Η
προσμονή, στο πρόσωπο ενός ξένου... ξαφνικά παίρνει διαστάσεις φυσικές, αποκτά
σάρκα και οστά, αποκτά οντότητα σε πρόσωπο γυναίκας και έρχεται και στέκεται
δίπλα του. Σκληρή γυναίκα η προσμονή, αχαρακτήριστα ψυχρή με παιχνιδιάρικη διάθεση.
Δεν μπορείς να την κοιτάξεις στα μάτια αλλά δεν μπορείς και να την αγνοήσεις:
"Έλα... τι περιμένεις; Τι έχεις να χάσεις; Τι θα μπορούσε να σε κρατήσει πίσω και να μην μας ακολουθήσεις;"
...η φωνή είχε σκεπάσει κάθε ήχο στο χώρο, δεν ακουγόταν τίποτα πλέον παρά μόνον η ανάσα της. Γύρισα το κεφάλι. Ο σαξοφωνίστας έκανε κάποιες αργές κινήσεις, μα ο ήχος είχε χαθεί. Η τραγουδίστρια απλά ανοιγόκλεινε το στόμα. Οι άνθρωποι χωρίς τον ήχο της μουσικής έμοιαζαν με κέρινα ομοιώματα. Κάποιος είχε μαγέψει τον χώρο. Αυτός! Ναι, σίγουρα αυτός! Και αυτή η τρίτη γυναίκα που στεκόταν πλάι του με τα μαύρα μάτια συνωμοτούσε μαζί του, σαν να αφορούσε κάποιο δικό της παιχνίδι. Σίγουρα ήταν θεά... δεν ξέρω ποιας θρησκείας και ποιου λαού μάνα, αλλά σίγουρα έδειχνε ότι μπορούσε με ένα βλέμμα να σε καθηλώσει στην ανυπαρξία και την άγνοια. Ξαφνικά άρχισε το σκληρό αυτό πρόσωπο να γλυκαίνει και πολύ αχνά να χαράζεται ένα ίχνος χαμόγελου...
"Δε με θυμάσαι;"
Ξαφνικά
η μνήμη αναγεννήθηκε! Θυμήθηκα το πρόσωπο της δίπλα μου σε μια άλλη χρονική
σφαίρα, σε κάθε μου βήμα, σε κάθε πορεία και σε κάθε θυμωμένη ανάσα όταν κάτι
στα μάτια μου γινόταν στραβά, μα το είχα απωθήσει στο νου μου, το είχα διώξει
μακριά γιατί είχα πάψει να προσμένω το οτιδήποτε, είχα πάψει να ζητώ πράγματα
από τους άλλους, δεν περίμενα σχεδόν τίποτα από κανέναν... δεν ήθελα τίποτα
από κανέναν. Και αυτό γιατί όλα ήταν επί ματαίω. Μα τώρα το πρόσωπο του παράξενου
μάγου είχε γεννήσει ξανά όλες τους προσμονές του κόσμου είχε φέρει την προσμονή
να με κοιτά στα μάτια ζητώντας μου αυτή τώρα να την ακολουθήσω.
"Όταν δεν ζητάς εσύ τίποτα και δεν περιμένεις εσύ τίποτα, ζητούν οι άλλοι από σένα, περιμένουν οι άλλοι από σένα." σκέφτηκα. Και το παιχνίδι αυτό συνεχίζει να μην είναι τίμιο, συνεχίζει να είναι παράλογο, σαν θέατρο παραλόγου...
Πάρε έναν κύκλο! Χάιδεψέ τον και αυτός γίνεται φαύλος(!), έλεγε ο Ιονέσκο.
Μέσα σε όλη την ανυπαρξία, προσπαθείς να βρεις το υπαρκτό... μέσα στην άγνοια προσπαθείς να βρεις την αλήθεια, και μέσα στην αλήθεια προσπαθείς να βρεις το ψέμα που θα ακολουθήσεις τυφλά. Το βλέμμα μου τρεμοπαίζει. Κλείνεις τα μάτια...;
Σχόλια από επισκέπτες: