giwrgosxliaras2003

Καλησπερα!
Ειμαι 18 χρονων μολις εγραψα πανελληνιες και ετοιμαζομαι για φοιτητης.
Γενικα απο μικρος αντιμετωπιζα προβλημα στις φιλιες, δηλαδη ειχα ελαχιστους φιλους και οσο μεγαλωνοντας απομακρυνθηκα και με αυτους.
Πλεον στα 18 μου, στη πολη που μενω δεν εχω καθολου φιλους παρα μονο 3-4 παιδια απο το φροντ που βγαινουμε ακομα που και που.
Σαν ατομο , ειμαι λαικα το καλο παιδι και ειμαι πολυ ντροπαλος και συνεσταλμενος , εχοντας ταυτοχρονα και καποιες ανασφαλειες που με κανουν ακομα πιο εσωστρεφη.

Με τα παιδια απο το φροντ οταν πρωτογνωριστηκαμε με καλουσαν συνεχεια να βγαινουμε εξω αλλα πλεον βγαινουν πολλες φορες χωρις καν να με ρωτανε αν θα ερθω ή χωρις να μου το λενε και να με υπολογιζουν? Φταιω εγω ή ειναι ολα στο μυαλο μου και απλα πρεπει να παρω πρωτοβουλιες να τους προτεινω να βγουμε κλπ.

ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΟΥ ηταν οτι συνεχεια περιμενα απο τους αλλους να κανουν την πρωτη κινηση διοτι πιστευα πως πχ αν τους ελεγα πρωτος να βγουμε εξω θα νομιζαν οτι δεν εχω φιλους κλπ.

ΑΡΑ το οτι δεν εχω φιλους οφειλεται στο οτι δεν παιρνω πρωτοβουλιες και δεν προτεινω και εγω να βγουμε ή απλα επειδη δε με συμπαθουν και με βαριουνται?