέρα ούτε που πήραν ένα τηλέφωνο; Την άλλη μέρα λοιπόν που διάβαζε η δασκάλα τις εκθέσεις από την έδρα, διάβασε αρκετών παιδιών, όχι όμως και του Γεράσιμου. Διότι, να, δεν ήταν αριστοτεχνικά γραμμένη, όπως των άλλων που είχαν και τους δύο γονείς και έκαναν πιο κοινωνικά αποδεκτά πράματα εκείνη την υποχρεωτικά χαρμόσυνη μέρα.

Εταιρικό χιούμορ στη δουλειά

Παρασκευή πρωί στο γραφείο, πετάγεται ο Νίκος με ένα χαμόγελο ως τ' αυτιά και αναφωνεί: Επιτέλους! Ήρθε το Σαββατοκύριακο! Μα ο Αντώνης δίπλα του ξεροκατάπιε και έκανε βέβαια πως χαμογελούσε αλλά μέσα του ήξερε πως καλύτερα πέρναγε τις καθημερινές στη δουλειά παρά στο σπίτι του κλεισμένος το Σαββατοκύριακο γιατί δεν είχε κανέναν να μιλήσει και πουθενά να πάει. Ο ένας μετά τον άλλο, γύρευε πώς και γιατί, τον είχαν εγκαταλείψει όλοι. Και κούναγε και το κεφάλι του χαμογελώντας για να γίνει πιο πειστικός.

Εταιρικό χιούμορ στην εκκλησία

"Ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ παιδία, ἃ μοι ἔδωκεν ὁ θεός, ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ θεός." έψελνε ο ψάλτης απ' τη μύτη και με ύφος και δώστου να σταυροκοπιούνται οι γριές μα ο Γιώργος που το άκουσε έμεινε μ' ανοιχτο το στόμα. Διότι εκείνου όχι απλώς δεν του έδωκε παιδία ο θεός, αλλά θυμήθηκε πώς ακριβώς, ύπουλα και πισώπλατα ο ίδιος θεός του πήρε από τη ζωή και τα δυο του τα παιδιά, το ένα μετά το άλλο. Και ξεχείλισε η λογική μέσα του και έκαμε τη μοιραία σκέψη, το μικρό φραστικό λάθος που όμως ειρωνικά ήταν σωστό: "Mε θυμόν ο Θεός! Πρέπει να είχε πολύ, μα πολύ θυμόν ο Θεός για να μου κάμει τέτοιο πράμα". Και σηκώθηκε σιγά-σιγά, απατημένος κι απ' την ίδια του την πίστη κι έφυγε από την εκκλησία διά παντός.