οικογενειακο προβλημα

Κάποια λογία και σκέψεις που θέλω να μοιραστω στην μητέρα μου άλλα και να το κάνω δεν θα με ακούσει

θα ήθελα να σταματήσεις να με πληγώνεις.. στο λέω το τελευταίο διάστημα πολύ συχνά…
είμαι πλέον 20 χρονων και πρέπει να με αφήσεις να χαράξω την δίκη μου πορεία και όχι να μπαίνεις εμπόδιο. Θα έπρεπε να είσαι διπλά μου να με στηρίζεις ακόμα και αν κάνω λάθος και όχι να μην με αφηνείς να κουνηθώ. Απο όταν σου είπα ότι βρήκα αγόρι ήσουν που ήσουν αυστηρή τώρα έγινες ακόμα χειρότερα. Επειδή δεν τον εγκρίνεις εσύ δεν σημαίνει ότι πρέπει να τον αφήσω. Αυτό έκανες από τα 17 μου που είχα την πρώτη μου σχέση και σου έλεγα ότι θα βγω βόλτα μαζί του και σε έβλεπα μετά από λίγο από πίσω μας να παρακολουθεις κάθε μας κίνηση ή ακόμα και με τις φίλες μου αν και όχι πάντα με αυτές. Αφου είδα ότι με τα αγόρια έχεις θέματα άρχισα να σου λέω ψέματα ότι θα βγω με μια φίλη και έβγαινα με ένα αγόρι και αφου με επαιρνες χαμπάρι ότι σου λέω ψέματα ερχόσουν και έκανες σκηνικό και έπειτα με ΄΄μάζευες ΄΄. Εν τελεί σταμάτησα να έχω και φίλους και αγόρι και μένω σπίτι τα τελευταία 3 χρονιά μέχρι σήμερα που βρήκα το αγόρι μου , έχουμε σχέση εξ αποστάσεως , μιλάμε μόνο από τo messenger , έχουμε βρεθεί μόνο μια φορά άλλα και πάλι σε ενοχλεί. Μου λες διαρκώς ότι σου λέω ψέματα και ότι σου κρύβω πράγματα ενώ ότι έπρεπε να ξέρεις το ξέρεις. Το αγόρι μου άρχισε να με παροτρύνει να βγαίνω έξω έστω και μονή μου , τώρα ειδικά που είναι καλοκαίρι να πηγαίνω είτε για περπάτημα , είτε καμιά βόλτα στην παράλια , είτε να πηγαίνω να κάθομαι στο πάρκο και να χαζεύω και γενικά με παροτρύνει να μην κάθομαι άλλο μέσα στο σπίτι άλλα κάθε φορά που σου έλεγα ότι θα πάω έξω μετά από δυο λεπτά σε έπαιρνα χαμπάρι ότι βρισκόσουν λίγα μετρά πιο πίσω μου. Όποτε να μαι πάλι μέσα… σου είπα για το πανεπιστήμιο ότι αυτη η σχολή που διάλεξα με το ζόρι δεν μου αρέσει και δεν θέλω να την συνεχίσω και έβαλες και τον αδερφό μου στην μέση και μου φωνάζατε για ώρες, σου είπα ότι ξεκίνησα να ψάχνω για δουλειά αφου έτσι και αλλιώς κάθομαι και η απάντηση σου ήταν ότι με έχει πιάσει μια εμομνη και ότι δεν εκτιμάω το ότι κάθομαι στο σπίτι... και σε ρωτάω.. εσύ θα το εκτιμούσες να κατέθεσε μέσα μονή σου ; χωρίς κάποιον να ανταλλάξεις μια κουβέντα ; δεν λέω καλή και η μοναξιά ώρες ώρες όλοι μας την έχουμε ανάγκη άλλα όχι καθημερινά και για χρονιά… θέλω να κάνω κάτι στην ζωή μου δεν μπορώ άλλο μέσα. Και το θέμα σου που έχω αγόρι δεν μπορώ να το καταλάβω… κάθομαι μαζί του όλη μέρα , γελάμε , παίζουμε παιχνίδια , βλέπουμε σειρές , βοηθάμε ο ένας τον άλλον σε διάφορα ζητήματα που μπορεί να προκύψουν και κάθε φορά που με βλέπεις ότι περνάω καλά έρχεσαι , μου κλείνεις το λαπτοπ αποτομα , μου παίρνεις ότι ηλεκτρονική συσκευή έχω και έπειτα μου φωνάζεις ότι δεν είμαι χαρούμενη , ότι μου κάνει πλυση εγκεφάλου , ότι με χειραγωγεί , ότι με απομακρύνει από την οικογένεια μου και για το τελευταίο τουλάχιστον έχω να πω ότι το κάνεις εσύ όχι