Τα τρία παιδιά του Ήμπεν (παραμύθι)

Μια φορά κι έναν καιρό πριν από χιλιάδες χρόνια, στο κέντρο ακριβώς της σημερινής Ασίας υπήρχε μια καλύβα φτιαγμένη από άχυρα, λάσπη και όνειρα. Την καλύβα αυτή την είχε φτιάξει ένας γερο-νέγρος φερμένος απ' τα βάθη της Αφρικής, με σκοπό να στήσει το σπιτικό του. Έχτισε λοιπόν την καλύβα του, βρήκε και μια Ασιάτισσα με φαρδιά λεκάνη κατάλληλη να γίνει μάνα και η οικογένεια Ήμπεν μετρούσε σύντομα 5 νομάτους. Τρία γερά αγόρια, μια προκομμένη μάνα και έναν εργατικό δούλο για πατέρα. Ο Ήμπεν και φυσικά η γυναίκα του και τα παιδιά του ήταν όλοι δούλοι στη δούλεψη και τις διαταγές του Αποπύσο Εμπένμαν, ενός πλούσιου Εβραίου.

Η ζωή του Αποπύσο Εμπένμαν θα μπορούσε να γίνει παραμύθι από μόνη της, όμως εμείς δεν πρόκειται ν' ασχοληθούμε άλλο μαζί του, παρά μόνον σε ό,τι αφορά τη σχέση του με την οικογένεια Ήμπεν και ιδιαίτερα με τα τρία καμάρια της. Τρία παλληκάρια, που έμελλε να επηρεάσουν το μέλλον του πλανήτη μας, βάζοντας στέρεα θεμέλια σε τρεις ράτσες ανθρώπων που μέχρι σήμερα ταλανίζουν το γνωστό κόσμο. Ο γερο-Ήμπεν είχε ονομάσει τους γιους τους με ονόματα φερμένα απ' τη γενέτειρα χώρα του. Το μεγάλο τον ονόμασε Ενήμπεν που σημαίνει λαγός. Το μεσαίο Αλλούμπεν που σημαίνει φίδι, και το μικρό Οπούμπεν που σημαίνει αλεπού.

Τα τρία αδέρφια, παρότι είχαν διαφορετικό χαρακτήρα, είχαν κάποια κοινά χαρακτηριστικά και ήταν και πολύ αγαπημένα. Κάποτε που ο Αλλούμπεν, ο μεσαίος, είχε κλέψει ένα βατραχάκι απ' το σπίτι του αφέντη του, Αποπύσο Εμπένμαν, το μοιράστηκε με τ' αδέρφια του. Ο ίδιος κράτησε το κεφάλι, που το έκοψε τραβώντας το με τα χέρια του και στα πολυαγαπημένα του αδέρφια έδωσε ένα μπροστινό και ένα πισινό πόδι στον καθένα. Τον κορμό τον πέταξε στο ποτάμι, αφενός για επιστημονικούς λόγους –ήθελε να μελετήσει κατά πόσον οι βάτραχοι ξαναβγάζουν άκρα-, αφετέρου επειδή δεν είχε μαχαίρι και δεν μπορούσε να τον μοιράσει με ακρίβεια... στα τρία. Τόσο ακριβοδίκαιος ήταν και τέτοια αγάπη είχε στ' αδέρφια του από μικρός. Αργότερα διεμοίρασε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ένα σκυλάκι που είχε φέρει ο πατέρας του απ' τους στάβλους του Αποπύσο Εμπένμαν, αλλά και την Σεμπά Αμπουνά, που ήταν η πρωτότοκη κόρη μιας οικογενειακής φίλης της μητέρας του.

