Με αγαπη, Poem 19...

Είναι πλέον βέβαιο πως -δυστυχώς- έχει καταλήξει να είναι ένα είδος διαφυγής, όταν ο αέρας φτάνει να μοιάζει τρομαχτικά λίγος.

Μοιάζει να είναι το νερό που θα ξεπλύνει από πάνω μια βρωμιά που κρατάει χρόνια τώρα.
Όμως είναι και αυτό μια αυταπάτη, όπως όλες η θεωρητικές σου αναζητήσεις ως τώρα, όπως όλα τα χαώδη ταξίδια στα οποία σου αρέσει ακόμα να συμμετάσχεις.

 

Αναρωτιέσαι το γιατί;

Ποιος ο σκοπός, ποια η ουσία, ποια η πορεία που προσπαθείς να περπατήσεις όλα αυτά τα χρόνια; Η αλήθεια είναι ότι οι πολλές μεταπτώσεις, ειδικά οι εύκολες, επηρεάζουν βάναυσα τη διάθεση, όταν θα έπρεπε να σημειωθεί, πως είναι πέραν του δέοντος προβληματική.

 

Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο.

Ακόμα και τα μαλλιά μου αλλάζουν χρώμα, η καρδιά μου ψάχνει χώμα, και τα μυαλά μου ψάχνουν πώμα.

Το σίγουρο είναι πως ακόμα μαθαίνω -μα μην παρεξηγηθώ- το κάνω από ανία, μπορεί και από φλυαρία, μπορεί μια και δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω.
Ή μήπως έχω..........Έχω.......................

 

Ναι! Έχω!

 

Κουβαλάω μαζί μου μια ιδιότητα, μια κληρονομιά, που λέει πως σαν είδος είμαι άνθρωπος, και σαν καταγωγή Έλληνας, και αυτό όχι επειδή το γράφει η ταυτότητα, μα επειδή μεγάλωσα με αυτό τον ήλιο, αυτή τη θάλασσα, αυτά τα βουνά, και το Σωκράτη να διδάσκει ακόμα κοινωνική δικαιοσύνη μέσα μου, και εγώ να του αναγνωρίζω το μεγαλείο του.

 

Η ντροπή πού ανήκει;
Ο συμβιβασμός υπάρχει;
Η μαγεία χάθηκε;

 

Μάλλον έχει μείνει μόνο η ανησυχία, και μια μικρή ενοχή για όλα αυτά που έχουν πάρει θέση τριγύρω, σαν σε πόλεμο, για να εξευτελίσουν πια ότι απόμεινε απλά για να αναπνέει.
Δεν έχει τελειωμό το λάθος, ούτε συμβιβάζεται το πάθος, μόνο που κάθε μέρα λιγοστεύει η ανάσα, και ο λυτρωμός μακραίνει χωρίς να τον γνωρίσαμε ποτέ.

Για όσους μπορούν η αναζήτηση δεν σταματάει ποτέ, ούτε αρχίζει έτσι απλά.
Η ζωή είναι η μόνη αόρατη θάλασσα που υπάρχει, και το ταξίδι σε αυτήν είναι η μόνη ορατή τρέλα στην οποία έχουμε θέση. Μη με ρωτάς ποια ακριβώς. Δεν θέλω να ξέρω.................

Ταξιδεύουμε λοιπόν φίλε μου, κι όπως βλέπεις η θάλασσα είναι τόσο μεγάλη, ώστε ελπίζουμε πλέον να συναντιόνται οι πορείες, έστω και νυχτερινές, έστω και δοκιμαστικές.
Η πτώση άρχισε, μα δεν εκπλήσσει η ταχύτητά της, γιατί προσμέναμε ίλιγγο, μα αυτό είναι κάτι από βάρκα που πάει κόντρα στον αέρα μόνο με δυο σάπια κουπιά.

Κάποτε η υπόσχεση ήταν το μόνο εύκολο, μα τώρα φαντάζει αερολογία, ηλιθιότητα.
Θα μπορούσα να συνεχίσω για πολύ, για σελίδες, μα θέλω να μπορώ να πιστεύω πως ότι λίγο αξίζει το καλύτερο.

Ως ευχή τίποτα περισσότερο από το να ζήσετε σε ενδιαφέρουσες εποχές, και τα ταξίδια ορατά χωρίς τέλος ή αρχή.

Πολλά φιλιά και να περνάτε καλά.

ΚΡΗΤΗ

Στέλιος

Σχόλια:

Για να γράψεις σχόλιο στο άρθρο πρέπει να είσαι μέλος του site και να έχεις κάνει login.