εκείνος. Την πρώτη φορά που μου τα πήρες σου ζήτησα να μου δωσεις το κινητό μου να του πω έστω μια καληνύχτα και μου έλεγες ότι δεν σε σέβομαι και δεν σέβομαι τα θέλω σου ότι δηλαδή δεν θέλεις να μιλάω μαζί του και όταν σου είπα ότι εσύ δεν σέβεσαι πρώτη τα θέλω μου άρχισες να μου μιλάς για ηλικίες ότι εσύ είσαι 48 και εγώ 20 και ότι πρέπει να αρχίσω να σε σέβομαι , ότι δεν σέβομαι κανέναν , ότι είμαι αγενής απέναντι σου , ότι φέρομαι άσχημα σε όλους , ότι κάνεις δεν με συμπαθεί ότι είμαι τεμπέλα και το παράδειγμα σου ήταν ότι δεν έβαλα τα πλυμένα πιάτα στο ντουλάπι , ενώ όλη μέρα καθαρίζω , μαγειρεύω , πλένω τα πιάτα , τα ρούχα κτλ μιας και δεν έχω τι άλλο να κάνω μέσα στην μέρα μου και όταν έρχεστε σπίτι και εσύ και ο αδερφός μου σηκώνομαι πάντα και σας βάζω ότι θέλετε να πιειτε και να φάτε και αυτό μου λες ότι μου το επιτρέπεις εσύ να το κάνω για να νιώθω χρήσιμη στο σπίτι και ότι τώρα πια θα το κάνεις μονή σου γιατί δεν θέλεις τίποτα από έμενα και όταν σου είπα εντάξει θύμωσες και άρχισες να με κάνεις να νιώθω χειρότερα από σκουπίδι. Την επόμενη μέρα αφου πήρα πίσω το κινητό μου το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πω συγγνώμη στο αγόρι μου και επειδή κατάλαβε ότι κάτι έγινε μιας και είδε ότι δεν τον έκλεισα εγώ μετά από λίγη πίεση του είπα τι έγινε και άρχισε να μου λέει να έρθει να με πάρει , να ζήσω μαζί του και μου είπε πως άμα μου ξανά πάρεις το κινητό να το πάρω πίσω και να μην σου επιτρέπω να μου φερεσε έτσι παρ όλα αυτά δεν το έκανα όμως άλλα μου ξέφυγε πως θέλω να ζήσω με το αγόρι μου και ξεκίνησες να μου λες πως θέλει να με απαγάγει , πως θα με βγαλει στην σιγκρου και θα είναι ο νταβατζής μου και άλλα πολλά αβασιμα. Μερα με την μέρα άρχισες να γίνεσαι όλο και πιο απότομη μαζί μου και σφιγγαν όλο και πιο πολύ τα λουριά. Οταν σου είπα πως δεν αντέχω άλλο αυτη την κατάσταση μου είπες ειρωνικά ‘ναι για όλα εγώ φταίω εσύ δεν κάνεις πότε τίποτα’ και όταν σου ζήτησα να σταματήσεις να είσαι έτσι μου είπες πως θα γίνεσαι όλο και πιο απόμακρη , όλο και πιο σκληρή και ότι κομμένες οι ευγενιες από εδώ και πέρα και όντως το έκανες. Προσπάθησα πολλές φόρες να τα βρούμε μεταξύ μας μα δεν ήθελες και έπειτα από μερικες μέρες μου λες ότι εγώ φταίω για αυτη την κατάσταση και ότι εγώ φταίω που είσαι έτσι. Σου μιλάω ευγενικά και μου λες ότι κάτι σκαρώνω με το αγόρι μου , σου μιλάω απότομα μου λες ότι δεν σε σέβομαι και ότι πάντα είμαι επιθετική , σου ζητάω συγγνωμη και σου ξανά μιλάω πάλι ευγενικά και μου λες ότι σε εκνευρίζει όταν στο παίζω παναγια και δεν έχω καταλάβει ακόμα τι θέλεις. Την τελευταία φορά που μου πήρες πάλι όλες τις συσκευές ήρθα για πρώτη φορά να σου τις πάρω πίσω , σου ζητούσα στην αρχή ευγενικά να μου δωσεις τα πράγματα μου πίσω και μου έλεγες όχι και να φύγω και ότι δεν με θέλεις εκεί , μετά σε έκανα λίγο στην άκρη για να περάσω και άρχισες να με σπρώχνεις , προσπάθησα αρκετές φόρες με το κάλο άλλα συνέχισες να με κοπάνας πάνω στον τοίχο και μετά σε έσπρωξα και εγώ , εκείνη την ώρα ήρθε και ο αδερφός μου να δει τι γίνετε και αντί να σε καθησυχάσει άρχισε να λέει σε έμενα ΄΄ε καλά τι θα πάθεις αν δεν μιλήσεις μια φορά , μας ενοχλείς.