Όταν μεγάλωσε, ο Αλλούμπεν, έγινε ο πιστότερος δούλος του Αποπύσο Εμπένμαν. Επίσης έγινε αυτό που σήμερα θα λέγαμε δημοσιογράφος, αυτό που ανέκαθεν λέγανε ομοφυλόφιλος, καθώς και κοπρολάγνος και σήριαλ κίλερ. Από τις ιδιότητες του Αλλούμπεν μόνο αυτή του δημοσιογράφου θα μας απασχολήσει διότι, ως δημοσιογράφος έκανε καθημερινό ρεπορτάζ την ίδια του την ζωή και είχε μεγάλη επιτυχία. Είχε μάλιστα καθημερινή εκπομπή στην κεντρική πλατεία του χωριού, αμέσως μετά το δελτίο ειδήσεων που το εκφωνούσε ένας ανιψιός του Αποπύσο Εμπένμαν, ο Ολανέα Ίδγια, αλλά κι αυτό ακόμα το έγραφε ο Αλλούμπεν. Η εκπομπή του Αλλούμπεν -μια κουτσομπολίστικη εκπομπή με ολίγον από αστυνομικό ρεπορτάζ ήταν-, είχε γίνει τόσο δημοφιλής που ο καφετζής της κεντρικής πλατείας (ο οποίος είχε αναλάβει και το καθήκον των "σφιγμομετρήσεων και ποσοστού θεαματικότητας θεαμάτων πλατείας") έλεγε χαριτολογώντας: "Ο Αλλούμπεν έχει τόσους θεατές όσους κατοίκους έχει το χωριό μας, του Αποπύσο Εμπένμαν συμπεριλαμβανομένου!" Ο Αλλούμπεν, εκτός από δημοσιογράφος, ήταν φιλόδοξος, ματαιόδοξος, οπορτουνίστας, ψηλός, γεροδεμένος, κατάμαυρος με ροζ παλάμες και ροζ πατούσες. Ήταν τόσο μαύρος που τα κίτρινα δόντια του, τις σπάνιες φορές που γελούσε ή όταν χασμουριότανε, έμοιαζαν άσπρα. Η μύτη του ήταν πλακουτσωτή σαν να τον είχαν κτυπήσει με τηγάνι στο πρόσωπο και τα μαλλιά του μαύρα, λιπαρά και κατσαρά. Ο Αλλούμπεν Ήμπεν, κέρδισε την ελευθερία του στα 22 χρόνια του. Ο Εβραίος αφέντης, σε ανταπόδοση των υπηρεσιών του αλλά και υποκύπτοντας σε έναν μυστηριώδη εκβιασμό, του είχε χαρίσει αυτό που δεν είχε χαρίσει ποτέ και σε κανέναν άλλο μέχρι τότε: Την ελευθερία! Έκτοτε, ο Αλλούμπεν μισούσε τους δούλους. Στο χωριό όμως, όλοι οι κάτοικοι ήταν δούλοι στην δικαιοδοσία του Αποπύσο Εμπένμαν. Έτσι ο Αλλούμπεν κίνησε γι' άλλους τόπους. Τη μέρα που ο Αλλούμπεν έφυγε, μόνον ένας κάτοικος του χωριού λυπήθηκε. Ο γέρο Ήμπεν, που ένιωσε ότι τα υλικά απ' τα οποία είχε φτιάξει την καλύβα του τον πρόδωσαν.

