Το θέατρο του παραλόγου

Η προσμονή, στο πρόσωπο ενός ξένου... ξαφνικά παίρνει διαστάσεις φυσικές, αποκτά σάρκα και οστά, αποκτά οντότητα σε πρόσωπο γυναίκας και έρχεται και στέκεται δίπλα του. Σκληρή γυναίκα η προσμονή, αχαρακτήριστα ψυχρή με παιχνιδιάρικη διάθεση. Δεν μπορείς να την κοιτάξεις στα μάτια αλλά δεν μπορείς και να την αγνοήσεις:

"Έλα... τι περιμένεις; Τι έχεις να χάσεις; Τι θα μπορούσε να σε κρατήσει πίσω και να μην μας ακολουθήσεις;"

...η φωνή είχε σκεπάσει κάθε ήχο στο χώρο, δεν ακουγόταν τίποτα πλέον παρά μόνον η ανάσα της. Γύρισα το κεφάλι. Ο σαξοφωνίστας έκανε κάποιες αργές κινήσεις, μα ο ήχος είχε χαθεί. Η τραγουδίστρια απλά ανοιγόκλεινε το στόμα. Οι άνθρωποι χωρίς τον ήχο της μουσικής έμοιαζαν με κέρινα ομοιώματα. Κάποιος είχε μαγέψει τον χώρο. Αυτός! Ναι, σίγουρα αυτός! Και αυτή η τρίτη γυναίκα που στεκόταν πλάι του με τα μαύρα μάτια συνωμοτούσε μαζί του, σαν να αφορούσε κάποιο δικό της παιχνίδι. Σίγουρα ήταν θεά... δεν ξέρω ποιας θρησκείας και ποιου λαού μάνα, αλλά σίγουρα έδειχνε ότι μπορούσε με ένα βλέμμα να σε καθηλώσει στην ανυπαρξία και την άγνοια. Ξαφνικά άρχισε το σκληρό αυτό πρόσωπο να γλυκαίνει και πολύ αχνά να χαράζεται ένα ίχνος χαμόγελου...

"Δε με θυμάσαι;"

Ξαφνικά η μνήμη αναγεννήθηκε! Θυμήθηκα το πρόσωπο της δίπλα μου σε μια άλλη χρονική σφαίρα, σε κάθε μου βήμα, σε κάθε πορεία και σε κάθε θυμωμένη ανάσα όταν κάτι στα μάτια μου γινόταν στραβά, μα το είχα απωθήσει στο νου μου, το είχα διώξει μακριά γιατί είχα πάψει να προσμένω το οτιδήποτε, είχα πάψει να ζητώ πράγματα από τους άλλους, δεν περίμενα σχεδόν τίποτα από κανέναν... δεν ήθελα τίποτα από κανέναν. Και αυτό γιατί όλα ήταν επί ματαίω. Μα τώρα το πρόσωπο του παράξενου μάγου είχε γεννήσει ξανά όλες τους προσμονές του κόσμου είχε φέρει την προσμονή να με κοιτά στα μάτια ζητώντας μου αυτή τώρα να την ακολουθήσω.

"Όταν δεν ζητάς εσύ τίποτα και δεν περιμένεις εσύ τίποτα, ζητούν οι άλλοι από σένα, περιμένουν οι άλλοι από σένα." σκέφτηκα. Και το παιχνίδι αυτό συνεχίζει να μην είναι τίμιο, συνεχίζει να είναι παράλογο, σαν θέατρο παραλόγου...

Πάρε έναν κύκλο! Χάιδεψέ τον και αυτός γίνεται φαύλος(!), έλεγε ο Ιονέσκο.

Μέσα σε όλη την ανυπαρξία, προσπαθείς να βρεις το υπαρκτό... μέσα στην άγνοια προσπαθείς να βρεις την αλήθεια, και μέσα στην αλήθεια προσπαθείς να βρεις το ψέμα που θα ακολουθήσεις τυφλά. Το βλέμμα μου τρεμοπαίζει. Κλείνεις τα μάτια...;

Σχόλια:

#1~Christo @ 30/10/2003 - 10:50
"Δαγκώνοντας τα χείλια μου μέσα σ'ένα ψίθυρο, παρακολουθώντας το κόσμο κάτω από ένα μπλε φως, μέσα σ'ένα ψέμα. Μια συμβουλευτική πρόταση, μα κανείς δε ξέρει, εκτός από μένα, την αρρώστια που υπάρχει μέσα στο μυαλό μου. Μέσα στο φόβο, μέσα στο καπνό, δίπλα απ'το παράθυρο, κάτω από ένα μπλε φως, περιμένοντας το χιόνι. Μια μελωδία που περνάει μέσα απ τις φλέβες μου. Μέσα στα χρώματα, από το σκοτάδι. Μέσα στα μάτια μου, από το πόνο. Η ειρωνική μου ύπαρξη μέσα σ ένα χαμόγελο. Ένα θεϊκό πνεύμα μέσα σ'ένα ζώο.
Ποιος νοιάζεται έτσι και αλλιώς;
Η μελανιά από το φιλί σου. Οι πόρτες που άφησες ξεκλείδωτες. Και ποτέ δε θα μάθεις την αναζήτησή μου για σένα τη νύχτα. Ποτέ δεν θα μάθεις την πείνα μου για το άγγιγμά σου. Ποτέ δεν θα μάθεις τη γεύση που έχουν τα δάκρυά μου. Ποτέ δε θα μάθεις εμένα. Ποτε δε θα θελήσεις."
ΠΟΛΥ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΦΙΛΗ ΜΟΥ ... ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ... Να είσαι καλά Dio ... φιλούμπεεεεες ...

#4~frida @ 30/10/2003 - 18:51
exartatai gia ti kai gia poion.....!!! Prepei na xereis kala!!!

#11~A_N_E_M_O_S @ 1/11/2003 - 20:54
Ο έρωτας, η ζωή, η ύπαρξη, όλα είναι ρίσκο......
Κρέμονται όλα σε κλωστές!
όπως ακριβώς εκείνο το πλάσμα που λέγεται άνθρωπος και παραπαίει πάνω σε δυο ουρές, ρισκάροντας σε κάθε βήμα του να τσακιστεί!.....
Κανείς λογικός δεν θέλει να αυτοκτονήσει!!
..έτσι κανείς μας δεν πάει παραπέρα απ'το σημείο που νοιώθει ότι μπορεί να γυρίσει..
Αναλόγως με το πόσο μακρύ νοιώθει το χέρι που θα τον τραβήξει πίσω, ο καθ'ένας μας αφήνεται περισσότερο ή λιγότερο στο ρίσκο της ζωής.....
Πολλοί είναι αυτοί που λένε, "είμαι μια χαρά εδώ" και "κλείνουν τα μάτια" απ'τον φόβο που γεννά η αβεβαιότητα του ρίσκου, στον έρωτα, στην ζωή, στην ύπαρξη....
Εγω.... ρισκάρω... πάντα... εντελώς....
Συμπερασμα?
Η έχω πολύ μακρύ χέρι (που θα με τραβήξει πίσω)
Η είμαι εντελώς ανόητος και παράλογος...

Για να γράψεις σχόλιο στο άρθρο πρέπει να είσαι μέλος του site και να έχεις κάνει login.