΄΄ (συγγνώμη που τους τελευταίους 2 μηνες μιλάω με κάποιον και περνάω καλά). Έπειτα έφυγα στο δωμάτιο μου άρχισα να κλαίω και να λέω πως θέλω να παθαίνω και ήρθες στο δωμάτιο μου και είχες ένα βλέμμα γεμάτο ικανοποίηση και μου λες αααααα ναα μπράβο τώρα μιλάς σωστά! Σου είπα ότι τόση ώρα μου έλεγες πως δεν με θέλεις μαζί σου και να φύγω όποτε τώρα δεν σε θέλω εγώ και να βγεις από το δωμάτιο. Άρχισες να μου κουνάς το δάχτυλο μέσα στην μούρη μου ,σου είπα σταμάτα και φύγε και δεν άκουγες και εκείνη την ώρα σε έσπρωξα. Έπειτα με έσπρωξες εσύ , με χτύπησες και με πέταξες στο κρεβάτι (μια βδομάδα μετά και ακόμα έχω μελανιές και γρατσουνιές ) κάτι μου είπες άλλα πάνω στην σύγχυση δεν κατάλαβα και δεν θυμάμαι. Μέτα από λίγο χτύπησε το τηλεφώνου. Ηταν το αγόρι μου που το μόνο που ζήτησε στην αρχή ήταν να με ακούσει για να δει αν είμαι καλά. Στο είπε 3-4 φόρες ότι δώστε μου την κοπέλα μου και του έλεγες ποιος είσαι εσύ που θα πεις σε έμενα τι θα κάνω και έπειτα αρχίσατε να απειλείται ο ένας τον άλλον. Εκείνο το βράδυ μου ζήτησες να μην του ξανά μιλήσω και μάλιστα μου είπες ότι αν φύγω από το σπίτι δεν θα βγω ζωντανή από τα χεριά σου. Πέρασε μια βδομάδα από τότε που δεν του έχω μιλήσει καθόλου… μου λείπει αφόρητα.. και εσύ αντί να δεις πως χωρίς αυτόν υποφέρω μου λες ότι δεν θα του ξανά μιλήσω γιατί ανακατεύτηκε στην ζωή σου ενώ εσύ είσαι αυτη που ανακατεύτηκε στην δίκη μου. Όλο αυτό το διάστημα ενώ δεν του μιλάω μου το κοπάνας συνεχώς , μου λες ότι εκείνος με απειλουσε έμενα ενώ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο και στο λέω επανειλημμενα άλλα αρνησε να με ακούσεις . Μου ζητησες να πάμε έξω βόλτα να βγω να πάρω αέρα , βγαίνουμε ενώ είναι από τις λίγες φόρες που θέλω να κάτσω σπίτι και να μην κάνω απολύτως τίποτα και εκεί που καθόμαστε στο παγκάκι με ρωτάς τι θέλω πραγματικά να κάνω στην ζωή μου. Σου λέω ότι θέλω να βρω μια δουλειά , να έχω ένα δικό μου σπίτι και να είμαι ανεξάρτητη να μην δίνω αναφορά σε κανέναν και μου λες πως αυτό στο λέω από τα 16 μου και ότι ακόμα και να το κάνω πότε δεν θα είμαι ευχαριστημένη και πως πότε δεν θα είμαι χαρούμενη και έπειτα μου λες για το αγόρι μου αν μιλάμε σου λέω όχι και με βάζεις να ορκιστώ στην ζωή σου και στην ζωή από το σκυλάκι μου και δεν σου απαντάω. Κάθομαι και κοιτάω το πάτωμα και προσπαθήσω να μην βάλω τα κλάματα και αρχίζεις να φωνάζεις ΄είναι ωραίο αυτό που κάνεις ; ΄σου λέω εσύ είναι ωραίο αυτό που κάνεις και μου λες εμέ βεβαία όλα εγώ τα κάνω. Συνεχεία εντωμεταξύ μου κοπάνας πράγματα που έχουν συμβεί στο παρελθόν και μου λες ότι εγώ είμαι κολλημένη σε αυτό άλλα καπάκι μου λες ότι σκέφτομαι συνεχεία το μέλλον και δεν απολαμβάνω το παρόν. Το θέμα είναι πως έχω φύγει από το παρελθόν , προσπαθώ όσο μπορώ να απολαύσω το παρον όμως είναι αδύνατον