Στο μεταξύ ο πρωτότοκος, ο Ενήμπεν είχε αρχίσει να ασχολείται με μια πρωτόγονη μορφή εξουσίας που σήμερα θα ονομάζαμε πολιτική. Ήταν και αυτός ματαιόδοξος σαν το μεσαίο αλλά είχε κι άλλα χαρίσματα: Ήταν μισαλλόδοξος και στρεψόδικος. Κυρίως όμως ήταν τεμπέλης. Πολύ τεμπέλης. Δεν ήταν έτσι από μικρός, μικρός ήταν αναποφάσιστος, δειλός και αρνητικός σε όλα. Είχε όμως τάσεις βελτίωσης. Όταν ο αδελφός του, του χάρισε το μπροστινό και το πισινό πόδι του βατράχου λιποθύμησε. Όταν του χάρισε το ίδιο σετάκι από σκύλο απλώς έκανε εμετό. Όταν τέλος του έδωσε το χέρι και το πόδι της Σεμπά Αμπουνά, τα έβαλε σ' ένα μπαούλο και δεν είπε κουβέντα. Καθώς μεγάλωνε προσπαθούσε να καταπολεμήσει τη δειλία και την αναποφασιστικότητά του, αλλά γινόταν όλο και πιο απαισιόδοξος. Έβλεπε όλα τα ποτήρια μισοάδεια και το ποτάμι έτοιμο να στερέψει. Η αγαπημένη του φράση ήταν «μπα, δε γίνεται. Αποκλείεται σας λέω!» Ήταν όμως έξυπνος. Πολύ έξυπνος. Φοβόταν τα πάντα αλλά έβρισκε λύσεις. Λόγω του φόβου του έβρισκε τρόπους να βάζει τους άλλους μπροστά. Λόγω της αναποφασιστικότητάς του, έβαζε τους άλλους ν' αποφασίζουν. Λόγω της δειλίας του, έλεγε σε όλα ναι. Έτσι είχε γίνει πολύ δημοφιλής στο χωριό. Με ψέματα και με υποσχέσεις είχε καταφέρει να φαίνεται στα μάτια των κατοίκων του χωριού ως αυτό που οι ίδιοι δεν ήταν. Γαλίφης και πονηρός, είχε καταφέρει να είναι αγαπητός τόσο απ' τους δούλους όσον και από τον ίδιο τον Αποπύσο Εμπένμαν. Όταν κατάλαβε πόσο δημοφιλής ήταν επιδόθηκε και στο άθλημα της ακατάσχετης και αμετροεπούς κολακείας με αποτέλεσμα ν' αποκτήσει δύναμη. Μεγάλη δύναμη. Στην αρχή, η εξουσία τον φόβισε. Μετά όμως κατάφερε να κρυφτεί πίσω από αυτήν και βάζοντας μπροστά το λαό φαινόταν γενναίος. Ψεύτης, κόλακας και φιλόδοξος, σε συνδυασμό με τις αρετές της δειλίας και της αναποφασιστικότητας τις οποίες είχε κρύψει πίσω απ' την εξουσία που δίνει η αγάπη του λαού, σύντομα διορίστηκε εκπρόσωπος όλων των δούλων. Σαν εκπρόσωπος δεν χρειαζόταν να δουλεύει και η οκνηρία του έβρισκε την απόλυτη ικανοποίηση. Ο Αποπύσο Εμπένμαν, έξυπνος και έμπειρος σε αυτά τα θέματα, γρήγορα ανησύχησε για τα κεκτημένα του. Ο λαός φοβόταν τον αφέντη αλλά τον Ενήμπεν τον αγαπούσε. Σύντομα του έδωσε την ελευθερία του, θυσιάζοντας έναν δούλο για να διασφαλίσει πολλούς. Έτσι όμως, ο Ενήμπεν έχασε την αγάπη του λαού. Σαν ελεύθερος δεν ήταν πλέον ένας απ' αυτούς. Βαρέθηκε να τους ξαναπείσει με ψέματα και κολακείες ότι είναι δικός τους και σύντομα , πριν χρειαστεί να αρχίσει να εργάζεται, κίνησε για άλλους τόπους.

