Πεθαινουμε..Και μετα?

Το πρόβλημα Verus με την απάντηση σου είναι πως είναι μονοδιάστατη. Δίνεις την εξήγηση του θανάτου από επιστημονική σκοπιά. Πρέπει άραγε να τα εξηγούμε όλα με βάση τη λογική και το επιστητό; λέω εγώ τώρα.

Οι επιστήμονες μπορούν και φτιάχνουν ρομπότ, εντούτοις όσο κοντά και να φτάσουν στον άνθρωπο, δεν πρόκειται ποτέ να ταυτιστούν μ' αυτόν. Κι αυτό συμβαίνει διότι ο άνθρωπος δεν αποτελείται μόνον από σάρκα και οστά. Υπάρχει κάτι βαθύτερο κάτω απ' τη σάρκα, το οποίο μας δίνει την ικανότητα να αγαπάμε, να μισούμε, να στεναχωριόμαστε, να χαιρόμαστε κι αυτά ασφαλώς ονομάζονται συναισθήματα. Θα μπορούσε άραγε η επιστήμη να δημιουργήσει αισθήματα, να φτιάξει λίγη αγάπη ή θυμό; μάλλον όχι.

Είσαι κάθετη κι αυτό δυσκολεύει την εξαγωγή ενός συμπεράσματος εν προκειμένω. Ο άνθρωπος έχει εφοδιαστεί με μια άγνωστη φύσει ικανότητα να αναζητά διαρκώς απαντήσεις, να ρωτά και κάποιες φορές είναι μάλλον αδύνατον να λάβει απάντηση. Το μόνο εύκολο είναι να πούμε ναι και όχι όπως εσύ Verus. Ο θάνατος ίσως είναι η αρχή της ύπαρξης μας, η απελευθέρωση από το φθαρτό κορμί και η μετάβαση στα πλαίσιο μιας μεταφυσικής διάστασης, δίχως τη σάρκα. Ως εκ τούτου, άυλοι γινόμαστε εκ των πραγμάτων πιο ελεύθεροι. Που καταλήγουμε λοιπόν; μάλλον στο να εικάζουμε και να υποθέτουμε αυτά που δεν θα μάθουμε ποτέ -τουλάχιστον όσο είμαστε άνθρωποι. Ο θάνατος είναι ένα μυστικό καλά κρυμμένο και μια Αλήθεια που πάντοτε θα πλανάται πάνω απ' τα κεφάλια μας.

Υ. Γ. Verus υπήρξες η αφορμή για να εκφέρω μια πολυδαίδαλη άποψη μου για την Λογική που ταλανίζει τους σκοτεινούς καιρούς μας, σε συνδυασμό με το μυστήριο του Θανάτου. Για την αποφυγή παρεξηγήσεων, σε καμία περίπτωση η απόκριση μου δεν αποτελεί προσωπική επίθεση, παρά μόνο μια διαφωνία που απλώς νομίζω ότι έκανε πιο ενδιαφέρον το θέμα. Με συγχωρείται εκ των προτέρων για την μακροσκελέστατη απάντηση μου, αλλά νομίζω ότι το σηκώνει η συζήτηση.