miss_piggy

Αγαπητή θεία Κλημεντίνη,
αφού υπάρχεις εδώ για περιπτώσεις καψούρας κλπ κλπ, αποφάσισα να μοιραστώ κι εγώ μαζί σου τον προβληματισμό μου. Κάθε Πρωτοχρονιά με πιάνει μια διάθεση να αποτιμήσω τη ζωή μου, να δω τι μ’ αρέσει, τι όχι, τι στόχους πέτυχα απ’ αυτούς που είχα θέσει κι αν είμαι ικανοποιημένη σε τελική ανάλυση από τις επιλογές μου. Φέτος όμως είδα μια εικόνα στο δρόμο που μου κόλλησε άσχημα και με βύθισε σε σκέψεις! Η ώρα περίπου μια, τότε ακριβώς που μετά την αλλαγή της χρονιάς ξεμυτάνε όλοι να πάνε να χαρούνε. Κολλημένοι λοιπόν στην κίνηση που είχε δημιουργηθεί, είμαστε κι εμείς με τον καλό μου μέσα στ’ αυτοκινητάκι μας. Όλα καλά κι ωραία ως εδώ. Τσουπ, χαζεύοντας έξω απ’ το παράθυρο βλέπω το εξής: τυπάκι κουστουμαρισμένο, με τη γραβατίτσα του μες στην τρελή χαρά, περπατάει φουριόζο στο δρόμο με το λουλουδικό απ’ το ένα χέρι και ένα μπουκάλι σαμπάνια απ’ το άλλο τυλιγμένο με κόκκινη κορδελίτσα. Τί να σου πω βρε θείτσα μου, λιώμα έγινα, το καμάρωσα το παλικάρι, συγκινήθηκα που υπάρχουν και τέτοια φαινόμενα. Γύρισα στον καλό μου, κοίτα αγάπη μου του λέω τι ωραία που πάει ο άνθρωπος να βρει την καλή του εξοπλισμένος ανάλογα. Και τι μου απάντησε λες? ‘Ε, όλοι έτσι πάνε στην αρχή, αλλά μετά…’ Δε μ’ άρεσε ομολογώ η απάντηση αυτή για το μετά, επέμεινα, ρώτησα γιατί. Η απάντηση πάλι δε με κάλυψε ‘συνήθως φταίνε κι οι δύο’ μου είπε. Και ερωτώ, που πάει ο ρομαντισμός στη σχέση όσο περνάν τα χρόνια, περίπατο? Γιατί κι εμένα έτσι μου έσκαγε μύτη ένα φεγγάρι με τις παστούλες και τα αρκουδάκια, αλλά πια ούτε ζωγραφιστά δε τα βλέπω. Εντάξει, καταλαβαίνω και την καθημερινότητα και τα προβλήματα και όλα, όμως συνειδητοποίησα ότι όλες αυτές οι ρομαντικές σαχλαμαρίτσες μου λείπουν πια. Και ξαναρωτώ: τι κάνουμε σ’ αυτές τις περιπτώσεις? Συμβιβαζόμαστε? Το συζητάμε? Έχει νόημα η συζήτηση στην προκειμένη περίπτωση ή όλα αυτά τα ρομαντικά είναι ανάγκη που έχουν μόνο οι γυναίκες, οι άντρες τα κάνουν μέχρι να μας ρίξουν και μετά δε τους απασχολεί? Λείπει και σ’ αυτούς το ίδιο? Το πακέτο ρομαντικός και άντρας υπάρχει ή δεν παίζει ο συνδυασμός? Και εντέλει τι πραγματικά συμβαίνει?
Όποιος μπορεί παρακαλώ ας με διαφωτίσει!

