Indie Soul

Εννοώ τα αυθεντικά, underground rave parties με την ανάλογη techno/trance μουσική. Διατελούνται ακόμα στην Αθήνα ή γενικότερα σε κάποιο άλλο μέρος της Ελλάδας, ή θεωρούνται ξεπερασμένη 90ίλα του κερατά; Με ένα πρόχειρο ψάξιμο που έκανα δε βρήκα κάτι, παρά μόνο κάτι λίγα σε Αγγλία και Αμερική.

Δεν αναφερόμουν συγκεκριμένα σε σένα, απλά επισήμανα ότι μερικές φορές οι καταστάσεις παρεκτρέπονται από αυτό που νομίζεις ότι είναι αρχικά.
Ύστερα υπάρχει κάτι που λέγεται σαρκασμός και χιούμορ -προφανώς και δε θα πάω να φτιάξω κλαμπ για να κλαιγόμαστε.

Μωρέ εσύ μια χαρά τα λες αλλά φοβάμαι ότι τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα... βέβαια όλα στο μυαλό είναι, είναι να μου γίνει το "κλικ" να το πάρω απόφαση να αλλάξω διαθέσεις.
Ο γκόμενος μου λείπει, γαμώτο, πώς δε στο σκέφτηκα; χαχα...
Σ ευχαριστώ που ασχολήθηκες γι αυτό πάρε μια αποδεκτή

Να κάνουμε κλαμπ εμείς τα συνεσταλμένα κοράσια να καθόμαστε να κλαιγόμαστε για τη ζωή που μας χαιρετά...
Πέρα απ τη πλάκα όμως, μερικές καταστάσεις ξεφεύγουν κατα πολύ από τον ορισμό του κλασικού "ντροπαλού" ή μοναχικού ανθρώπου και αγγίζουν ψυχικές διαταραχές, πράγμα αρκετά κοινό στη κοινωνιά -όσο και αν αποσιωπείται. Η λεπτή γραμμή μεταξύ ντροπής και παθολογικής ντροπής είναι δυσδιάκριτη και για αυτό το θέμα θέλει ψάξιμο, ώστε να αποφευχθούν ύστερα μακροχρόνια προβλήματα.

Διεφθαρμένε θενξ για την απάντηση σου... γενικά προσπαθώ να μην απογοητεύομαι και να μη γενικεύω αλλά πραγματικά πίστευα για τη γενιά μας εντελώς διαφορετικά -ίσως πρέπει να γίνω πιο ρεαλίστρια. Καλά αυτό το τελευταίο το περίμενα, πρέπει να αρχίσω πάλι καμιά γνωσιακή-συμπεριφοριστική θεραπεία μου φαίνεται γτ δε με βλεπω καλάααα..

Hello ftou... ήθελα να μοιραστώ τη δική μου εμπειρία φοιτητικής ζωής, τουλάχιστον όπως αυτή μου αποκαλύφθηκε αυτούς τους πρώτους μήνες που μπήκα στη σχολή.
Αρχικά, η πρώτη μου δυσφορία είναι σχετικά με τις παρατάξεις. Δε το χωράει ο νους μου ότι υπάρχουν συνομήλικοι μου που είναι τόσο βυθισμένοι στο συνδικαλισμό ώστε να υπερασπίζονται τη παράταξη σαν να ταν οικογένεια, να ξημεροβραδιάζονται στα τραπεζάκια και στα πάρτυ τους και να μοιράζουν σημειώσεις. Μου φαίνεται απλά πολύ "γέρικο" και ξεπερασμένο να κολλούν σε ιδεολογίες τόσο απαρχαιωμένες και να τις υπηρετούν με σθένος. Έχω σταματήσει να μιλάω με τέτοια παιδιά γιατί πολύ απλά δε θέλω να χω δίπλα μου κομματόσκυλα που πουλούν φιλία με αντάλλαγμα ψήφο, γενικά έχω γίνει πολύ παρανοική με την όλη φάση.
Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι οι "συνάδελφοί" μου είναι ένα μάτσο ορμονούχα πλάσματα που τρέφονται ενδοφλεβίως με καφέ και σουβλάκι σε καθημερινή βάση, που νοιάζονται μόνο πως να καλοπεράσουν και να "σπρώξουν" κάνα γκομενάκι. Πού είναι η νεολαία με τις ιδέες και τα όνειρα για ενα καλύτερο τόπο; Είμαστε η γενιά του φβ και της δηθενιάς μόνο;.. η ηλικία μας είναι μόνο για σέλφι, μύκονο και μπάνσκο;
Ύστερα, όντας παιδί που έφυγε από το σπίτι του για να σπουδάσει, μου φαίνεται η όλη εμπειρία περισσότερο τρομακτική από ότι περίμενα, ενώ παράλληλα τα πιο πολλά παιδιά δε βρίσκονται στην ίδια φάση με μένα, αφού σπουδάζουν στην πόλη που μεγάλωσαν.
Δυσκολεύομαι να κάνω γνωριμίες, λόγω της κοινωνικής φοβίας την οποία και έχω διαγνωσθεί επισήμως από πέρσι, όμως και απ τη μεριά των συμφοιτητών δε βλέπω και κανένα πραγματικό ενδιαφέρον.
Νιώθω τόσο μόνη αυτό το καιρό και κανείς δε με είχε προετοιμάσει για κάτι τέτοιο ποτέ στη ζωή μου.
Νιώθω μια διαρκής πίεση να "περνάω καλά" και να μη χαραμίζω χρόνο γιατί υποτίθεται αυτά είναι τα περιβόητα "καλύτερα χρόνια της ζωής μου" προφανώς, αλλά δε ξέρω πώς... δε ξέρω τί θέλω. Πώς να πράξω.
Είναι κουραστικό το κείμενο και μεγάλο, το ξέρω. Το έγραψα όμως σκεπτόμενη ότι ίσως υπάρχουν άτομα με παρόμοιες εμπειρίες εδώ στο φόρουμ, ώστε να κάνουμε μια συζήτηση. Οπότε κάθε σκέψη περί αυτού, καλοδεχούμενη.