Kαλώς Ήρθατε στην Έρημο του Πραγματικού

Καλώς ήρθατε στην έρημο του πραγματικού, όπως θα έλεγε και ένας πολυγραφότατος σύγχρονος φιλόσοφος. Ένα κόσμο όπου τίποτα δεν κινείται, ιστορία δεν παράγεται, γιατί ότι συμβαίνει είναι επίπλαστο, σκηνοθετημένο και συνεπώς πεπερασμένο. Ο κινηματογράφος (και κατ’ επέκταση η τέχνη ) αφουγκραζόμενος τα μηνύματα των καιρών και όπως πάντα μπροστά από την εποχή του, χάρη σε εμπνευσμένους οραματιστές σκηνοθέτες, κάποιες φορές υποσυνείδητα σ’ ένα συμβολικό και αλληγορικό επίπεδο κλείνει το μάτι στις κοιμισμένες συνειδήσεις των ανθρώπων του καναπέ και της tv και άλλοτε παρουσιάζει στο μέσο θεατή την πραγματικότητα που βιώνει ως επιστημονική φαντασία.
        Σε πολλές λοιπόν ταινίες ο πεπλανημένος κεντρικός ήρωας για χ-ψ λόγους δεν αντιλαμβάνεται ότι ζει σ’ ένα αποδομημένο κόσμο, σε μία σύγχρονη κόλαση του Δάντη όπου όλοι οι γύρω του έχουν μετατραπεί σε νεκροζώντανα όντα ( ζόμπι) αλλά αντιθέτως έχει την πεποίθηση ότι ζει ή θέλει να πιστεύει ότι ζει σ’ ένα κόσμο αντανάκλαση των δικών του ψευδαισθήσεων, εθελοτυφλώντας ή φορώντας παραμορφωτικούς φακούς και μόνο στο τέλος έρχεται αντιμέτωπος με την εφιαλτική πραγματικότητα.

Έτσι μεταφέροντας το κινηματογραφικό σενάριο στη δική μας πραγματικότητα τίποτα στην ουσία δεν είναι αυτό που φαίνεται. Θεσμοί και εξουσίες, που καταδυναστεύουν ανέκαθεν τους πολίτες όλων των κοινωνιών δημιουργούν την απόλυτη φενάκη φορώντας το προσωπείο – βιτρίνα και μέσω της αέναης πλύσης εγκεφάλου από τους εκάστοτε κρατικούς μηχανισμούς, της μαζοποίησης συνειδήσεων και εκμετάλλευσης των συστηματικά καλλιεργούμενων – επίπλαστων ανασφαλειών και μύθων (ανάγοντας τους έτσι σε κοινωνικό φαντασιακό), που στοιχειώνουν το άτομο από τη γέννηση του ως κοινωνικό ασυνείδητο, επιβάλλουν την ύπαρξη τους στους ανθρώπους, ως απολύτως αναγκαία.
                  Η σύγχρονη δημοκρατία πχ αποτελεί ένα παιχνίδι ισορροπιών των πολιτικο-οικονομικών ελίτ, στο οποίο οι απλοί πολίτες έχουν την ψευδαίσθηση ότι συμμετέχουν, αφού τα αποτελέσματα των εκλογικών αναμετρήσεων είτε δεν προσφέρουν καμία αλλαγή είτε είναι ήδη προδιαγεγραμμένα. Πρόκειται για ένα γεύμα στο οποίο τρεις λύκοι και ένα πρόβατο ψηφίζουν για το γεύμα της ημέρας.

