neaepoxi

Το θεμα μου ειναι κατι πολυ συνηθες η αληθεια ειναι αλλα ας κανω και εγω την εξομολογηση μου. Αρχικα, ειμαι 21 χρονων και αισθανομαι λες και ειμαι 60 και εχω ζησει τα παντα. Κολοκυθια...Απο την αρχη του λυκειου μεχρι σημερα δεν εχω μια παρεα της προκοπης να βγαινω...θελω να παω διακοπες και ειμαι μονος...η ενεργεια μου στον πατο για ατομικη διακριση και γενικα ολα σε μια διαρκη λουπα.

Οτι ατομα εχουν ερθει διπλα μου κατα καιρους ειναι τεμπεληδες (με το ζορι αν πανε ενα καφε), στη σχολη μου (ιεκ) ολοι εχουν τις δικες τους παρεες και δε δινουν σημασια, κοπελα πως να βρω; (απο ιντερνετ παθαινω ghosting συνεχως και δε δεχεται καμια να βγουμε). Ολα αυτα με εχουν κανει ολο και πιο κλειστο και πλεον ειμαι σα να εχω δεχθει την ηττα εφοσον δε μπορω να βρω ατομα της προκοπης. Η καταθλιψη και οι κρισεις πανικου μου χτυπησαν την πορτα μετα το τελος πανελληνιων και αφου επαιρνα αγωγη για 1 χρονο τη διεκοψα το Μαρτιο...Η διαθεση εφτιαξε αλλα εφοσον η πραγματικοτητα εμεινε ιδια, ποια η διαφορα; Κολοκυθια...Αυτη τη στιγμη νιωθω μοναχα ξενερα. Ουτε κρισεις πανικου εχω ευτυχως, ουτε τοσο καταθλιπτικη διαθεση. Θελω να βρω ατομα αλλα ολες οι αποπειρες πανε στον καλαθο των αχρηστων. Τεσπα αυτα...