Κάποτε πίστευα ότι δύο άνθρωποι που έχουν διαφορά ηλικίας είναι δύσκολο να έχουν μια καλή σχέση με σωστή επικοινωνία. Σκεφτόμουν ότι δε μπορούν να μοιραστούν τα ίδια πράγματα ή να έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα. Μέχρι… που μου έτυχε. Γνώρισα κάποιον που ήταν 29, ενώ εγώ ήμουν στα 19 μου. Και είχα μάλιστα μεγάλο πρόβλημα μ’ αυτό στην αρχή γιατί ενώ μου άρεσε το παιδί φοβόμουν πως θα δε τα έβγάζα πέρα και πως η σχέση αυτή δε θα κατέληγε πουθενά. Δυσανασχέτησαν οι δικοί μου, φρίκαραν και φρικάρουν ακόμα ορισμένοι ‘φίλοι’, όμως από τότε πέρασαν κάποια χρόνια κι η σχέση αυτή κρατάει ακόμα. Υπήρξαν και υπάρχουν προβλήματα όπως βέβαια υπάρχουν σε όλες τις σχέσεις, στην ουσία όμως δεν έχουν να κάνουν με την διαφορά ηλικίας, αλλά με τη διαφορά ωριμότητας, ίσως και εμπειρίας και πολύ περισσότερο με τη διαφορά των χαρακτήρων. Η ωριμότητα όμως δεν πάει πακέτο με την ηλίκια. Τώρα πια βρίσκω το τότε κόλλημα μου με τη διαφορά ανόητο. Είναι κάτι που δεν αισθάνομαι καν ή όταν το αισθάνομαι μου είναι ευχάριστο. Βλέπω την πλειονότητα των συνομηλίκων μου αντρών. Σίγουρα δεν είναι όλοι έτσι, αλλά οι περισσότεροι δυστυχώς δεν ξέρουν τι θέλουν από μια σχέση. Αυτό ήταν που βρήκα και εκτίμησα σε έναν άντρα 10 χρόνια μεγαλύτερό μου. Δεν ξέρω αν είναι κανόνας ή εξαίρεση, πάντως στη δική μου περίπτωση η διαφορά ηλικίας λειτουργεί θετικά.

Αγόρι μου, πλάκα μας κάνεις? Γιατί αν τα γράφεις σοβαρά αυτά να πας να κοιταχτείς γιατί έχεις μεγάλο πρόβλημα! Μήπως περιμένεις να σου πούμε μπράβο για την ‘ειλικρίνειά’ σου, να σου στήσουμε και έναν ανδριάντα στην πλατεία Συντάγματος για τη θεάρεστη πράξη σου?? Και να ακολουθήσουμε τη συμβουλή σου κιόλας να μας πάρει όλους και να μας σηκώσει?? Πρόσεχε τι γράφεις γιατί μπορεί να διαβάζουν και ανήλικα!
Δύο πράγματα θα σου πω εγώ και συγγνώμη για το ύφος μου, αλλά δε τα πιστεύω αυτά που έγραψες! Για ποια ειλικρίνεια και ποια σοβαρή σχέση μας μιλάς?
