Adomiel_73

Αχόρταγη μου πεθυμιά

σκέψη μου σκανταλιάρα

και κουζουλέ μου λογισμέ,

καρδιά μου πεισματάρα.

Μόνο εκείνος π' αγαπά

αλήθεια το γνωρίζει

το σ' αγαπώ τσ' αγάπης του,

πόσο ακριβά κοστίζει.

Δε το μπορείς του φεγγαριού

να βρεις ένα ψεγάδι

γιατί σκορπά την ομορφιά

στην πλάση κάθε βράδυ.

Ζηλεύγω του του φεγγαριού,

που πάντα σεργιανίζει

γιατί θωρεί τoν π΄ αγαπώ

την νύχτα σαν πορίζει. 

Σα θα περνάς την πόρτα του

φεγγάρι μου σταμάτα

χαιρέτα μου τον κι ύστερα

συνέχισε την στράτα.

Φεγγάρι μου ουρανόστρατο

χαμήλωσε μια στάξη

να φέγγει η αγάπη μου

στο σπίτι του να φτάξει.

Σα θα περνάς την πόρτα του

φεγγάρι μου θυμήσου

πόσες βραδιές περάσαμε

αυτός κι εγώ μαζί σου.

Αυγή, του ονείρου φόνισσα

την ώρα, που σιμώνεις

πόσες χιλιάδες όνειρα

Ερωντικά σκοτώνεις

Ποτέ μεγάλος Έρωντας

τυχαία δε γεννιέται,

γι αυτό και στα χτυπήματα

του χωρισμού εκραθιέται

Έρωτα και ίντα σου κάμα

πε μου το,  σκιας να μάθω

κι απ΄ όντε με παντόνιαρες

θαρρώ πως δεν υπάρχω

Κι αν προσπαθήσει δε μπορεί,

να μπει ανάμεσα μας,

ο χωρισμός για δε θα βρει

θέση στον Έρωντα μας