Ζήτημα Κρητικής ρίμας

Πολύ βαριά `ναι η μοναξιά γι` αυτούς που αγαπούνε...  
στα φανερά δε φαίνονται μα στα κρυφά πονούνε...

Ετόλμησα και σ' άφησα...

για λίγο αμοναχή σου...

και πνίξανε τα δάκρυα...

τη δόλια τη ψυχή σου...               Σ.

Λένε πως τσι παλιές πληγές ο χρόνος τσι γιατρεύει ... 
Μα εμένα εκακοσύνεψε και όλο χειροτερεύει... 

Μη ψάχνεις για το φάρμακο...

του έρωτα στο χρόνο...

δε θα το βρεις και τη καρδιά...

θα τη γεμίσεις πόνο...                     Σ.

Ψάχνω να βρω οτι έχασα μ` άδικους κόπους κάνω...  
κι έτσα θα ζήσω αμοναχή μέχρι που να ποθάνω...

Αν κάτι χάσεις στη ζωή...

σκέψου εσύ αν φταίεις...

και πάψε να μοιρολογείς...

κι ολημερίς να κλαίεις...                  Σ.

Ο έρωντας έχει πολλά ύπουλα μονοπάθια...  
φαίνουνται πεντακάθαρα μα`ναι γεμάτα αγκάθια...

Σαν αγαπήσεις στη ζωή...

να ξέρεις θα πονέσεις...

και θέλει δύναμη πολλή...

στο μπέτι για ν' αντέξεις...               Σ.

.......ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΕΙΝ'Ο ΣΤΕΝΑΓΜΟΣ...

.......Ο ΠΟΝΟΣ ΣΤΑ ΠΛΟΥΜΙΑ ΜΟΥ......

........ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΔΑΚΡΥΣΕ..............

........ΣΤΑ ΠΠΑΘΗ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ.......