Μάλλον κάπου τα’ χεις μπλέξει! Ειλικρινής εσύ δεν είσαι καλά-καλά ούτε με τον ίδιο τον εαυτό σου. Ειλικρινής θα ήσουν αν έλεγες ‘ναι έχω σοβαρή σχέση και γι’ αυτό ευχαριστώ και δε θα πάρω’ ή ‘έχω μια σχέση εκεί να μου βρίσκεται, αλλά άμα κάτσει κανά τυχερό δε λέω και όχι’. Το δε δεύτερο πάει σε συνδυασμό με ανάλογη δήλωση στην κοπέλα σου ‘κοιτά να δεις είμαστε και καλά μαζί αλλά όποια άλλη μου κάτσει την τακτοποιώ αναλόγως’. Να τα κάνεις αυτά φίλε μου και να σου βγάλω κι εγώ το καπέλο, να πω μαγκιά σου και εύγε! Αλλά εσύ πέρα βρέχει! Και να πω την είδες και σου γυάλισε γιατί ήταν ωραία γκόμενα και μπήκες σε πειρασμό, να το δικαιολογήσω κάπως, αλλά ούτε την είχες δει και προφανώς δε σε απασχόλησε κιόλας. Ό,τι και μπάζο να’τανε εσύ θα πήγαινες μαζί της, γιατί προφανώς θα’σαι και της θεωρίας άντρας που του το δίνουνε στο πιάτο και δεν ανταποκρίνεται είναι τουλάχιστον αδερφή! Η άλλη εκδοχή είναι ότι απλώς είσαι στερημένος και δε νομίζω να την προτιμάς. Ειλικρινή επίσης θα σε έλεγα αν έγραφες έχω σοβαρή σχέση, την άλλη που δεν τη σούταρα απ’ το τηλέφωνο ήταν ατόπημα της στιγμής και το συζήτησα με την κοπέλα μου γιατί παρόλο που δεν έγινε τίποτα είχα τύψεις. Εσύ όμως μόνο τύψεις δεν έχεις. Ψάχνεις τώρα να βρεις τι έκανες λάθος και δε σου κάτσε η γκόμενα και βρίσκεις και τη φοβερή δικαιολογία ότι φταίει η δήθεν ειλικρίνεια σου! Δηλαδή μιλάμε ότι είσαι αλλού γι’ αλλού! Έχω να σου θέσω και το εξής ερώτημα: αν τελικά έβγαινες με την άλλη και σου καθότανε όπως θα ήθελες, που θα ‘ταν η ειλικρίνειά σου τότε? Γιατί μη μου πεις ότι θα έλεγες στην κοπέλα σου ‘ξέρεις πήγα με άλλη’, δε σε θα πιστέψει κανείς. Οπότε για ειλικρίνεια μη μας λες, έλεος, θα ξεράσουμε!! Μάλλον έκλαμψη της στιγμής ήτανε που παραδέχτηκες ότι έχεις κοπέλα όταν σε ρώτησε (γιατί σιγά μην το έλεγες από μόνος σου), οπότε μην ανησυχείς βρε, μέχρι την επόμενη φορά θα σου’ χει περάσει – πάει σα τη γρίπη αυτό – και δε θα αφήσεις άλλη απεγνωσμένη γκόμενα να πάει χαμένη.
Όσο για τη σοβαρή σου σχέση, στα ‘παν κι άλλοι. Αν όντως η σχέση σου ήταν τέτοια θα ντρεπόσουν να γράφεις όσα έγραψες και έκανες. Είμαι σίγουρη ότι αν δε το έχεις κάνει ήδη σε πρώτη ευκαιρία θα την κερατώσεις την κοπελιά σου και αυτό στο χωριό μου, σε όλη την ελληνική επικράτεια και ανά τον κόσμο απ’ ό,τι ξέρω, μόνο σοβαρή σχέση δε το λένε. Αν τώρα κι η κοπελιά σου έχει την ίδια άποψη περί σοβαρών σχέσεων, ψάξε το κούτελό σου και μην απορείς που δε θα περνάς απ’ τις πόρτες με τον καιρό!