Το κράτος δεν είναι οι υπηρεσίες, τα υπουργεία , οι κυβερνήσεις που λειτουργούν δήθεν για το κοινωνικό καλό. Αυτή είναι απλά η βιτρίνα, γιατί το πραγματικό κράτος είναι το λεγόμενο βαθύ κράτος, που μόνο μακροπρόθεσμο στόχο έχει τη διατήρηση της ισχύος   της κρατικής – οικονομικής νομενκλατούρας και της περιρρέουσας ελίτ, την εξασφάλιση των κεκτημένων της, καταπιέζοντας και ποδηγετώντας το κοινωνικό σύνολο( αναφέρομαι σε όλες τις κρατικές εξουσίες και της κομμουνιστικής μη εξαιρουμένης ).Το κράτος ιστορικά και εκ φύσεως είναι εχθρικό προς τον πολίτη ενώ και από γλωσσολογικής πλευράς    ίδια η ετυμολογική ανάλυση της έννοιας καταδεικνύει την αρνητική χροιά αυτής. Ο λαός για το κράτος είναι αναγκαίο κακό που πρέπει συνεχώς να ελέγχεται να επιτηρείται και αν χρειαστεί να υπόκειται σε μέτρα συμμόρφωσης.
                     Ως προστάτη αυτής της κάστας το κράτος έχει εφεύρει την αστυνομία, της οποίας ο ρόλος είναι να προστατεύει την ευμάρεια και τον τρόπο ζωής αυτού του 20% κρατώντας μακριά όλους τους υπόλοιπους. Πρόκειται κατ’ ουσία για μια ιδιωτική security ενός κλειστού club.
               Η εκκλησία από την άλλη δεν είναι το ευαγές ίδρυμα που ευαγγελίζεται την αγάπη και την ανεκτικότητα αλλά εκείνοι οι υποκινούμενοι και πραγματικοί εκφραστές των επιδιώξεων της, φονταμελιστές , σκοταδιστές – “ορθόδοξοι” ταλιμπάν, που διαδηλώνουν κραδαίνοντας σταυρούς ωσάν σπαθιά και τα μάτια τους ξεχειλίζουν από μίσος και τα πρόσωπα τους είναι παραμορφωμένα από τη μοχθηρία και «ιερείς» που αλληλοσπαράζονται για θώκους, αξιώματα, πλούτη και κοσμική εξουσία.(Αναφέρομαι πάντα στην εκκλησία ως 8εσμό και όχι στη θρησκεία ή το ποίμνιο).


Όλα αυτά τα πραγματικά πρόσωπα θα τρομοκρατούσαν το μέσο πολίτη επιφέροντας ίσως το χάος, οπότε είτε μέσω της απόλυτης αποβλάκωσης της μικροαστικής επιτυχίας – ευτυχίας είτε μιας ένοχης και συνειδητής αμνησίας για τη διαφύλαξη της ψυχοσωματικής τους υπόστασης οι άνθρωποι αποφασίζουν να ζήσουν στο δικό τους «Matrix».
                     Το μεγαλύτερο όπλο στα χέρια της όποιας εξουσίας δεν είναι ούτε οι πύραυλοι ούτε τα πυρηνικά αλλά ο φόβος….σπείρε φόβο και θα θερίσεις κοινωνίες άβουλες, υπνοβατικές, φοβικές, ετεροκαθοριζόμενες και εύκολα χειραγωγήσιμες. Σκεφτείτε πόσο εύκολα αποπροσανατολίζονται οι μάζες…θυμηθείτε ένα απλό παράδειγμα,τη γρίπη των πτηνών και κάντε τους ανάλογους συνειρμούς. Το θέμα ήρθε και χάθηκε μέσα σε υστερία ενώ ψύχραιμες επιστημονικές φωνές, που υποστήριζαν με στοιχεία ότι δεν υπάρχει πραγματικός άμεσος κίνδυνος θάφτηκαν αμέσως από τα ΜΜΕ για όσο χρειαζόταν να παραμείνει το θέμα στην επικαιρότητα σε κλίμα υστερίας….Φίλοι μου μας περιμένουν λιμοί ,επιδημίες , φονικά μικρόβια, φονικοί καταποντισμοί αλλά και «φονική» συρρίκνωση της αλήθειας, των δικαιωμάτων και των ελευθεριών μας και μάλιστα όλα αυτά θα γίνουν και με την συγκατάθεση μας …καλό μας ύπνο....και ο τελευταίος ας κλείσει και το φως…αυτά που έρχονται δεν αξίζει να τα δούμε….


ΥΓ…για να προλάβω παρερμηνείες δεν ταυτίζομαι πλέον με κανένα κόμμα ή πολιτικό χώρο…δηλώνω ουμανιστής, σκεπτόμενος(όσο μπορώ) μα πάνω απ’ όλα άνθρωπος που φοβάται αυτά που έρχονται και που κάνουν μελλοντολογικές - εσχατολογικές ταινίες να μοιάζουν   τόσο οικείες σ΄ αυτούς που κοιτούν πέρα από το πέπλο της επιφάνειας.….ευχαριστώ όσους έκαναν τον κόπο να με διαβάσουν…..