☣ 23/7/2003 7:00:00 πμ
Καληνύχτα, ήλιε...
Η
μέρα ξεκινά. Ο ήλιος δειλά ξεκινά την πορεία του. Μια πορεία αρχέγονη, πολύ
παλιά. Ξεκινά για το ημικύκλιο που εμείς εδώ βλέπουμε, για να καταλήξει πάλι
στην αρχή του. Για εκείνο του το ημικύκλιο που ποτέ μας εμείς εδώ δε θα δούμε.
Παρατηρώ. Τον παρατηρώ και τον ζηλεύω. Προκαθορισμένο το έργο του. Αυστηρά πειθαρχημένο.
Τίποτα μοιάζει να μην τον σταματά σε ετούτη την πράξη του. Τίποτα δεν θα τον
σταματήσει ποτέ σε ετούτη την πράξη του. Έχει κιόλας λούσει την πλάση με τις
ακτίνες του. Φώτισε και σήμερα. Σε λίγο θα ζεστάνει τον κόσμο. Σαν το πιο απλό
και το πιο πολύπλοκο ξυπνητήρι, σαν βγει, χτυπά.
"Ξύπνα", σου λέει μια φωνή. "Ξύπνα να δεις την μέρα. Καινούργια μέρα σήμερα", σε προσκαλεί.
Τυχερός εγώ. Σε μια μεριά του κάνω παιχνίδια. Σκιές στην άμμο. Πάω να του ξεφύγω, αδυνατώ. Θα με βρει ο άτιμος όπου και νά 'μαι. Κι ακόμα κι αν του κρυφτώ, εκείνος εκεί, θα με περιμένει, από ψηλά θα με κοιτά, καρτερικά, ειρωνικά θα μου χαμογελά.
"Θα
κάτσω να με ψήσεις ρε! Να δω τι θα καταλάβεις". Και ξανά - μανά, παιχνίδια
στην άμμο.
"Έχω σύμμαχο κρυφό, εγώ. Ήλιε, έχω σύμμαχο, δυνατό", κατάλαβε.
Κι αμέσως στρέφεται στην θάλασσα. Απλώνεται φαρδύς, πλατύς, επάνω της. Μια λωρίδα της τώρα ξεχωρίζει. Χρυσάφι. Τόσο χρυσή, σχεδόν εκτυφλωτική. Εικόνα μαγική.
"Γεια σου θάλασσα. Καλώς μας ήρθες στο παιχνίδι μας".
Κοίτα που σε τέτοια χρόνια θα ξαναζώ τα παιδικά μου ξανά. Φόρα και βουτιά. Νερό και αλάτι, θαλασσόνερο και ήλιος και παιχνίδι τρελό στο νερό με το κύμα. Φόρα και βουτιά και μακροβούτι τώρα. Τα μάτια ανοιχτά στο νερό. Δεν κλέβω. Επιφάνεια. Ανάδυση. Ανάσα βαθιά. Χαλάρωση. Σαν τα παιδιά, το παίζω νεκρός στην επιφάνεια. Πάντα με ενοχλούσε το νερό μέσα στα αυτιά μου. Κλείνω τα μάτια κι αναπολώ. Σκέφτομαι και νοσταλγώ. Γιατί πάντα μια χαρούμενη στιγμή συνοδεύεται από μια παρελθούσα κατάσταση, συνήθως νοσταλγική; Αναπάντητη ερώτηση μου μοιάζει. Μέρος του παιχνιδιού θα είναι. Μούλιασα.
"Βγαίνω,
ήλιε. Πάρε μια ανάσα και μετά πάλι".
Πέρασε η μέρα. Κι εκείνος με ανταμοίβει για την συντροφιά. Όλα τα χρώματα εμπρός μου. Ξεπέρασε τον εαυτό του σήμερα. Μαγευτικό το τοπίο. Παλέτα εμπρός μου για να ζωγραφίσω τα όνειρά μου. Με τέτοια έμπνευση όλος ο κόσμος στα πόδια μου. Κατηφόρα ο δρόμος του τώρα. Και το χρώμα του ζωντανό, καθάριο, πορτοκαλοκόκκινο. Καληνύχτα ήλιε. Αύριο πάλι, ξύπνα με όταν είναι ώρα…
Υ.Γ. Με ακούς; Κάποτε μου είπες, "σκέψου με, κι η φωνή αυτή πιο δυνατή από οποιοδήποτε ήχο. Πιο διαπεραστική από όλους τους ήχους. Θα σ' ακούσω". Σε σκέφτομαι. Με ακούς;
Σχόλια:
Christo, χαίρομαι πολύ που αυτή τη φορά σε βλέπω πιο αισιόδοξο. Έτσι είναι, μάτια μου. Ο ήλιος δεν μας προδίδει ποτέ, βγαίνει πάντα στην ώρα του. Όμως κανείς μας δεν τον ευγνωμονεί γι' αυτό όσο θά 'πρεπε. Σε φιλώ!
Μακάριοι οι τυχεροί που επικοινωνούν με τη φύση και κατανοούν ότι δεν είμαστε παρά ένα κομμάτι της.:) :) :) The sunrise is always beautiful, but sometimes u feel it more beautiful than ever! ;)
και πολύ πρώτο το αρκουδάκι
Ο ήλιος είναι μόνος που δεν θα σε προδώσει ποτέ... Κάθε μέρα, κάθε καινουριο πρωί εκεί θα είναι να σε ξυπνάει. Ενώ κάποιοι άλλοι...
Για να γράψεις σχόλιο στο άρθρο πρέπει να είσαι μέλος του site και να έχεις κάνει login.