Υ.Γ. Αν πάλι όλη αυτή τη φάση στην έστησε η κοπέλα σου γιατί έχει αρχίσει να σε παίρνει χαμπάρι, πράγμα όχι απίθανο, κοιτά να σοβαρευτείς, γιατί εκεί που ‘θελες τα πολλά θα χάσεις και τα λίγα. Περαστικά σου και καλά μυαλά!

Καλά βρε παιδιά, μη σφαχτείτε κιόλας, μια συζήτηση κάνουμε! Καιρό είχα να μπω και βλέπω έχασα επεισόδια!! Δε θα’θελα να πάρω μέρος στο ξεμάλλισμα που διαδραματίστηκε, οπότε θα γράψω το μακρύ και το κοντό μου, μπας και αφήσουμε το ξεκατινιασμά στην πάντα – ειρήνη ημίν!!! Έρχονται και άγιες μέρες, δώστε τόπο στην οργή!!
Ξεκινάω λοιπόν κάνοντας ιστορική αναδρομή για να ανακτήσω το χαμένο χρόνο… dianno μου, αν διάβασες όσα σου έγραφα συμφωνώ απόλυτα στο ότι δεν υπάρχουν συνταγές και αυτό προσπάθησα να πω κάποια στιγμή, ότι δηλαδή άμα είναι να το κάνεις το καμάκι προτιμότερη η πρωτοτυπία ή ο αυθορμητισμός όπως λες εσύ. Τώρα, όσο για τον τέλειο άντρα, δεν είναι πουθενά που λέει και το τραγούδι και δε νομίζω ότι περιμέναμε ούτε τον Τσαλίκη ούτε και τη Ναταλία Γερμανού να μας το πει. Απλώς καθένας μας, άντρας ή γυναίκα που σέβεται τον εαυτό του, ψάχνει αυτό που θεωρεί ‘τέλειο’ για τα μέτρα και τα δεδομένα του και αυτό το βρίσκω απολύτως θεμιτό. Αν η κατάσταση ήταν όπως την περιγράφεις δε θα υπήρχαν ευτυχισμένα ζευγάρια στον πλανήτη και θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι έτσι γιατί τότε αλίμονό μας, θα μας έτρωγε κι η μοναξιά που’χει εφτά πετσιά!!
Για να επανέλθω όμως στο προκείμενο κι εγώ την ίδια άποψη έχω, ότι τα καμάκια όντως κατά κανόνα είναι για λιγούρια ή για αυτούς γενικότερα που εξασκούνται στο σπορ του άλματος εις… τέλος πάντων ξέρετε έσεις, κι ήθελα νομίζω κάποιον να μου το επιβεβαιώσει. Όμως ακριβώς επειδή πρόκειται για τέτοια άτομα είναι αλήθεια ότι αν τους δώσεις απάντηση συνήθως αφοπλίζονται γιατί περιμένουν ή φτύσιμο (κάτι στο οποίο είναι συνηθισμένοι άλλωστε) ή καμιά χαζοβιόλα να το καταπιεί το παραμύθι αμάσητο γιατί υπάρχουν και τέτοιες προφανώς. Και για να ολοκληρώσω το σχόλιό μου, δε λέει κανείς ότι όποια κοπέλα γίνεται αποδέκτης καμακίου είναι απαραιτήτως καρακαλόνα – δε λέω για άντρες στο συγκεκριμένο γιατί δε το’χω ψάξει. Και με τα μπαζάκια μια χαρά δουλεύουν οι καμακιτζήδες, αισθάνονται μάλλον ότι είναι και πιο στα μέτρα τους και τρέφουν κι ελπίδες. Οπότε μη τα βάζουμε και με τα σούργελα που βλέπουμε στους δρόμους και έχουν πάρει ψηλά τον αμανέ γιατί προφανώς κάποιος τους έδωσε αξία και καβαλήσαν το καλάμι.
Συνεπώς, έχω ένα νέο ερώτημα να υποβάλλω: έστω (υπόθεση εργασίας) ότι δεν είσαι λιγούρι, δεν εξασκείς καμάκι κατά συρροή και δεν ψάχνεσαι μανιωδώς, σου τυχαίνει όμως από κει που δεν το περιμένεις να δεις κάποιον ή κάποια σε ένα δημόσιο χώρο και να σε βαρέσει κατακούτελα, να πεις αυτόν τον άνθρωπο πρέπει να τον γνωρίσω οπωσδήποτε γιατί είναι ο έρωτας της ζωής μου (λέω εγώ τώρα), τι κάνεις? Τίποτα γιατί θα χαρακτηριστείς από τον ίδιο σου τον εαυτό και τις απόψεις σου λιγούρι ή απεγνωσμένος/η οπότε το αφήνεις να περάσει έτσι ή κάνεις κάτι για να μη μείνεις με την αγωνία? Και αν ναι, τι?? Εκτός αν η υπόθεση μου είναι τελείως τρίτου είδους: το απραγματοποίητο, οπότε μπορείτε να με κράξετε ελεύθερα για τις μπούρδες που γράφω!
Τώρα ρε παιδιά, αυτό το ξεφτίλισμα της κουβέντας που επακολούθησε προσωπικά δε μ’άρεσε καθόλου. Δε θα μπω στη διαδικασία να το συνεχίσω. Έκανα post αυτό το θεματάκι έχοντας επίγνωση ότι είναι ελαφρύ και σηκώνει χώρο για χαβαλέ, για να πούμε καμιά βλακεία και να περάσουμε καλά. Αυτή την εξέλιξη ειλικρινά δεν την περιμένα. Vassot δε σου κρύβω ότι μέχρι ένα σημείο συμφωνούσα με τις απόψεις σου περί λιγουριών, αλλά όλο αυτό το υβρεολόγιο μετά… Επίσης, να σου διευκρινίσω ότι το θέμα του ποιός κάνει το πρώτο βήμα σε μια σχέση, ο άντρας ή η γυναίκα, δε νομίζω ότι θίχτηκε καθόλου μέχρι στιγμής. Είναι αναμενόμενο ότι όταν εκφράζονται απόψεις θα υπάρξουν και διαφωνίες, αλλά προπαντός ψυχραιμία! Τώρα αν οι κοπέλες του forum είναι κατά την άποψή σου ρηχές ή ανώριμες ή την έχουν ψωνίσει ή δε ξέρω τι, έχω να σου πω απλώς ότι καθένας χαρακτηρίζεται από τα λόγια του και από τα κείμενα του. Όποιος νοήμων άνθρωπος διαβάσει θα σχηματίσει την άποψη του. Σεβασμός όμως λίγο στο forum. Κάποιοι άνθρωποι δουλεύουν γι’αυτό.
Φιλάκια πολλά.


