Εφηβικά Χτυποκάρδια

Θυμάμαι, κοιτάζοντας τη βροχή να πέφτει από τον ουρανό, εκείνη τη γειτονιά. Τότε που ήμασταν πολύ μικροί, πιτσιρίκια ακόμα, για να ξημεροβραδιαζόμαστε στα cafe και να ξενυχτάμε πίνοντας. Τότε που στέκι μας ήταν ο υπαίθριος χώρος ενός ζαχαροπλαστείου, από κείνα τα κοινά τα σύγχρονα, δεν είχε τραπεζάκια και καρέκλες, ένα απλό, κοινό ζαχαροπλαστείο που ήταν όμως το πιο φημισμένο της πόλης. Ένα πεζούλι έξω από κείνο το ζαχαροπλαστείο φιλοξενούσε χαραγμένα, ανεξίτηλα στο πέρασμα των χρόνων, τα ονόματά μας, τις χαρές και τις λύπες μας, δάκρυα, έρωτες, αναζητήσεις, περιπλανήσεις…όλη τη δίψα μας για ζωή...

Έτυχε να μένουμε σε κείνη τη γειτονιά, κοριτσόπουλα, στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου. Το φροντιστήριο των Αγγλικών λίγο πιο πέρα, έτοιμο να δώσει άλλοθι στις καθημερινές μας εξόδους… "μα είχα μάθημα, μαμά", φτηνές αλλά ακράδαντες δικαιολογίες για να ξεκλέψουμε τα πέντε και δέκα λεπτά από το βαρύ σχολικό καθημερινό μας πρόγραμμα, ανάμεσα σε σχολείο, φροντιστήρια, μαθήματα Αγγλικών, Γαλλικών και μουσικής, για να δούμε τον καλό μας.

Να περιμένει πάντα έξω από το ζαχαροπλαστείο "Η Γαρδένια", να μας δει μια στιγμή μονάχα, να πάρει χαρά, να δώσει ένα πεταχτό γεμάτο ενοχές φιλί. Να περιμένει εκεί αγωνιώντας αν θα μας δει, τρώγοντας πάντα εκλέρ, πολλά - πολλά εκλέρ, στην προσπάθεια να κρατήσει την αγωνία του μυστική, να μην τον πάρουν με τις πέτρες τα φιλαράκια, που κι αυτοί όλο και κάποιο κόλπο επινοούσαν για να κρύψουν την αγωνία τους, για το δικό τους κορίτσι! Αβάσταχτη αγωνία για το αν σήμερα η μαμά έχει κέφια και μας αφήσει να βγούμε για μισή ωρίτσα μόνο "έλα μαμά, στη Γαρδένια θα είμαι, θα είναι και η Τούλα εκεί, αλήθεια"…. Μεγάλη αλήθεια, η Τούλα, η Λίτσα, η Σοφία ήταν ο Χρήστος, ο Τούλης, ο Γιώργος.

Χρυσές δουλειές έκανε η Γαρδένια από το Χρήστο με τα εκλέρ, αλλά ομολογώ, γραμμάριο δεν έβαζε το άτιμο το παλικάρι….(!!!!!!!!). Και να τα κοριτσόπουλα, στη γωνία να τρέχουν προς το πεζούλι, να μη χάσουν ούτε δευτερόλεπτο, Ο Χρήστος να πετάει το εκλέρ και να σκουπίζει βιαστικά τις σοκολάτες από το στόμα (πάλι ρόμπα έγινε!), γιατί είναι και ντροπή να τον βλέπει το κορίτσι να τρώει! Αγκαλιάσματα, με τυπική προσοχή μη μας δει κάποιος γνωστός (μα για όνομα, στη γειτονιά μας βρισκόμασταν!) και το καρφώσει στο μπαμπά, κι άντε μετά να τον πείσεις ότι αγκάλιαζες τη Λίτσα!