όποτε έχω στραφεί στο μέλλον και προσπαθώ να το φτιάξω άλλα εσύ μου το γκρεμίζεις. Άλλα περιστατικά που έχουν συμβεί που δεν βγάζουν νόημα είναι που πήγες μια μέρα στο σούπερ μάρκετ όσο εγώ σε περίμενα από έξω με το σκυλάκι , βγήκες , σου λέω δώσε μου και έμενα καμιά σακούλα να μην έχεις τόσο βάρος εσύ , νεύριασες , μου είπες όχι , άρχισες μετά στο δρόμο να τρέχεις και εγώ από πίσω με πιο χαλαρό ρυθμό άρχισα να σε ακολουθώ με το σκυλάκι. Γυρίσαμε σπίτι σε ρωτάω αν θέλεις βοήθεια να τα τακτοποιήσεις μου λες άσε κατάλαβα με χρησιμοποιείς για τον σκοπό σου , σε ρωτάω τι εννοείς , δεν μου απαντάς και μετά σου λέω φεύγω πάω μια βόλτα , μου λες αν ανοίξω αυτί τη πόρτα και βγω να μην ξανά γυρίσω και σου λέω εντάξει και πάω να φύγω, αρχίζεις τις φωνές και τις υστερίες και μου λες πως μια φορά δεν μπορώ να κάτσω να συζητήσω ενώ όσες φόρες το έχω προσπαθήσει πάντα καταλήγουμε στο εγώ να κλαίω , εσύ να λες τα δικά σου , να μου κοπάνας τα παλιά και να μου βγάζεις ότι έχω χίλια δυο αρνητικά εν τελεί να συμφωνώ μαζί σου και να τελειώνει εκεί. Αυτό όμως δεν είναι συζήτηση αυτό είναι μονόλογος και όσες φόρες προσπάθησα να κάνω διάλογο μαζί σου έβρισκα τοίχο. Μου λες επίσης ότι αν ήθελα να συζητήσω μαζί σου θα ερχόμουν μαζί σου και δεν θα πήγαινα με το πάσο μου και ότι δεν σε σεβαστικά ότι εσύ κουβαλάς βάρος και όταν σου είπα ότι στην αρχή με το που βγήκες από το σούπερ μάρκετ σε ρώτησα αν θέλεις βοήθεια και μου αρνήθηκες η ότι εγώ είχα και το σκυλάκι και πήγαινα με τον ρυθμό του γιατί έπρεπε να κάνει την ανάγκη του και δεν γινεται να το τραβάω μου λες πως όλα αυτά είναι δικαιολογίες. Εχουν συμβεί τόσα πολλά και αυτά που έχω γράψει δεν είναι ούτε καν τα μισά είναι περίπου 4 ήμερες τις ζωής μας και μια μικρή περίληψη η οποία δεν αγγιζει ούτε καν την αρχή από όσα έχουν γίνει. Όσες φόρες και αν σου έχω ζητήσει να σταματήσεις να μου φερεσαι έτσι μου λες ότι εγώ σας φέρομαι χάλια και ότι εσείς είστε εντάξει απέναντι μου και μπορεί να ισχύει. Μπορεί εγώ να έχω το πρόβλημα άλλα ακόμα και έτσι να είναι πάλι είναι ένας λόγος για να φύγω. Είτε εγώ σας φέρομαι άσχημα είτε εσείς αυτί δεν είναι κατάσταση για να ζούμε. Θέλω να φύγω και δεν μπορώ γιατί δεν μπορώ να βρω δουλειά. Οταν είχα βρει εκείνη την δουλειά σαν σύνοδος για άτομο με ειδικές ανάγκες που κράτησε μόνο 9 ήμερες έκανες τα αδύνατα δυνατά να με πείσεις ότι ήταν λάθος και ότι δεν έπρεπε και ότι είμαι άχρηστη και ότι να αφου ζορίστηκα δεν μπορώ να τα βγάλω με τίποτα πέρα και τα δικά σου τέλος πάντων… (στο σπίτι παρ όλα αυτά δεν είμαι άχρηστη για να κάνω δουλείες … ) άφησε με άπλα να πάρω τον δικό μου δρόμο. Ελα και βοηθάμε να ρίξουμε μαζί άσφαλτο να τον διαβώ μην μου χτίζεις τοίχους μπροστά μου. Σε αγαπώ, θέλω να σε έχω στη ζωή μου άλλα όχι να καθορίζεις εσύ την ζωή μου. Δεν αντέχω άλλο πόνο. Θέλω ηρεμία και την ηρεμία αυτη δεν θα την αποκτήσω με το να είμαι κλεισμένη. Σε ευχαριστώ που ήσουν διπλά μου όλα αυτά τα χρονιά μα θέλω να κάνω κάτι δικό μου. ..