larryboots

http://www.youtube.com/watch?v=nc0UPcFqyO0 =)

Εν όψει ενός μεγάλου διλλήματος, επιθυμώ να θίξω ένα θέμα που με απασχολεί (θεωρητικά και φιλοσοφικά)το τελευταίο διάστημα... το θέμα της ανάγκης για ασφάλεια του σύγχρονου ανθρώπου.

Η προσωπική μου άποψη είναι οτι το αγαθό ασφάλεια υπερεκτιμάται στις μέρες μας... Αυτό επιβεβαιώνει η άνθιση του οικονομικού κλάδου των ασφαλειών, και της πλειοψηφείας των ανθρωπίνων πράξεων και επιλογών... Όλοι σήμερα θέλουν καβάτζες, σιγουριά και εναλλακτικές σε βαθμό που είναι πρόθημοι να θυσιάσουν:

1) Χρήματα (πολλές φορές ΠΟΛΛΑ)

2) Την επιδίωξη ριψοκίνδυνων πραγμάτων που αποφέρουν καλύτερα αποτελέσματα, αλλα με μεγαλύτερο ρίσκο από τις ασφαλείς επιλογές

3) Τον αυθορμητισμό, τις φιλοδοξίες, πολλές φορές ακόμη και τα όνειρά τους

Η έντονη επιζήτιση της ασφάλειας οδηγεί σε συμβιβασμούς, την πιό κλασσική τροχοπέδη της ζωής μας σήμερα. Συμβιβάζεσαι με το γεγονός οτι (ακολουθούν απο ηλίθια έως σοβαρά παραδείγματα) πρέπει να έχεις μια γκόμενα καβάτζα, γιατί αν δωθείς ολοκληρωτικά σε αυτό που έχεις ρισκάρεις να πληγωθείς ΠΟΛΥ, πρέπει να μήν κάνεις επικίνδυνα σπόρ, γιατί μπορεί να μείνεις ανάπηρος, πρέπει να μην καπνίσεις γιατι θα πάθεις καρκίνο, πρέπει να μήν επιδιώξεις επαγγελματικά αυτό που σου αρέσει πραγματικά γιατί μπορεί να μείνεις στην ΨΑΘΑ, πρέπει να ζείς στη μετριότητα, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ!

ΦΟΒΑΜΑΙ να τολμώ, να παίρνω ρίσκα, να τολμώ, γιατί έτσι έχω μάθει από μικρός, να κυνηγάω την ασφάλεια... την ασφάλεια του συμβιβασμού και του μέτριου.

Δεν θα ασχοληθώ με το κατα πόσο μπορεί οι τάσεις της εποχής να ωθούν τον άνθρωπο να γίνεται έτσι, ούτε στο πως αυτό γεννάται και εξελίσσεται σαν κοινωνικό φαινόμενο, ούτε στο που οφείλεται (όχι ακόμα). Θέλω απλώς να θέσω έναν προβληματισμό μου σε μικρή έκταση:

ΠΑΡΑΘΕΣΗ

Δέχομαι το ότι κανείς δεν μπορεί να είναι άμμετρος σε όλα,κοινώς κανείς δεν μπορεί να μήν επιζητά κανένα είδος ασφάλειας (αλλιώς να πάει να κάνει το μόγλη στη ζούγκλα ΧΩΡΙΣ το Baloo και τον πάνθηρα-δεν θυμάμαι πως τον λένε) και ότι ο βαθμός στον οποίο ο καθένας ρισκάρει και ζητά διάφορα πράγματα στη ζωή του είναι υποκειμενικός και σχετικός με τις εκάστοτε ισορροπίες του. Για να τελειώνουμε δέχομαι κάθε διαφορετικότητα και υποκειμενικότητα στο θέμα.

ΤΕΛΟΣ ΠΑΡΑΘΕΣΗΣ

Γιατί πρέπει όλοι να φοβόμαστε τόσο πολύ, να συμβιβαζόμαστε και εν τέλει να είμαστε τόσο... τόσο φλώροι... ; Φοβόμαστε να ζήσουμε στην τελική. Γιατί άμα φοβόμαστε να παίξουμε και να χάσουμε, να ρισκάρουμε και να πέσουμε έξω... τότε όχι μόνο αποποιούμαστε το πιθανό κέρδος, αλλά φοβόμαστε και να κάνουμε λάθη, από τα οποία μαθαίνουμε, να αποκτήσουμε πολύτιμη εμπειρία, αντι να αρκούμαστε στα λόγια όσων την πάτησαν... Γιατί ανάμεσα σε αυτούς που ρίσκαραν, υπάρχουν άνθρωποι που πέτυχαν, και ίσως απλά να μην μας αφήνει ο φόβος μας να τους δούμε. Έτσι κοιτάμε μόνο αυτούς που έχασαν, χωρίς να εκτιμάμε την σοφία που τους πρόσδωσε η χασούρα και συνεχίζουμε.

Δεν λέω 'βγείτε έξω και κάνετε λάθη' αλλά 'μην φοβάστε την πιθανότητα του λάθους τόσο πολύ'.

Θα επανέλθω στο θέμα βασανιστικά πιο αναλυτικός. Ο σκοπός αυτού του κειμένου είναι να αρχίσει ένας γόνιμος διάλογος πάνω στο θέμα. Εμπειρίες και ακραίες απόψεις, όλα έχουν την ομορφιά τους, αλλά παρακαλώ μην απαντήσετε μόνο για να απαντήσετε και όχι χαβαλές στο σημείο του 'το ξεφτιλίσαμε'

thnx