The Ideal Girl

Οι λέξεις δεν πρέπει να μένουν μετέωρες, ένα γραπτό είναι μία ζώσα φωτογραφία. Άγγιξε το αποτύπωμα τους πάνω στο χαρτί, νιώσε την υφή τους, το βάθος τους, ακόμη και τις όποιες αποκλίσεις του γραφικού χαρακτήρα. Τότε πια κλείσε τα μάτια και θα αγγίξεις το χέρι αυτού που γράφει, θα αισθανθείς τις συσπάσεις των νεύρων της παλάμης, θα δεις με τα μάτια του και θα αφουγκραστείς ότι υπάρχει πέρα και πίσω από τις λέξεις.
                                 Θέλω να μιλήσω για τη δική μου μούσα, της οποίας η χάρη στο περπάτημα, η αφαιρετικότητα της σιλουέτας της, η πλαστικότητα των κινήσεων των χεριών της μπορεί μόνο να συγκριθεί με τις γυναικείες μορφές ενός Μοντιλιάνι….γι’ αυτήν που όταν γυρίζει να κοιτάξει φτιάχνοντας με τις άκρες των δαχτύλων τα μαλλιά της, αιχμαλωτίζει για μια στιγμή ένα κάδρο απαράμιλλης ομορφιάς και γλυκύτητας, που θα ζήλευε αναγεννησιακός ζωγράφος. Αυτά τα δάχτυλα τα τόσο κομψά και εύθραυστα αλλά και γεμάτα νεύρο σαν πλήκτρα πιάνου. Και όταν αυτά τα μελαγχολικά μάτια χαμογελούν, αν και όχι συχνά, τότε όχι απλώς φωτίζεται ο χώρος γύρω της αλλά σε κατακλύζει μια αύρα ζεστασιάς σαν το αέρα που κατεβαίνει στις αρχές της άνοιξης από τις κορφές των βουνών, πλημμυρίζοντας το κάμπο με όλα τα μεθυστικά αρώματα των ανθισμένων δέντρων.
Αυτή είναι η δική μου μούσα, του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος γιατί με αυτή περπατήσαμε στις όχθες του Τάμεση και στα πάρκα του Λονδίνου των φοιτητικών μου χρόνων, κάποια δειλινά του φθινοπώρου, σιωπηλοί με μόνη συντροφιά ένα χαλί φύλλων στο χρώμα της ώχρας τόσο παχύ που φαινόταν σαν να γλιστρούσαμε απαλά πάνω του…….

Οι λέξεις δεν πρέπει να μένουν μετέωρες, ένα γραπτό είναι μία ζώσα φωτογραφία. Άγγιξε το αποτύπωμα τους πάνω στο χαρτί, νιώσε την υφή τους, το βάθος τους, ακόμη και τις όποιες αποκλίσεις του γραφικού χαρακτήρα. Τότε πια κλείσε τα μάτια και θα αγγίξεις το χέρι αυτού που γράφει, θα αισθανθείς τις συσπάσεις των νεύρων της παλάμης, θα δεις με τα μάτια του και θα αφουγκραστείς ότι υπάρχει πέρα και πίσω από τις λέξεις.
                                 Θέλω να μιλήσω για τη δική μου μούσα, της οποίας η χάρη στο περπάτημα, η αφαιρετικότητα της σιλουέτας της, η πλαστικότητα των κινήσεων των χεριών της μπορεί μόνο να συγκριθεί με τις γυναικείες μορφές ενός Μοντιλιάνι….γι’ αυτήν που όταν γυρίζει να κοιτάξει φτιάχνοντας με τις άκρες των δαχτύλων τα μαλλιά της, αιχμαλωτίζει για μια στιγμή ένα κάδρο απαράμιλλης ομορφιάς και γλυκύτητας, που θα ζήλευε αναγεννησιακός ζωγράφος. Αυτά τα δάχτυλα τα τόσο κομψά και εύθραυστα αλλά και γεμάτα νεύρο σαν πλήκτρα πιάνου. Και όταν αυτά τα μελαγχολικά μάτια χαμογελούν, αν και όχι συχνά, τότε όχι απλώς φωτίζεται ο χώρος γύρω της αλλά σε κατακλύζει μια αύρα ζεστασιάς σαν το αέρα που κατεβαίνει στις αρχές της άνοιξης από τις κορφές των βουνών, πλημμυρίζοντας το κάμπο με όλα τα μεθυστικά αρώματα των ανθισμένων δέντρων.
Αυτή είναι η δική μου μούσα, του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος γιατί με αυτή περπατήσαμε στις όχθες του Τάμεση και στα πάρκα του Λονδίνου των φοιτητικών μου χρόνων, κάποια δειλινά του φθινοπώρου, σιωπηλοί με μόνη συντροφιά ένα χαλί φύλλων στο χρώμα της ώχρας τόσο παχύ που φαινόταν σαν να γλιστρούσαμε απαλά πάνω του…….

…….μαζί είδαμε σε θερινό κινηματογράφο στο θησείο το «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» ένα αυγουστιάτικο βράδυ κάτω από τη φωτεινή αγκαλιά της Ακρόπολης…..μαζί ανεβήκαμε στην Πνύκα αργά μια νύχτα μαζί με δεκάδες άλλα ζευγάρια και παρέες φίλων που αγνάντευαν τη ζωή πάνω από τη θάλασσα των φώτων και το μακρινό βουϊτό της πόλης. Μαζί πίναμε καφέ στο κέντρο της Αθήνας τα μεσημέρια της ραστώνης, όταν απλά μου χαμογέλασε για μια στιγμή και τότε το μυστήριο της ζωής λύθηκε και η απόλυτη ευτυχία έγινε χειροπιαστή…….μαζί είμαστε αγκαλιασμένοι στην πλατεία Αριστοτέλους πατρίδα των παιδικών μου χρόνων και σημείο αναφοράς της μετέπειτα ζωής μου, ένα χριστουγεννιάτικο βράδυ καθώς τα λαμπιόνια και οι γιορτινές μπάλες αντανακλούσαν ένα σώμα πέρα στο πηχτό σκοτάδι.
Αυτή είναι λοιπόν η μούσα μου, ένας τόπος οικείος και ζεστός, γιατί πατρίδα μας δεν είναι ένας τόπος αλλά όλα τα μέρη που περάσαμε όμορφα μαζί με όμορφους ανθρώπους, που πάντα θα θυμόμαστε ακόμη και αν χαθούμε μετά. Έτσι κι ευτυχία άπιαστο όνειρο είναι, μα η πορεία προς αυτήν γεμάτη στιγμές της είναι, γεύση από το νόημα της στα χείλη, για λίγο μένει γλυκαίνοντας την ύπαρξη. Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα όλα έχουν ένα τέλος.
       Η δική μου μούσα όμως θα έχει μια θέση στην καρδιά μου, αφού αυτήν την έπλασε και αποτελεί πια κομμάτι της …..είναι μια πατρίδα, μια στιγμή ευτυχίας………

Υ.Γ. Δεν πρόκειται για υπαρκτό πρόσωπο,απλά την εξιδανίκευση της έννοιας έρωτα για μένα