Κι ύστερα καβάλα στα μηχανάκια…. Είχε κόντρα στο Ξενία! Γεμάτες περηφάνια για τους καλούς μας που είναι τα πιο γρήγορα μηχανάκια της πόλης, πανηγυρίζαμε τις νίκες, αψηφώντας ή καλύτερα αγνοώντας τον κίνδυνο ακόμα και την αστυνομία που μας την έκανε κάθε τρεις και λίγο…..πάλι κόντρες ρε παιδιά; Θα τα φάτε τα κεφάλια σας.
Αααα όλα κι όλα, κάποιοι τύποι από τα "στρουμφάκια" ήτανε ξηγημένα άτομα, αρκεί να μην πέφταμε στα χέρια του Στρούμπου ή του ψηλού. Κόντρες, στην ευθεία προς το αεροδρόμιο, στοιχήματα, τσιγάρα, μπίρες, κρύο, βροχή, ξενοιασιά.

Εφηβία!

Και μετά στη Γαρδένια, πάντα εκεί, αθώα περιστεράκια. "Ποια κόντρα βρε μαμά; Με έχεις εμένα για τέτοιο παιδί; Μα στη Γαρδένια ήμουνα, αλήθεια!" Το ότι μας είχανε δει 10-20 διαφορετικοί άνθρωποι στο Ξενία, δεν είχε καμία σημασία, καμία απολύτως. Χρειάζονται γυαλιά, αμάν πια τι κόσμος, κουτσομπόλης! Ζώντας καθημερινά την αγωνία του τι θα γίνει στα διαλείμματα και μετά το σχολείο, θα έρθουν τα παιδιά από δω, θα σχολάσουμε νωρίτερα, μήπως έχουνε συνέλευση οι καθηγητές το τελευταίο τρίωρο; Και δώστου να σκαρφαλώνουμε στα κάγκελα για να δούμε ακόμα πιο μακριά, πέρα στο βάθος του δρόμου, να αφουγκραστούμε καλύτερα το θόρυβο της πόλης, μήπως κι έρχονται τα μηχανάκια (με τους καλούς μας επάνω, εννοείτε!). Α ναι, το είχαμε κι αυτό 5.000 παπάκια στην πόλη, αλλά εμείς των δικών μας τα ξεχωρίζαμε από χιλιόμετρα. Η παράνοια της εφηβίας, του έρωτα, της χαράς των αθώων χρόνων.

Και επιτέλους το μεγάλο διάλειμμα το δεκαπεντάλεπτο, και βουρ όλοι για την ΕΔΕΜ, για καφέ και τσιγάρο με το Παντελή (βρώμικος τύπος, αλλά κατά βάθος ψυχούλα) να κερνάει τα καφεδάκια και να μας κάνει τράκα τσιγάρα. Εδώ οφείλω να ομολογήσω πως η ΕΔΕΜ εκτός από cafe λειτουργούσε και ως αποθήκη για τα τσιγάρα μας! Λειτούργημα έκανε ο Παντελής, δεν ήταν ένας απλώς καφετζής, γιατί που να εμφανίσουμε τσιγάρα και που να κρύψουμε τσιγάρα; Εξονυχιστικό έλεγχο από γονείς και δασκάλους καθημερινά (τώρα που το ξανασκέφτομαι, μάλλον μας είχανε πάρει χαμπάρι, τι λουλούδια, αμύριστα, ήμασταν!).

Και σχολούσαμε, τρέχαμε στο σπίτι, φροντιστήριο, αγωνία και φτου κι από την αρχή. Τα εφηβικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα!!!

Τώρα η Γαρδένια ακόμα εκεί, αλλά χωρίς ζωντάνια, χωρίς φωνές, μαρσαρίσματα και ερωτευμένα παιδόπουλα. Μόνο κάτι περαστικούς που μπαίνουνε για να πάρουνε γλυκά, αγνοώντας την υπέροχη ιστορία της, που σημάδεψε τις εφηβικές ψυχές μας!

Ευχαριστώ…

Σχόλια:

Για να γράψεις σχόλιο στο άρθρο πρέπει να είσαι μέλος του site και να έχεις κάνει login.