Ο γέρο Ήμπεν ήταν πλέον σίγουρος. Μπορεί η λάσπη και τα άχυρα να έμειναν πιστά στο σπιτικό του, αλλά τα όνειρα ήταν απατηλά. Έφευγαν ένα, ένα. Ένας γιος του είχε μείνει μόνο του γερο-δούλου, του Ήμπεν που είχε έρθει απ' τα βάθη της Αφρικής που τώρα ζούσε στο κέντρο ακριβώς της σημερινής Ασίας. Προσπάθησε να στρέψει όλο του το ενδιαφέρον σ' αυτόν, μπας και στο σπιτικό του ξαναφυτρώσει η ελπίδα. Όμως, αλίμονο, ούτε ο μικρός ήταν από καλή πάστα. Η γυναίκα που πήρε ο φτωχός Αφρικάνος είχε κακό κάρμα και το κληροδότησε στα παιδιά της. Λέγαν πως ήταν η νόθα κόρη του ίδιου του Αποπύσο Εμπένμαν και μιας συγγένισσάς του που αργότερα την καταδίκασε σε θάνατο δι' ασιτίας. Πριν πεθάνει η μάνα της γυναίκας του Ήμπεν, είχε όλο τον χρόνο να καταραστεί τον Εμπένμαν και τους απογόνους του. Έτσι και ο μικρός, ο Οπούμπεν, ήταν καταραμένος όπως ήταν καταραμένα τ' αδέρφια του και καταραμένη η μάνα του. Ήταν όμως και οπορτουνίστας και μοιρολάτρης απ' τα γεννοφάσκια του μα και προληπτικός και ψεύτης. Τα ψέματά του δεν είχαν ανησυχήσει κατ' αρχάς το γερο-Ήμπεν, που τα δικαιολογούσε ως παιδική φαντασία. Αργότερα -αγαθός άνθρωπος καθώς ήταν-, δεν είχε πλέον την δυνατότητα ν' αντιλαμβάνεται τα ψέματα του γιου του, διότι είχαν το χάρισμα της αληθοφάνειας. Δεν έφτανε όμως αυτό, ο Οπούμπεν είχε και κοινά στοιχεία με το μεγάλο, τον Ενήμπεν. Ήταν δειλός.

Όμως ενώ η δειλία του Ενήμπεν προερχόταν απ' τα εγκόσμια - από τα χειροπιαστά, αυτή του Οπούμπεν είχε πηγή τα αόρατα. Πίστευε πάντα ότι κάτι μοχθηρά και αιμοβόρα δαιμόνια διαφεντεύουν το χωριό αλλά και όλον τον κόσμο. Έτσι έγινε αυτό που θα λέγαμε σήμερα προληπτικός. Χωρίς να καταλάβει πώς, άρχισε σιγά - σιγά να ξορκίζει τα πάντα. Έκανε κάτι πρωτόγονες τελετές, όχι για να διώξει μα για να καλοπιάσει τα δαιμόνιά του. Μια μέρα ανακάλυψε ότι ο κόσμος στο χωριό φοβόταν κι αυτός όσα δεν μπορούσε να ορίσει. Φοβόντουσαν μήπως ο ήλιος δεν ξαναβγεί, μήπως το ποτάμι στερέψει, μήπως ο Αποπύσο Εμπένμαν ξυπνήσει κακοδιάθετος και ανασκολοπίσει μερικούς δούλους και άλλα. Μα οι χωρικοί δεν είχαν αυτό που είχαν όλα τα παιδιά του γέρο Ήμπεν, την εξυπνάδα. Ο Οπούμπεν, ξύπνιος και πονηρός καθώς ήταν, άρχισε να μιλά στους άλλους για τα δαιμόνια. Έτσι τους έκανε πιο προληπτικούς κι από τον εαυτό του. Έτσι απέκτησε εξουσία. Ήταν πιο δυνατός απ' τους άλλους διότι αυτό που όλοι φοβόντουσαν, ο Οπούμπεν το έλεγε. Και τους φόβιζε. Όλοι, εκτός από το γέρο πατέρα, αναγνώρισαν στο πρόσωπο του Οπούμπεν αν όχι έναν αντιπρόσωπο των δαιμονίων επί της γης τουλάχιστον έναν ισχυρό αντίπαλό τους που θα μπορούσε να τα τιθασεύσει. Ο Οπούμπεν ανακάλυψε αυτό που σήμερα λέμε θρησκεία και έγινε αυτό που σήμερα λέμε παπάς. Ο Αποπύσο Εμπένμαν, φοβήθηκε την εξουσία του Οπούμπεν, φοβήθηκε τον αντιπρόσωπο των κακών δυνάμεων επί της γης, και του χάρισε κι αυτουνού την ελευθερία. Όμως ο Οπούμπεν πίστεψε και ο ίδιος τα ψέματα με τα οποία είχε γεμίσει τον κόσμο και σύντομα έφυγε και αυτός για τόπους μακρινούς και ιερούς, με σκοπό να διακηρύξει τις γνώσεις του και να αποκομίσει τα προς το ευ ζην. Μόλις έφυγε κι' αυτός, ο γέρο Ήμπεν έδωσε μια γερή σπρωξιά στην φτιαγμένη μόνον από λάσπη και άχυρα καλύβα, και την γκρέμισε...

