Έξοδος

Εκεί που καθόμουν αμέριμνη ρεμβάζοντας έξω από το τζάμι του γραφείου μου, το σκοτεινό τοπίο και περιμένοντας το αεροπλάνο, να δουλέψω, να σχολάσω, να γυρίσω σπίτι να πέσω με τα μούτρα στο pc, τρελές ιδέες περνούσανε από το βρώμικο αλλά κατά τα άλλα πολύ χαριτωμένο κεφαλάκι μου (καλά ξεκαβαλάω, αλλά δε φταίω εγώ οι άλλοι μου τα λένε!!!!)

Το σκέφτηκα από δω, το σκέφτηκα από 'κει και λίγο παραπέρα κι από κάτω κι από πάνω κι από πίσω.... (επ, σας τσάκωσα, πάλι στο πονηρό το μυαλό σας;), τελικά το αποφάσισα... καιρός για έξοδο.

Από που θα μου πείτε..... έξοδο από μένα.

Έξοδος, η μεγάλη έξοδος..... το ελατήριο ελιξίριο ζωής!

Ε ναι, θα φύγω έστω για λίγο, όσο πιο μακριά μπορώ, ίσως και καταφέρω να ξεφύγω από τη φυλακή μου. Ξεχάστηκα, χάθηκα στις εύθυμες σκέψεις μου κι αγνόησα το καμπανάκι που χτυπούσε στο βάθος του μυαλού μου (ok, ok, όσο μου έχει απομείνει).

Εύθυμες σκέψεις, πάει καιρός από τότε που έκανα χαρούμενες σκέψεις, αλλά πού θα πάει, εδώ θα πολεμήσω και θα νικήσω. Ποιόν; Ίσως εμένα, ίσως εσένα, ίσως ακόμα και το κόσμο όλο, αυτό είναι δύναμη. Έτσι μου είπανε κι εγώ τους πίστεψα, αλλά κάπου χάθηκα στο σκότος του μυαλού μου και τώρα πάλι εδώ στο φως, προσπαθώ να ξεθάψω όποια χαρούμενη νότα έχει μείνει μέσα μου.

Προσγειώθηκε, πετάγομαι έξω από το γραφείο μου, ανασαίνοντας γρήγορα, νομίζω πως χαμογελούσα. Οι σκέψεις όμως έμειναν εκεί ψηλά...

Ξημέρωσε, φτιάχνω βιαστικά ένα σακ - βουαγιάζ (100 κιλά τον έκανα το σάκο, μάλλον είμαι πολύ αναποφάσιστη είναι και ο καιρός περίεργος και που να ξέρω τι να φορέσω (δικαιολογίες).

Πετάω, έτσι απλά δίχως δεύτερη σκέψη, με τις εύθυμες σκέψεις να μου χαμογελάνε πονηρά και να μου κλείνουνε το μάτι. Χα, τι έχω χάσει άραγε τόσο καιρό βυθισμένη στο λήθαργό μου, σαν σε χειμερία νάρκη που κράτησε χρόνια και χρόνια, που έγιναν αιώνες και το αίμα πάγωσε, το ζεστό ανθρώπινο κρέας σάπισε, τα κόκαλα γεμίσανε σκουλήκια.

Νοιώθω τα σύννεφα να με προσπερνάνε, σα να περνάνε από μέσα μου, αλλά δε φοβάμαι, δεν τρομάζω, το βρίσκω αφάνταστα διασκεδαστικό, γελάω... Προσγείωση, έδαφος, περπατώ, μυρίζω τον αέρα βρώμικης πόλης, αλλά δε με χαλάει. Εγώ σα να ξαναγεννήθηκα, αλλά δε φοβάμαι, δε πονάω, κι όμως υπάρχω, ακόμα υπάρχω. Προχωρώ με το κεφάλι ψηλά, το κορμί στητό (μέσα η κοιλιά, έξω το στήθος που λένε και στο στρατό!) κι έναν αέρα αλλιώτικο, είναι ο αέρας του μαχητή, ή μήπως του νικητή;

Δε με νοιάζει πια.... έκανα το πρώτο βήμα και ξέρω πως θα νικήσω, αλλιώς θα πεθάνω. Ε, ναι είναι η έξοδος από την ίδια τη χρυσή φυλακή μου. Αέρας. Μολυσμένος, αλλά αέρας…

Αισθήσεις, γνωστό, άγνωστο, λογικό, ανεύθυνο, χαρά, λύπη, δακρύζω. Ω ναι υπάρχω και ακόμα νοιώθω, πάω στο άγνωστο της ψυχής μου, χαράζω πορεία καρδιάς, δίχως χάρτες και πυξίδα. Αισθάνομαι, φοβάμαι, τρέχει το αίμα στις φλέβες μου, κοχλάζει... ναι τώρα το ακούω καθαρά!

Μου πήρε τόσο χρόνο, μπορεί και να άξιζε να χάσω τόσο από τη μικρή ζωή μου, ίσως τώρα νοιώθω με μεγαλύτερη ένταση, πονάω με μεγαλύτερη ένταση, ερωτεύομαι με μεγαλύτερη ένταση.

Έξοδος από μένα σε μένα...

Σχόλια:

Για να γράψεις σχόλιο στο άρθρο πρέπει να είσαι μέλος του site και να έχεις κάνει login.