Ζήτημα Κρητικής ρίμας

Δεν το μπορώ απάντηση, να δώσω στη φωνή μου...  
γιατί μπερδεύεγεται ο νους, στους πόνους της ψυχής μου...

Σα δε μπορείς τον έρωτα...

να τον θωρείς στα μάτια...

βάλτον βαθιά μες τη καρδιά...

πριν γίνει αυτή κομμάτια...                       Σ.

Δεν τον αντέχω τον σεβντά, είναι φωτιά π’ ανάφτει...
μα την  καρδιά μου δε μπορώ, να τηνε κάνω ζάφτι...

Ο Μερακλής ο άνθρωπος, κλαίει μα και γελάει...

με την καρδιά του αγαπά, με την καρδιά πονάει...

Τα μάτια τση σα δε θωρώ...

πόνος το μπέτι λιώνει...

κι ο έρωτάς τση είναι σεβντάς...

που τη καρδιά πληγώνει...                        Σ.

Να μείνω θέλω μα πονώ...

να φύγω δεν αντέχω...

φαρμάκι πίνω ολημερίς...

και αντίδοτο δεν έχω...                   Σ.

Μιαν ασκιανάδα σου κλουθά κι όπου βρεθείς δε λιάζει...  
Ο στεναγμός σου σύννεφο κάνει και σε σκεπάζει...

Πάρε φεγγάρι δάκρυα , των αμαθιών μου κι άμε...
Στσ’ αγάπης μου τη γειτονιά, ψιλή βροχή τα κάμε...

Όντε θα σ’ αναστορηθώ με παγουδιούνε οι πόνοι...  
Γιατί κερνούνε οι θύμισες το νού και ξεφαντώνει...