Μην πυροβολείτε τον πιανίστα!!

tatianna μια χαρά σε βρίσκω! το' χεις φιλοσοφήσει το θέμα!! Την ατάκα με τη σέλα την έχεις ακούσει όντως;
τώρα, dianno επειδή ρωτάς, δεν υπάρχει μαγική συνταγή. Πιστεύω το καμάκι κρύβει πίσω του ολόκληρη τέχνη και βασικό είναι αυτός που καμακώνει να μπορεί να ψυγολογήσει αυτόν ή αυτή στην οποία απευθύνεται. Κάθε άνθρωπος έχει τα κουμπιά του. Και για να είμαστε λίγο λογικοί, ποιός τύπος γυναίκας πιστεύεις εσύ οτί θα ασχοληθεί σοβαρά με κάποιον άγνωστο που της τα ρίχνει π.χ. στο δρόμο; Και για να το δούμε κι από την άλλη όψη, ποιός άντρας θα πάρει σοβαρά κάποια που του τα ρίχνει σε ένα μπαρ; Αυτό που θέλω να πω είναι οτι οι πιθανότητες να ασχοληθεί κάποιος/α με την τύπισσα ή τον τύπο που θα του/της πεί τα διάφορα είναι εξ'αρχής μειωμένες και αυτό οφείλεται στην ίδια τη φύση του καμακίου. Επειδή λοιπόν ζήτησες προσωπική άποψη, σου λέω ότι δε θα έμπαινα ποτέ στην διαδικασία να ασχοληθώ με ένα τέτοιο άντρα σοβαρά, εκτός κι αν είχε καμιά συγκλονιστική έμπνευση σε αυτό που θα έλεγε ή θα έκανε ώστε να με έφτανα στο σημείο να αναρωτηθώ: 'βρε μπας και τούτος εδώ αξίζει τελικά τον κόπο' και ένα τέτοιο καμάκι θα ήταν για μένα έξυπνο. Επομένως, έξυπνο καμάκι = πρωτότυπο ή αστείο (με μέτρο βέβαια) καμάκι. Μέχρι στιγμής δε μου'χει τύχει πάντως, οπότε πιο συγκεκριμένη απάντηση δεν έχω να σου δώσω. Πάντως, κλασσικές ατάκες κατηγοριοποιημένες στους τύπους 'ζαχαροπλάστης ήταν ο μπαμπάς σου', 'οι άγγελοι κατέβηκαν στη γη' και η κατηγορία με τα πρόστυχου τύπου αστειάκια έχω να δηλώσω οτι είναι αναποτελεσματικές και μπλιάχ-μπλιάχ μακριά από μας!!

Φίλτατοι Συμφτυσιμένοι και Συμφτυσμένες,
εντάξει, είναι γεγονός οτι οι Έλληνες είμαστε μεσογειακός λαός και ως εκ τούτου το αίμα μας βράζει και κατ' επέκταση σε μεγάλο βαθμό το μάτι μας παίζει ομοίως.
Ως λογικό επακόλουθο περπατάμε στο δρόμο και βρισκόμαστε συχνά αντιμέτωποι/ες με όλων των ειδών τα καμάκια. Εκσφενδονίζονται από σφυρίγματα και ατάκες στην καλύτερη και ανάλογα με την περίπτωση οι εκδηλώσεις θαυμασμού κλιμακώνονται. Το είδος ποικίλλει: καμάκι έξυπνο, πρωτύπο, με χιουμόρ ή ντεμοντέ, ελεινό, πρόστυχο, να αγγίζει ή να ξεπερνά τα όρια της ανθρώπινης καφρίλας.
Και σε αυτό το κομβικό σημείο, έρχομαι εγώ και σας ερωτώ: είστε υπέρμαχοι του θεσμού? νομίζεται οτι διέρχεται περίοδο κρίσης? εξασκείτε το σπορ και αν ναι με τι απώτερο στόχο? πιστεύετε στο πρότυπο και το όραμα του greek-lover? θεωρείται οτι ο αποδέκτης του καμακίου με κάποιο τρόπο το έχει προκαλέσει? αν σας συμβεί, πώς το αντιμετωπίζετε? μοιραστείτε μαζί μας την δική σας εμπειρία την οποία θεωρείτε για κάποιο λόγο άξια αναφοράς και σχολιάστε το μακρύ και το κοντό σας ανεξαρτήτως προκειμένου να καλύψετε το πολύπλευρο αυτό φαινόμενο της εποχής μας!!

Ναι, ναι, σωστά Girlaen. Ήταν διασκευή του τραγουδιού του Ramazotti με τίτλο 'Laura non ce', αν το γράφω και σωστά δηλαδή γιατί από ιταλικά δεν κατέχω γρι! Στα ελληνικά νομίζω το έλεγε όντως ο Σφυράκης με ένα τίτλο του τύπου 'σκέψου καλά'.