Πέρασαν χρόνια κι έτυχε τα τρία αδέρφια, στο αποκορύφωμα της καριέρας τους, να βρεθούν στην ίδια πόλη. Συνεργάστηκαν και μέσα σε λίγο διάστημα η πόλις έγινε ιδιοκτησία τους. Ίδρυσαν τις εξουσίες τους στον αιώνα τον άπαντα και μέχρι σήμερα αναγνωρίζουμε τα μέλη της ράτσας που ο καθένας τους έσπειρε να ζει ανάμεσά μας, να βασιλεύει εις βάρος μας και να μας στερεί τον αέρα.

Οι απόγονοι του Αλλούμπεν Ήμπεν έγιναν σχεδόν όλοι δημοσιογράφοι. Ανώμαλοι και ευτυχείς μεταδίδουν και διασπείρουν τις ανωμαλίες των άλλων για να μην νιώθουν μόνοι. Διαδίδουν τα απόκρυφα ακόμα και των πολιτικάντηδων και των κληρικών. Και ας λένε όσοι δεν ξέρουν πως κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει.

Οι απόγονοι του Ενήμπεν Ήμπεν έγιναν σχεδόν όλοι πολιτικάντηδες. Αρνητικοί και αναποφάσιστοι. Τόσο αναποφάσιστοι που κάθε τόσο κάνουν εκλογές αφήνοντας το βάρος της απόφασης στους άλλους. Ακόμα και στους δημοσιογράφους και στους κληρικούς.

Οι απόγονοι του Οπούμπεν Ήμπεν έγιναν σχεδόν όλοι κληρικοί. Οπορτουνίστες και μοιρολάτρες, υπηρετούν τα θεία αφενός για να κάνουν καριέρα και να κερδίσουν τα προς το ευ ζην, αφετέρου γιατί οι δοξασίες τους διασκεδάζουν τις μοιρολατρίες του ίδιου τους του εαυτού.

Όμως ο Αλλούμπεν, ο Ενήμπεν κι ο Οπούμπεν δε στιγμάτισαν την ιστορία του κόσμου σαν προπάτορες των πολιτικάντηδων, των δημοσιογράφων και των παπάδων. Τη στιγμάτισαν γιατί μαζί τους γεννήθηκε και ανδρώθηκε η φιλοδοξία, το ψεύδος και η οκνηρία. Στην πραγματικότητα είναι οι γεννήτορες όλων των σύγχρονων επαγγελμάτων τα οποία περιγράφονται ως λειτουργήματα και οι θεμελιωτές του σύγχρονου κόσμου. Και ζήσανε αυτοί καλά, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για μας.

Σχόλια:

#1~wriwnas @ 17/6/2007 - 13:03
Άριστο... Δεν έχω τίποτε άλλο να πω...

#2~str8 @ 17/8/2007 - 11:07

#4~SweetLove @ 14/10/2007 - 14:29

Για να γράψεις σχόλιο στο άρθρο πρέπει να είσαι μέλος του site και να έχεις κάνει login.